۴ نکته درباره پیرسالاری در آمریکا/ پیرمردان چسبیده به قدرت معضلی جهانی
این روزها، مساله سن بالای اعضای کابینه و گزینه‌های شهرداری تهران بحث روز است، اما پیری سیاستمداران تنها محدود به کشور ما نیست و در آمریکا نیز موجب نگرانی فعالان سیاسی شده است.
سرویس بین‌الملل فردا؛ طاها ربانی: این روزها، مساله سن بالای اعضای کابینه و گزینه‌های شهرداری تهران بحث روز است، اما پیری سیاستمداران تنها محدود به کشور ما نیست و در آمریکا نیز موجب نگرانی فعالان سیاسی شده است. هارولد پولاک، پروفسور دانشگاه شیکاگو، در مقاله‌ای که در نشریه VOX منتشر کرده است این نگرانی را شرح داده است.
در ادامه خلاصه‌ای از این مقاله را می‌خوانیم:
۱-چسبیدن به قدرت تا پای گور معضلی جهان‌شمول
این استاد دانشگاه مثال‌هایی از سیاستمداران آمریکایی می‌زند که به‌هیچ‌عنوان حاضر نیستند از قدرت دور شوند، هرچند در انجام وظایف خود ناتوان شده باشند.
جان مک کین پس عمل جراحی خود را به مجلس سنا رساند
«جان مک‌کین هشتادساله، که به‌خاطر سرطان مغز تحت عمل جراحی قرار گرفته است، از روی تخت بیمارستان خودش را به سنا رسانده است تا علیه بازنگری در برنامه‌ی درمانی اوباما رای دهد. پیش از این یک‌بار رای‌گیری را عقب انداخته بودند تا مک‌کین بتواند در آن حضور داشته باشد.
این تنها باری نیست که این اتفاق در نظام «پیرسالار» آمریکا می‌افتد. از سنا گرفته تا ریاست‌جمهوری و، شاید جالب‌تر از همه، در دیوان عالی زمام امور بیش ازپیش به دست پیرمردان و پیرزنانی می‌افتد که 70سالگی خود را رد کرده‌اند. در سال 2009 رابرت برد 92ساله با ویلچر وارد سنا شد تا رایی سرنوشت‌ساز بدهد. اهمیت این رای به‌این‌خاطر بود که دیگر ادوارد کندی که در آگوست 2009، در سن 77سالگی، از سرطان مغز مرده بود حضور نداشت تا آن رای را خودش بدهد.
اشتروم تورموند تا 100سالگی به خدمت خود ادامه داد، درحالی‌که ناتوانی او در انجام وظایفش به‌وضوح معلوم شده بود. پنج تن از نه قاضی دیوان عالی بیش از 67 سال دارند، سه نفر بیش از 78 سال. چندین نفر از آن‌ها، به‌خاطر سن بالا، دچار مشکلات جدی سلامتی هستند. در دیوان عالی، شایعاتی به گوش رسییده که آنتونی کندی 81ساله شاید استعفا دهد. اما به‌خاطر ترس از اینکه ترامپ شخص دلخواهشان را جایگزین‌شان نکند، خود را مجبور می‌بینند که تا 2020 همچنان بر سر کار حاضر بشوند.»
اشتروم تورموند تا صد سالگی در قدرت
۲- امید به زندگی در سیاستمداران بالاتر است
در ادامه، پروفسور هارولد پولاک، با اشاره‌ای گذرا به اختلاف معیشت میان دولتمردان و مردم عادی آمریکا، احتمال مرگ‌ومیر را در میان مقامات آمریکا بررسی می‌کند.
احتمال مرگ در شش سال آینده برای مردان و زنان در سنین مختلف
«کسی نتوانسته است جلوی سناتور دایان فین‌اشتاین را، که هم‌اکنون 84 سال دارد، برای شرکت دوباره در انتخابات بگیرد. احتمال اینکه یک زن معمولی 75 ساله در شش سال آینده بمیرد 18درصد است؛ اما احتمال مرگ برای سنین بالاتر خیلی بیشتر است. احتمال اینکه کسی در سن‌وسال سناتور فین‌اشتاین بتواند دوره‌ی شش‌ساله‌ی نمایندگی‌اش را کامل کند کمتر از 50درصد است.
البته، سناتورهایی مثل فین‌اشتاین را نمی‌توان با مردمان عادی آمریکایی مقایسه کرد. آدم‌هایی تا این حد موفق معمولاً از سلامت و توان بیشتری برخوردارند، و از مراقبت‌های درمانی درجه یک بهره می‌برند و به انواع خدمات دسترسی دارند.»
۳- زوال عقل مشکل پیرمردان سیاستمدار
او، در ادامه، به مشکل زوال عقل در سیاستمداران مسن می‌پردازد و می‌نویسد: «وقتی سن بالا را در کنار ابتلا به اختلالات شناختی می‌گذاریم نگرانی‌ها افزایش پیدا می‌کند. تقریباً یک‌پنجم آمریکایی‌های بالای هفتادسال دچار نوعی از اختلالات ملایم شناختی هستند.
وقتی ریگان ریاست‌جمهوری خودش را آغاز کرد، 69 سال داشت. سن او نگرانی‌هایی را برانگیخته بود. اما حالا دونالد ترامپ در 70 سالگی رئیس‌جمهور شده است. چشم‌انداز آینده هم بهتر نیست. رقیبان ترامپ در انتخابات آتی برنی سندرز، الیزابت وارن و جو بایدن هستند که، اگر در انتخابات 2020 پیروز شوند، موقع آغاز به کار به‌ترتیب 79، 78 و 71 سال خواهند داشت.
ریگان در اواخر عمر دچار آلزایمر شده بود
بعضی از متخصصان احتمال می‌دهند که ترامپ دچار اختلالات ملایم شناختی شده باشد. مدرک آن‌ها برای این ادعا مصاحبه‌های ترامپ است. ترامپ موقع مصاحبه‌ها گاهی از به‌کاربردن کلمات ناتوان می‌شود. شاید خیال کنید که این ادعاها فقط یک سری دعواهای لفظی میان سیاستمداران است، اما باید به یاد بیاوریم همین نگرانی، که درباره‌ی ریگان نیز بروز کرده بود، بعداً با بیماری آلزایمر ریگان ثابت شد. پس این نگرانی بی‌مورد نیست.»
۴- تغییر قانون و هنجار لازمه گردش نخبگان
راهی که پروفسور دانشگاه میشیگان برای این معضلات ارایه می‌دهد تغییر قانون، و درعین‌حال، تغییر هنجارهای پذیرفته‌شده میان سیاستمداران است.
«راهی که می‌توان برای مقابله با این معضل ارائه کرد این است که یک نهاد بی‌طرف سلامت نامزدهای پست‌های مهم را بررسی کند. بیماری‌های نامرتبط با جایگاه‌های سیاسی باید جزو حریم شخصی افراد حساب شود، اما نهادهای پزشکی دارای صلاحیت باید این اجازه را داشته باشند که از این نامزدها آزمایش بگیرند و وضعیت سلامتی آن‌ها را ثبت کنند.
کار دیگری که در مورد دیوان عالی می‌توان کرد این است که دوره‌های حضور در این مقام محدود به 18 سال شود. خود قاضی‌های دیوان عالی هم باید مسئولیت‌پذیر باشند و برای بیش از 30 سال یا 40 سال در مقام خود باقی نمانند.»
دیدگاه تان را بنویسید