ماه در کُما

فریماه فرجامی سرنوشت غریبی دارد، از ستاره شدنش در سینمای دهه 60 گرفته تا فراموشی و کناره‌گیری‌اش تا دو دهه و بازگشت آرامش در مجامع سینمایی. اما ما آنچه از شنیدن نام فریماه فرجامی به یاد می‌آوریم همان تصویر زن خوش‌چهره‌ای است که در دهه 60 در شاهکارهایی همچون مادر، اجاره‌نشین‌ها یا پرده آخر و نرگس دیدیم. آنقدر این چهره برای ذهنیت ما کلیشه شد که وقتی سیمای دوباره او پس از بیماری‌اش را 20 سال بعد دیده شد همراه با شوک دوستدارانش بود و بس. بهانه خبری درباره او هم حالا خبر به ما رفتن فریماه فرجامی است، اینکه او پس از سکته مغزی به کما رفته و در بیمارستان بستری است.

سال‌ها بود از فریماه فرجامی خبری نبود. تا اینکه در برنامه «هفت» تصویری نه چندان خوب از او منتشر شد و مرحوم امین تارخ به پخش این تصاویر اعتراض کرد. آخرین کار او در سینمای ایران به سال 1381 و فیلم «زهر عسل» برمی‌گشت و سال‌ها بعد کاری با بهمن کامیار و چندی بعد در «لامینور» داریوش مهرجویی ایفای نقش کرد.

او این روزها در بیمارستان حال وخیمی دارد. در برخی از رسانه‌ها از رفتن به کما خبر داده‌اند و پیگیری‌ه از انجمن بازیگران خانه سینما نشان می‌دهد اوضاع و احوال این بازیگر پیشکسوت وخیم است . فریماه فرجامی متولد 1331 در تهران است که در رشته هنرهای دراماتیک تحصیل کرده است. وی در سال 1355 با گویندگی نمایش‌های رادیویی و بازی در نمایش تلویزیونی آدمک مومی فعالیت هنری خود را آغاز کرد.

پرده آخر، نرگس، راز گل سرخ، تماس شیطانی، بانی چاو، عشق گمشده، جوانمرد، ساغر، آب و آتش، زهر عسل، کاغذ دیواری زرد، نیم و لامینور از جمله فیلم‌های سینمایی است که فرجامی در آنها ایفای نقش کرده است.