شاعری در باد گم شد

شاعر نمی‌میرد اگرچه جسمش را حالا به خاک می‌سپارند اما او با شعرهایش می‌ماند. با نقاشی‌ها و خاطراتش، با نوشته‌ها و آثارش. او زمزمه شعر کودکی چندین نسل از ایرانی‌هاست. احمدضا احمدی از معدود هنرمندانی بود که هنرش تنها در شعر و داستان خلاصه نشد و در عرصه‌های مهم دیگری همچون سینما هم آثار ماندگاری از خود به جا گذاشت. هرچند نمی‌توان از راز قدرت سادگی اشعارش گذشت. بسیاری سادگی را  راز ماندگاری شعر احمدرضا احمدی می‌دانند. احمدرضا احمدی از شاعران پیش‌رو دهه‌ 40 و جزو کسانی بود که به شاعران حجم‌گرا معروف شدند و شعر از نوعی دیگر را نوشتند. دهه‌ 40، روزگار پیشرفت و پیشاهنگی شعر نیمایی بود و گروهی از جوانان مانند احمدرضا احمدی، یدالله رؤیایی و بهرام اردبیلی به شاعران حجم‌گرا معروف بودند، آن‌ها شعر کلاسیک را دوست نداشتند و از فضای شعر کلاسیک و نیمایی سر باز می‌زدند و نگرش فرم‌گرایانه به شعر داشتند. مانیفستی را نیز به نام شاعران حجم منتشر کردند که در آن بر اهمیت فرم و موسیقی درونی شعر تأکید کردند. برخی از این جریان جدا شدند و احمدرضا احمدی از بازماندگان این جریان است. احمدرضا احمدی شاعری مدرن است و شأن و موقعیت خاص خودش را دارد که با جریان شعری امروز متفاوت است. احمدرضا احمدی در شعرهایش حرف‌های چندان تازه‌تری را نمی‌زند؛ بلکه با چیدمان خاص خودش و حرف‌هایی که برگرفته از زندگی، روزها، گل‌ها و شب و روز است، فضای خاص سیالی را به مخاطب عرضه می‌دارد. او حرف‌های گذشته را به گونه‌‌  تازه‌تری بیان می‌کند و نگرشش به فضای سیال شاعرانه برگرفته از گذشته است.