آینده در گرو تولید محلی محصولات کشاورزی است، نه گسترش شرکت هایی نظیر مونسانتو

توجه کنید که کشورهای «درحال توسعه» بیشتر از 80 درصد جمعیت جهان را در خود جای داده اند اما تنها حدود یک سوم انرژی جهانی را مصرف می کنند. همچنین در نظر داشته باشید که شهروندان آمریکایی پنج درصد جمعیت جهان را تشکیل می دهند، اما 24 درصد از انرژی جهانی را مصرف می کنند. یک آمریکایی به طور میانگین به اندازه دو ژاپنی، شش مکزیکی، 13 چینی، 31 هندی، 128 بنگلادشی، 307 تانزانیایی و 370 اتوپیایی مصرف می کند.

آمریکا به دلیل تقاضای بسیار بالا برای دلار است که می تواند از چنین الگوی مصرفی پیروی کند، چرا که دلار وجه رایج ذخایر ارزی جهان را تشکیل می دهد. این تقاضا برای دلار این ضمانت را به وجود می آورد که بخش اعظمی از تجارت جهانی با استفاده از آن انجام شود. سیستم پولی بین المللی که از کنفرانس برتون وودز در اواخر جنگ جهانی دوم ظهور یافت، مبتنی بر این بود که آمریکا قدرت اقتصادی مسلط و کشور اعتبار دهنده عمده باشد و موسساتی نظیر بانک جهانی و صندوق بین المللی پول نیز در نهایت برای خدمت به منافع آمریکا تشکیل شدند.

از آن زمان آمریکا توانسته است از اهرم سیستم تجاری و مالی در راستای منافع خود بهره برداری کند. مثلا در سال های دهه 1970 افزایش قیمت نفت این امکان را به وجود آورد که موج عظیمی از درآمدهای نفتی عربستان سعودی به شکل خرید اوراق قرضه خزانه داری آمریکا به سوی واشنگتن سرازیر شود. همزمان افزایش هزینه های نفتی به کشورهای آفریقایی که می کوشیدند از زیر یوغ استعمار اروپایی بگریزند، ضربه شدیدی وارد آورد. این وضعیتی برنده - برنده برای واشنگتن بود. آمریکا توانست درآمدهای نفتی سرمایه گذاری شده از سوی عربستان را به این کشورهای صدمه دیده از افزایش بهای نفت قرض دهد و از این رو تداوم سرسپردگی و تسلیم آنها را (خاصه زمانی که نرخ های بهره افزایش یافت) نسبت به واشنگتن تضمین کند.

علی رغم آغاز انجام تجارت دو جانبه روسیه و چین و معاملات انرژی آنها با پول های خودشان، دلار همچنان، دست کم تا زمانی غیر قابل پیش بینی پول غالب جهان باقی می ماند. زمانی که دلار جایگاه و نقش خود را از دست بدهد، اقتصاد آمریکا افولی شدید را تجربه خواهد کرد و هزینه واردات برای این کشور به شدت افزایش می یابد.

چگونه آمریکا تلاش می کند از به وجود آمدن چنین وضعی پرهیز کند؟ ما می توانیم پاسخ به این سئوال را همه جا در پیرامونمان شاهد باشیم. از سوریه و عراق گرفته تا اوکراین و تلاش های جاری برای تضعیف اقتصاد روسیه، خاندان ها و طبقات قدرتمندی که آمریکا را در کنترل دارند می کوشند رقبایشان را از بین ببرند، از جمله هر اقدامی که در جهت فروکشیدن دلار از جایگاه فعلی اش صورت پذیرد. در نتیجه چشم انداز جنگ هسته ای که آمریکا و روسیه (و چین) در آن درگیر باشند، دغدغه ای واقعی و عاجل است.

تنها جایگزین واقعی برای دور شدن از نظامی گری و کشمکش های برخاسته از منابع، سازماندهی مجدد اقتصادها با این هدف است که کشورها بر اساس شرایط اقتصادی و زیست محیطی خود زندگی کنند. کلید این کار شامل یک تغییر جهت اساسی در حوزه کشاورزی و تولید مواد غذایی است.

به هر حال مونتاسو و کارتل های تولید کننده مواد غذایی که این شرکت مالک آنهاست، به مستعمره کردن مناطق کشاورزی و تقویت عناصر وابسته به یک مجموعه نظامی - صنعتی که سوخت سیاست خارجی امپریالیستی آمریکا را تامین می کند ادامه می دهد. مفهوم «انقلاب سبز» به رایگان از سوی خانواده نفتی- ثروتمند راکفلر تدوین شد و بر اساس آن، کشورهای فقیر، کشاورزی وابسته به مواد شیمیایی نفتی را اقتباس کردند که مستلزم دریافت وام برای تهیه آورده ها و زیرساخت ها و نیز سد سازی بود. این کار از طریق تبلیغاتی ریشه گرفت که مدعی بودند این کشورها پس از دریافت وام های دلاری، با اتخاذ سیاست های تولید غلات نانو و سیاست های صادرات محور می توانند قرض هایشان را بازپرداخت کنند. این کار کشاورزی سنتی ریشه دار را از بین برد و کشورها در دام یک سیستم جهانی شده وثیقه بدهی، تنظیم ساختاری اقتصادها و بازارهای دستکاری شده گرفتار شدند. وضعیتی که تداوم سلطنت دلار را تضمین می کرد.

هر چند که این سیستم مسنول تولید فقر، وابستگی و ناامنی غذایی است، ولی پیوسته به ما می گویند که اگر خواهان آن هستیم که جمعیت پیوسته در حال افزایش جهان را سیر کنیم، باید بیشتر و بیشتر به همین سیستم اتکا کنیم. به ما گفته می شود که راه حل ها برای تغذیه یک جمعیت پیش بینی شده نه میلیاردی، در گرو اتخاذ رویکردی فنی تر، کشاورزی بیشتر وابسته به مواد شیمیایی نفتی، تولید غلات دستکاری ژنتیک شده بیشتر و چرخش غیر ضروری بیشتر به سوی مواد غذایی جدید در سطح جهانی است. البته با اجرای گسترده یک «برنامه ریزی خانوادگی» (جمعیت زدایی) برای «جهان سوم»، که ما اصلا هیچ مشکلی با آن نخواهیم داشت.

چنین راه حل هایی مبتنی بر این انگاره اند که ما می توانیم به وضعیتی که در آن قرار داریم ادامه دهیم، همراه با تولید نفت بی پایان، تولید گوشت بی پایان و یورش بی پایان به خاک، و سلامت انسانی و زیست محیطی که اقتضای کشاورزی با اتکای شدید به مواد شیمیایی نفتی است. این کوته نگری این واقعیت را که نفت برای همیشه دوام نمی آورد نادیده می گیرد. بحران نفتی همواره بر جهان سایه انداز است، کشمکش ها بر سر منابع، رو به تزاید دارند، هر چه می گذرد آب کمیاب تر می شود، انسان ها به دلیل فرایندهای تولید مواد غذایی بیشتر بیمار می شوند و خاک در حال نابودی است.

پاسخ درست به این معضل، اتخاذ سیستم های کشاورزی زیستی تر و بیشتر سازگارتر با محیط زیست است که مبتنی بر کشاورزی محلی باشند و اتکای کمتری به مکانیزه شدن و مواد شیمیایی نفتی داشته باشند. این می تواند به معنای دور شدن از تاکید بر تولید گوشت که فشار شدیدی بر محیط زیست وارد می کند و تولید آن به مصرف بسیار زیاد زمین، آب و انرژی متکی است، نیز باشد.

از هر فروشگاهی که در آمریکا یا اروپا دیدن کنید با انبوهی از گوشت ها و میوه های سمی که هر یک از یک گوشه جهان آمده اند، مواجه می شوید. مصرف کنندگان غربی در وضعیتی قرار داده شده اند که از نظر آنها، چنین وضعی، امری طبیعی باشد. آنچه که زمانی محصولی تجملی تلقی می شد، اکنون به ماده ای ضروری برای آنها تبدیل شده است. انسان ها و کشورها باید به جایگاهی بازگردند که بیشتر خودکفا باشند و از کشورهای فقیرتر انتظار نداشته باشند که مواد خوراکی شان را برای آنها تولید کنند: کشاورزانی که ظرفیت های تغذیه مناسب خودشان و اجتماعات محلی شان (زمین ها، بذرها، بازارها، امنیت غذایی و سایر چیزهایشان) از آنها ربوده می شود. آنچه که ما در قفسه این فروشگاه های در حال افزایش می بینیم، معمولا حاصل خشونت ساختاری برخاسته از سیاست های اقتصادی نئولیبرال در کشورهای صادرکننده مواد غذایی یا حاصل خشونت علنی اخراج همراه با زور مردم از روی زمین هایشان است. چیز دیگری که شاهد هستیم وررفتن با اقلامی است که مواد شیمیایی و هورمون ها را با هدف چندبرابر کردن سود، به خاک و مواد غذایی تزریق می کنند. مصرف کنندگان نیز قربانیان این زنجیره غذایی مدرن اند.

سیستم اقتصادی فعلی مبتنی بر بهره برداری و مدل سرمایه سالارانه جهانی سازی و توسعه، به فراخور منافع اقلیت های ذینفع نفتی یا بانکی غربی، سفته بازان زمین و کالا، صاحبان کسب و کارهای کشاورزی جهانی و سایر قدرتمداران طراحی شده است. اما به انسان هایی که خواهان راه حلی هایی برای گرسنگی، فقر و کشمکش اند دائما گفته می شود که در مقابل آنچه که حاکم است، هیچ بدیلی وجود ندارد.

اما وجود دارد. به گفته دانیل ماینگی از سازمان شرکای رشد در آفریقا، راه حل نهایتا در بیرون راندن سرمایه داری و کسب و کارها از عرصه کشاورزی و سرمایه گذاری روی دانش، کشاورزی - زیست بوم ها، آموزش و زیرساخت های بومی و حفظ اتحاد در جنبش کسب حق برخورداری از امنیت مواد غذایی نهفته است. این کار نیز به جای خود مبتنی بر طرد دستور کار کشاورزی/فناورانه فعلی و مقاومت در برابر راهبرد استفاده از کشاورزی به عنوان ابزاری ژئوپلتیک از سوی آمریکاست. همانگونه که در قضیه ناودانیا در هند دیده شد، این کار شامل به چالش کشاندن قبضه شرکتی بر کشاورزی و استقبال از کشاورزی پایدار است که علاوه بر دارا بودن مالکیت محلی، در نیازهای اجتماعات محلی نیز ریشه داشته باشد.

منبع: http://www.globalresearch.ca/the-future-is-local-the-future-is-not-monsanto/ 5422096

درباره نویسنده

کالین تادهانتر که در اصل انگلیسی است سال های زیادی را در هند گذرانده است. او مطالب بسیاری را در نشریات دکان هرالد، نیو ایندین اکسپرس و مورنینگ استار انگلیس منتشر کرده و گذشته از این، نوشته های وی در تعداد زیادی از روزنامه ها، نشریات و کتاب ها به چاپ رسیده است.

نوشته: کالین تادهانتر

منبع: هفته نامه سپهر غرب استان همدان