مانور کوره‌های پوپولیسم برای ذوب دولت در بانک‌ها!

نویسنده این مطلب که ظاهراً بخشی از سرمایه‌های خود را به کشور دیگری برای اقامت برده و بخش دیگر آن را در دوسال اخیر به بنا به دلایل مطرح شده فروخته است، وعده‌های انتخاباتی نامزد رقیب خود را به دعوت مائو به تولید فولاد در کوره‌های خانگی تشبیه کرده است که به تدریج مردم بیل و ابزار آلات اولیه کشاورزی خود را هم برای بالا بردن میزان تولید فولاد، ذوب کردند و کشاورزی را تحت‌الشعاع قراردادند و در نهایت منجر به از بین رفتن میلیون‌ها نفر در اثر گرسنگی شد. اگر چه باید از تجربه این نوع دخالت‌ها در اقتصادی که هیچ منبع درآمدی نداشته و منابع کافی انرژی و زیر‌زمینی به تناسب جمعیتش نداشته و تمرکز روی صنایع سنگین مانند فولاد‌سازی (تحت موج کمونیسم شوروی سابق) به عنوان درس و تجاربی مهم در مسیر پیشرفت و توسعه در زمان حاضر بهره برد و باید مراقب نحوه هزینه‌کرد‌ها و تخصیص نحوه یارانه‌ها بود، اما نگاهی به ظرفیت‌های موجود داخل و بررسی شاخص‌هایی مانند نسبت جمعیت جوان کشور، رشد منفی چهار ساله اخیر تشکیل سرمایه ثابت، نسبت بیکاران به جمعیت فعال، ضریب جینی، دو برابر شدن میزان معوقات بانکی و نقدینگی و... در سال‌های اخیر این نکته مهم را گوشزد می‌کند که نحوه تخصیص منابع در کشور ما به شدت دچار ایراد بوده و عده‌ای معدود در کنار جریان قدرت به اکثر منابع دسترسی دارند و این دسترسی‌ها نیز به جای توسعه پایدار و نقش‌پذیری بیشتر مردم در اقتصاد به سمت تخریب داشته‌های قبلی و موجود و حذف کارخانه‌ها و بخش‌های مولد منجر شده است. از سوی دیگر به اذعان همفکران معتدل این نویسنده، کشور ما نه تن‌ها هنوز به مرحله اقتصاد با تصمیم‌گیری متمرکز و شبه کمونیستی نرسیده که در مرحله تیول‌داری است؛ تیول‌داری‌ای که با نوعی رهاشدگی و بی‌نظارتی در مسیری خطرناک و بی‌توجه به آنچه در سطوح زیرین جامعه رخ می‌دهد، قراردارد. تیول‌داران جدید بدون توجه به لایه‌های پایین و در حالی که دارایی‌های هزار میلیاردی و معوقات فامیلی هزار و ۶۰۰ میلیاردی را به ثبت رسانده‌اند و مدیران خاطی و مفسد را دربانک‌ها می‌چینند در آینده‌ای نه چندان نزدیک با مکانیسم ناقص اوراق بدهی، دولت را هم خریده و خواهند بلعید و تحت سلطه بیشتر و کامل خود قرار می‌دهند. به عبارت بهتر ادامه تیول‌داری موجود که با استفاده از قدرت خود قادر است فقط از خام‌فروشی و از پول و سپرده و سوداگری زمین کسب سود و ثروت‌آفرینی کند بی‌آنکه به مردم و قدرت خرید آن‌ها توجه داشته باشد، بی‌آنکه مردم در بخش واقعی اقتصاد نقش‌پذیری کنند و به کاری مشغول باشند، مسیری جز اضمحلال سریع و فرار سریع‌تر تیول‌داران به کشورهای خارجی را رقم نخواهد زد، لذا اگر کارشناسان اقتصادی علاقه‌مند به آینده ایران که نگران شعارهای پوپولیستی هستند که بحق نیز باید نگران بود، بیش و پیش از این نگرانی به عنوان یک اضطرار باید نگران تجربه تیول دارانی باشند که فرصت تغییر اقتصاد ایران از تیول‌داری به اقتصاد متمرکز، قانونمند و فعال را نمی‌دهند و نیازی به دخیل کردن مردم در روند توسعه وپیشرفت ندارند.