وقتی انگلیس حاضر به آموزش هندی‌ها نیست

نخست وزیر انگلیس در معبد هندوها

سرویس بین‌الملل فردا؛ طاها ربانی:‌ هفته‌ی پیش، ترزا می، نخست‌وزیر انگلستان، در اولین سفر خود به خارج از اتحادیه‌ی اروپا به هند سفر کرد. با خروج بریتانیا از اتحادیه‌ی اروپا، این کشور به‌دنبال گسترش روابط اقتصادی خود به‌صورت مستقل است. اما این اولین سفر با انتقادهایی در هند و بریتانیا و در میان فعالان اقتصادی و دانشگاهی روبه‌رو شده است. یکی از بحث‌برانگیزترین مسائل پیرامون این سفر، محدودیت‌هایی است که انگلستان برای روادید تحصیلی برای دانشجویان خارجی در نظر گرفته است.

نخست‌وزیر انگلستان ادعا کرده بود که دیدارش از هند موفقیت‌آمیز بوده است. او گفته بود: «من به هند رفتم تا روابط بریتانیا با دنیا را آزاد کنم و باید بگویم که واکنش‌هایی که دریافت کردم عالی بود. با اینکه این اولین سفر من همراه با هیئت تجاری بود، اما در ملاقات‌هایی که با سران هند داشتم امکان امضای قراردادهایی به ارزش میلیاردها پوند را پیش‌بینی کردیم.» کیت برنت، معاون دانشگاه شفیلد متن زیر را در مخالفت با ادعای خانم می نوشته است.

احتمالاً حرف‌هایی که به گوش من می‌رسد با حرف‌هایی که به گوش ترزا می می‌رسد فرق می‌کند.

هندی‌هایی که در بریتانیا تحصیل کرده‌اند می‌گویند ما دیگر مثل دوست‌های خوب با آن‌ها رفتار نمی‌کنیم. آن‌ها می‌گویند ما پول آن‌ها و تجارت با آن‌ها را می‌خواهیم، اما دلمان نمی‌خواهد به بچه‌های آن‌ها آموزش بدهیم، حتی اگر تمام هزینه‌اش را خودشان بدهند.

چیزی که هندی‌ها می‌شنوند این است: دانشگاه‌های ما فقط درصورتی حاضرند پول هندی‌ها را بگیرند و به فرزندانشان آموزش می‌دهند که آن‌ها آنقدر پولدار باشند که در انگلستان دنبال شغل نباشند، یا اینکه در رشته‌ای تحصیل کنند و دنبال شغلی باشند که در ازای آن خیلی بیش از هزینه‌ای که خرجشان می‌شود بپردازند. هندی‌هایی که من می‌بینم این رفتارها را اصلاً دوستانه نمی‌دانند.

بعضی از آن‌ها این رفتارها را حتی توهین‌آمیز می‌دانند، و آنچه در عمل اتفاق افتاده هم سقوط پنجاه درصدی تعداد هندی‌های محصل در بریتانیا از سال 2010 است. این خبری است که باید همه را به خود بیاورد.

نخست‌وزیر می‌گوید نباید نگران این مساله باشیم. به‌نظر ترزا می، ما نباید به فکر این باشیم که ورود دانشجویان به بریتانیا را آسان‌تر کنیم. او نمی‌تواند آن چیزهایی را بشنود که من می‌شنوم. او فقط می‌خواهد با هند تجارت آزاد برقرار کند. می‌گوید تجارت آزاد یعنی تجارت آزاد! تجارت آزاد برای همه خوب است، هیچ ربطی هم به دانشجوها ندارد. حتی می‌گوید که باید دانشجویان را مهاجر در نظر بگیریم، که این دیگر خیلی حرف مزخرفی است. حتی نایجل فاراژ [1] هم دنبال چنین چیزی نبود.

به‌هرحال، هندی‌ها از این موضع‌گیری‌ها احساس توهین مضاعفی می‌کنند.

اوضاع از همان موقعی که امبر راد، وزیر کشور، سخنرانی [2] کرد بد شده بود. سخنرانی او این مساله را در کانون توجه رسانه‌های هند قرار داد. موقع صحبت با هندی‌ها آزردگی آن‌ها را کاملاً حس می‌کنم. من واقعاً احساس شرمندگی می‌کنم و اصلاً دلم نمی‌خواهم که آزردگی آن‌ها نادیده گرفته شود یا به آن بی‌اعتنایی شود. درواقع، من مطمئنم که ما باید نسبت به خطری که این موضع‌گیری‌ها به وجود می‌آورد واکنش مناسبی نشان بدهیم.

طی چهار سال گذشته همه چیز رو به تباهی رفته، اما من سعی کرده‌ام همچنان آدم مثبتی باقی بمانم. ناله‌ام درآمد وقتی تغییر قانون ویزا باعث شد که هر روز تعداد بیشتری از دانشجویان احتمالی را عقب می‌زد. مسئولین اطمینان می‌دادند که این تغییرات به این قصد انجام نمی‌شود که از تعداد دانشجویان کاسته شود. شاید واقعاً از قصد نبوده باشد، ولی نتیجه‌اش همین شده. سقوط پنجاه درصدی!

کشورهای دیگر دارند به شکمشان صابون می‌زنند و از این حماقت ما به وجد آمده‌اند. خانم می اعلام کرده است که در سفر هیئت بازرگانی‌اش به اروپا قراردادهایی به ارزش یک میلیارد پوند برای بریتانیا بسته است. اما در این سو باید به یاد داشته باشیم که ارزش سالانه‌ی حضور دانشجویان خارجی در بریتانیا چهارده میلیارد پوند است. یعنی بیش از ماهی یک بار سفر هیئت بازرگانی آن هم در این اندازه‌ی بزرگ.

نکته‌ی مهم‌تر اینکه، این جوانان بااستعداد در آینده رابط ما در تجارت و دیگر مسائل خواهند بود. شهریه‌ای که می‌پردازند هزینه‌ی استادان کانادایی و استرالیایی دانشگاه‌ها را جبران می‌کند. از این هم مهم‌تر اینکه حضور گرم و دانش و خرد آن‌ها به بقیه هم انگیزه می‌دهد.

درست نیست که ما چشممان را بر این اتفاق ببندیم یا کاهش تعداد دانشجویان را به اشتباهاتی در جزییات فنی ربط بدهیم. رفتار ما با دانشجویان خارجی در مساله‌ی کاهش جمعیت آن‌ها و کاهش قدرت آن‌ها در انتخاب نوع ویزا برای روابطمان با این ملت بزرگ فاجعه‌آمیز است، ملت بزرگی که ما آن‌قدر برای تجارت با آن‌ها حریصیم.

من دیگر درباره‌ی آسیب‌هایی که این سیاست بر شهرهای بریتانیا وارد خواهد آورد صحبت نمی‌کنم، شهرهایی که چرخ اقتصادشان را حضور همین دانشجویان می‌چرخاند. دیگران بهتر می‌توانند دراین‌باره حرف بزنند.

اما چیزی که من می‌خواهم بر آن تأکید کنم -چیزی که باید بر آن تأکید کنم- این است که ما داریم سابقه‌ی حسن نیت خود را در قبال بخش عظیمی از جمعیت جهان خراب می‌کنیم. شما باید نگران این باشید. آینده‌ی کاری فرزندان شما ممکن است به همین بستگی داشته باشد. به‌همین‌خاطر، من تمام تلاش خود را می‌کنم تا نظام آموزشی را برای دانشجویان هندی بهینه کنم، و تا جایی که می‌شود استقبال گرمی از آن‌ها در شفیلد به عمل بیاورم.

دانشجویان و مدیران دانشگاه شفیلد و من جنبش #WeAreInternational (ما از سرتاسر جهان هستیم) را پایه‌گذاری کرده‌ایم. من با تمام وجود خوشحالم که دانشجویان و کارکنان دانشگاه‌ها در سرتاسر بریتانیا به ما ملحق شده‌اند تا نشان دهند که ما ملتی هستیم که هند می‌تواند همچنان با آن دوست باشد. و من تلاش می‌کنم تا نشان دهم که اکثر بریتانیایی‌ها مقدم هندی‌ها را گرامی می‌دارند و به آن‌ها به چشم مهاجر نگاه نمی‌کنند. درواقع، در تحقیقی مشخص شده این اکثریت 91 درصد جمعیت بریتانیا را دربرمی‌گیرد.

من به برقراری روابط با دانشگاه‌ها و شرکت‌های هندی ادامه خواهم داد. ما با یکدیگر به‌جستجوی درمان بیماری‌ها خواهیم پرداخت و به نوآوری‌هایی دست خواهیم زد که سیاره‌ی ما را به مکان بهتری برای زندگی تبدیل کند.

بااین‌حال من باید عاجزانه درخواست کنم، و عاجزانه درخواست می‌کنم، لطفاً قبل از آنکه دیر شود صدای هند را بشنوید.