استراتژی خروج از رکود؛ چهار نباید

اقتصاد ایران در سال پیش رو، از رشد منفی خارج می‌شود. آری روزگار رکود رو به پایان است، اما روند بهبود به نظر بسیاری با وجود تنگناهای کنونی، می‌تواند روندی نه چندان باثبات باشد. رشد اقتصادی 2-3 درصدی برای ما کم از رکود ندارد و با ایجاد بستر مناسب به راحتی می‌توان رشد اقتصادی حداقل پنج درصدی را کسب کرد؛ اما گویی اکنون رشد پنج درصدی برای ما رویا است. لیک رویا را می‌توان به واقعیت تبدیل کرد. چگونه؟ با کار‌هایی که نباید انجام داد: 1- نباید مسیر رو به بهبود روابط بین‌الملل ما، معکوس شود و نیاز است تا این مسیر به مقصود رسد. حتی همین حالا با وجود توافق کوتاه‌مدت با غرب، به غیر از منابع آزادشده در توافق، ما توانسته‌ایم صادرات و به تبع آن واردات‌خود را افزون کنیم. این یعنی تقویت رابطه اقتصاد جهانی با اقتصاد ما، هر چند برای بهبود مستحکم نیاز است تا واردات سرمایه‌ای ما افزایش یابد و در عین حال بازار‌های جدیدی به روی محصولات ما گشوده شود و با توجه به کاهش هزینه‌های مبادلاتی ناشی از تحریم‌ها، مزیت نسبی محصولات ما می‌تواند رخ نماید. 2- عدم ایجاد موانع بوروکراتیک برای بنگاه‌ها. یکی از مشکلات ساختاری که همواره بخش خصوصی ما با آن دست و پنجه نرم کرده است، گرفتن انواع و اقسام مجوز‌ها، مسائل مالیاتی ، بیمه و ... است که باعث می‌شود، بنگاه‌ها بخشی از نیروی کار خود را برای سر و کله زدن با دستگاه‌های مختلف دولتی استخدام کنند. دولت می‌تواند، رابطه بوروکراتیک خود را با بنگاه‌ها تسهیل کند. 3- عدم دامن زدن به ریسک‌های تورمی. این نیست که تصور شود با تسهیلات ارزان و خارج از چارچوب بازار پول، می‌توان تولید را رونق داد. این سیاست با تحریک تقاضا فقط بر ریسک‌های تورمی می‌افزاید و خود تورم دو رقمی با ایجاد تورم انتظاری مداوم و شرایط بی‌ثبات اقتصادی، روند بهبود را به تاخیر می‌اندازد. تصمیم هفته گذشته مبنی‌بر کاهش نرخ‌های سود، به هر صورتی که توجیه شود، در راستای عدم توجه به این بند است. در حالی که اگر چند ماه دیگر تحمل می‌شد، نرخ بهره با وجود کاهش چشم‌گیر تورم، افت می‌کرد، فشار لابی‌ها و دستگاه‌های مختلفی که حیاتشان به تسهیلات پایین است، باعث شد تا نرخ سود، فارغ از رقابت فعالان بازار تعیین شود. 4- عدم تقویت واقعی ارزش ریال. صادرات یکی از اهرم‌های اصلی بهبود اقتصادی است. تورم دو رقمی، باعث می‌شود تا هر چه زمان می‌گذرد، با ثابت بودن بهای اسمی دلار، ارزش واقعی ریال افزایش یابد و این مزیت‌های صادراتی را از ما می‌گیرد. اگر قرار بر این است تا از استراتژی‌های طرف تقاضا نیز برای خروج از رکود استفاده کنیم، بهترین آن، استراتژی صادراتی است. عدم‌تقویت واقعی ارزش پول داخلی نه‌تنها جلوی شوک‌های آتی را که منبع ریسک خواهند بود می‌گیرد بل به تولید و صادرات نیز جانی دوباره خواهد داد. منبع: دنیای اقتصاد