موج‌سواری بر «کرونا» به نفع متهم اقتصادی!
برخی بازیگران و هنرمندان سینما و تلویزیون در بیانیه‌ای با اشاره به شرایط شیوع ویروس کرونا، خواستار آزادی محمد امامی سرمایه‌گذار سریال شهرزاد و متهم بانک سرمایه شد.
خبرگاری تسنیم: روز گذشته(22 فروردین) برخی از هنرمندان سینما و تلویزیون در نامه‌ای به حجت‌الاسلام رئیسی رئیس قوه قضاییه خواستار آزادی سید محمد امامی تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار سریال شهرزاد شدند.
در بخشی از این بیانیه سینماگران، با اشاره به "مسئولیت پذیری اجتماعی در بزنگاه‌های تاریخی"، به بازداشت امامی اشاره و حواشی پیرامون او را "جنجال و حاشیه‌سازی‌های زرد رسانه‌ای در حذف یک چهره خلاف و موفق" دانستند.
امضاکنندگان این نامه، شیوع فراگیر ویروس کرونا را بهانه‌ای برای پیگیری سرنوشت و سلامتی امامی دانسته و او را "چهره خلاق" معرفی کردند. البته برخی هنرمندان امضای خود پای این نامه را تکذیب کردند.
سید محمد امامی تهیه‌کننده سریال پرحاشیه شهرزاد است که با هادی رضوی دیگر متهم پرونده بانک سرمایه فعالیت هنری خود را آغاز کرده بود.
تیم رضوی- امامی از سریال شاهگوش به کارگردانی میرباقری کار خود را شروع کرد و تصور برخی بر این بود که این تیم به‌زودی تولید و پخش سریال‌های شبکه خانگی را به انحصار خود درمی‌آورد اما بازشدن پای آنها به دادگاه بر سر پرونده بانک سرمایه این تصور را از بین برد.
محمد امامی از متهمین فساد هزاران میلیاردی بانک سرمایه بود و در رابطه با این پرونده بازداشت هم شد. به گفته نماینده دادستان در جلسه دادگاه، پاسکاری بین متهم رضوی و آقای امامی برای غارت بانک به این شکل بود که "آقای رضوی از بانک مصوبه می‌گیرد و وثیقه وی 30 درصد تعیین می‌شود که در ادامه به بانک سرمایه نامه می‌زند و می‌گوید که جای وثیقه از من پول بگیرید. در این زمان آقای امامی ورود می‌کند و جای وثیقه را پُر می‌کند و وی تسهیلات را دریافت و تبدیل به ملک و ماشین کرد..."
با بازداشت امامی حرف و حدیث‌هایی درباره منابع مالی ساخت سریال شهرزاد در شبکه‌های اجتماعی پخش می‌شد تا جایی که آبان‌ماه 95 کمپین #نه_به_شهرزاد راه افتاد و برخی کاربران خواستار روشنگری درباره ارتباط تهیه‌کننده این سریال با پرونده اختلاس شدند و از بازیگران این سریال درخواست کردند که دستمزدهای نجومی خود را برگردانند. درخواستی که پاسخ مثبتی از سوی بازیگران دریافت نکرد و ترانه علیدوستی بازیگر این سریال شایعات پیرامون این سریال را رد کرده و از پاسخ طفره رفته بود!
ماجرای ورود پول‌های کثیف به سینما بعد از حواشی شهرزاد قوت گرفت و به مطالبه‌ای تبدیل شد تا سینماگران درباره منابع مالی‌شان شفافیت داشته باشند. اگر در گذشته در سینمای ایران موضوع ارتباط با برخی سفارتخانه‌ها برای دریافت بودجه فیلم‌ها مطرح بود اما در سالهای اخیر سرمایه‌گذاری از طریق افراد بظاهر موجه که ثروت‌های غیرشفاف و گاه ناشی از اختلاس و سوءاستفاده مالی دارند مطرح است که به اعتبار سینمای ایران خدشه وارد می‌کند.
بیانیه اخیر سینماگران درباره آزادی امامی را باید سومین اقدام حاشیه‌ساز سلبریتی‌ها در ماه‌های اخیر دانست. اولین بار بعد از حوادث آبان‌ماه بیانیه‌ای در صفحات خود در فضای مجازی خود با هشتگ #صدای_آبان_98 منتشر و به برخوردهای انجام‌شده در اغتشاشات آن زمان اعتراض کردند.
در زمان جشنواره فیلم فجر نیز برخی دیگر از هنرمندانی که حتی در جشنواره فیلمی نداشتند یا احتمال گرفتن سیمرغ از سوی آنها ضعیف بود، دست به تحریم جشنواره زدند که این اقدام مورد اعتراض بخش دیگری از هنرمندان واقع شد. در تمام این بیانیه‌ها یک مشکل وجود دارد و آن‌هم ادعای همراهی با مردم در زبان و اقدام معکوس در عمل است.
همانطور که در ابتدای این بیانیه هنرمندان به "مسئولیت پذیری اجتماعی" خود اشاره کرده بودند، در بزنگاه تاریخی که کشور درگیر کرونا است یکی از مسئولیت‌هایی که متوجه آنها است اقدام به پرداخت مالیات خود به دولت برای مقابله با کرونا یا درخواست از قوه قضاییه و دولت برای پیگیری پول‌های کثیف در سینما و بازگرداندن آن به بیت‌المال است.
به‌رغم اینکه کشور در هفته‌های گذشته شاهد یک بسیج ملی برای مقابله با کرونا بود و اقشار مختلف مردم درحال کمک‌رسانی به بیماران، کادر درمان و آسیب‌دیدگان اقتصادی از تعطیلی کشور بودند اما تنها قشری که کمترین ظهور و بروز را در این بزنگاه تاریخی داشت بازیگران، کارگردانان و هنرمندان و به‌عبارتی سلبریتی‌ها بودند.
هنرمندان کشورهای دیگر به‌ویژه هنرمندان شرق آسیا مبالغ چشمگیری از ثروت خود را به مبارزه با کرونا اختصاص دادند اما نه تنها حضوری از هنرمندان ایرانی نبود بلکه بعضی از آنها با اظهارنظرهای جنجالی حاشیه‌ساز شدند. موج‌سواری و گرفتن ماهی از آب گل‌الود کرونا به نفع آزادی یک متهم اقتصادی، نوع دیگری از رفتارهای متناقض و به قول خود اهالی هنر آفتاب‌پرستانه برخی سلبریتی‌ها است و جایگاه این قشر را در میان مردم تنزل می‌دهد و از این پس به آنها به چشم بدبینانه نگاه می‌کنند و حتی خارج از ساحت سیاست، به کارهای آنها در حوزه فعالیت‌های اجتماعی و امور خیریه نیز به دیده تردید نگاه می‌کنند.