دعای روز ششم ماه مبارک رمضان

خبرگزاری تسنیم: همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان ادعیه روزانه این ماه شریف بسیار جای دقت و تفکر دارد. این دعا‌های روزانه که در محافل مذهبی خوانده می‎شود توسط ابن‌عباس از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم نقل شده است و علمای بزرگ اسلام آن‌ها را در کتاب خود ثبت و ضبط کرده‎اند و ما این ادعیه را از کتاب «‏اقبال الأعمال» سیدبن طاووس عالم بزرگ شیعه نقل می‌کنیم. این کتاب‏ مانند سایر کتابهاى سید از اعتبار و ارزشی ویژه بین علماى شیعه برخوردار است تا جایی که شیخ عباس قمی در «مفاتیح الجنان» بسیار از ادعیه این کتاب استفاده کرده است.

اینک به مناسبت فرا رسیدن ششمین روز ماه مبارک رمضان، دعای این روز به‌همراه توضیحی دربارۀ آن منتشر شده است:

اللَّهُمَّ لا تَخْذُلْنِی فِیهِ لِتَعَرُّضِ مَعْصِیَتِکَ، وَ لا تَضْرِبْنِی بِسِیَاطِ نَقِمَتِکَ، وَ زَحْزِحْنِی فِیهِ مِنْ مُوجِبَاتِ سَخَطِکَ، بِمَنِّکَ وَ أَیَادِیکَ، یَا مُنْتَهَى رَغْبَةِ الرَّاغِبِینَ

خدایا مرا در این ماه به خاطر نزدیک شدن به نافرمانی‌ات وامگذار، و با تازیانه‌های انتقامت عذاب مکن، و از موجبات خشمت دورم بدار، به فضل و عطاهایت،‌ای نهایت دلبستگی دل شدگان

حجت‌الاسلام حسن شریعت‌زاده کارشناس مسائل دینی در توضیح این دعا این‌طور گفت: دعا‌های اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام حاوی نکات بسیار آموزنده جهت زندگی بهتر و اخلاق کمال است و لذا اصرار داشتند که دعا‌های مورد توجه خودشان باهمون الفاظ و کلمات قرائت شود.

در دعای امروز می‌خوانیم: خدایا مرا به سبب جرأت در گناه و معصیت تو خار و ذلیل مگردان، خدایا این گناه من از باب دشمنی با تو نبوده است بلکه جهل من باعث شد که گرفتار گناه شوم. امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید خدایا من به تو پناه می‌برم به تو از اینکه با بی‌توجهی به تو، گرفتار خواری در زندگی دنیا شوم «و اعوذُ بِکَ مِنْ خِزْی الدّنْیا و عَذابِ الاخِرَةِ».

امیرالمؤمنین علیه السلام در دعای کمیل نیز به این مطلب اشاره می‌فرماید:

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَهْتِکُ الْعِصَمَ

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَحْبِسُ الدُّعَاءَ

...

شاید در ذهن شما این سؤال نقش بندد که آیا این کلمات در دعا‌ها نشان از گناه کردن اولیاء خداست، ظاهر امر آن است که این کلمات در ادعیه رسول خدا و اهل بیت مکرم او بیشتر جنبه تعلیم و آموزش دارد یا از باب «حسنات الأبرار سیئات المقرّبین» است؛ یعنی همان لحظاتی که برخورد عادی با عباد خدا دارند از همان لحظات توبه می‌کنند که شاید از خدا غافل شده باشم.

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که پرسیدند یا بن رسول الله! اینکه قرآن می‌گوید ابراهیم علیه‌السلام اوّاه بوده است، یعنی چه؟ امام علیه‌السلام فرمود: یعنی کسی که زیاد دعا کرده است. این ایام بهار دعاست.