صفر‌های مهم‌تر از یک

روزنامه رسالت: عادت کردیم به فرار از زیر بار مسئولیت اصلی، آن‌هم به‌وسیله طراحی یک زمین‌بازی فرعی و بحث‌های چالش‌برانگیز و جنجالی؛ چراکه بازی در زمین اصلی و با حریف قدر و دست‌وپنجه نرم کردن با غول‌های تورم و بیکاری و اشتغال و ... بدنی ورزیده و آماده می‌خواهد.

«صفر» بازهم صدرنشین اخبار شد. عیبی هم ندارد، مسئله‌ای است که باید اهالی اقتصاد به آن بپردازند و بررسی کنند، اما نکته اینجاست که عموم اقتصاددانان، بر این نکته متفق القولند، این حذف و اضافه‌های صفری، «تقریباً هیچ» دردی را دوا نمی‌کند و به عبارتی صفربازی‌ها علاج بیماری اقتصاد ما نیست؛ نهایتاً مکمل است، آن‌هم برای اقتصادی که ثباتش قطعی شده نه اوضاع‌واحوال کنونی اقتصاد کشور.

عادت کردیم به فرار از زیر بار مسئولیت اصلی، آن‌هم به‌وسیله طراحی یک زمین‌بازی فرعی و بحث‌های چالش‌برانگیز و جنجالی؛ چراکه بازی در زمین اصلی و با حریف قدر و دست‌وپنجه نرم کردن با غول‌های تورم و بیکاری و اشتغال و ... بدنی ورزیده و آماده می‌خواهد. این جنس صفر‌ها فقط در اقتصاد نیستند، در فرهنگ می‌شود صفری به نام کنسرت پیدا کرد، در امور اجتماعی صفری به نام حضور بانوان در ورزشگاه خودنمایی می‌کند، در سیاست، رفع حصر می‌شود صفر، در فضای بین‌الملل یک روز برجام «تقریباً هیچ» و یک روز SPV سرکاری و قس علی‌هذا. کاسبی با این صفر‌ها برای برخی خیلی سود دارد. مثلاً بودجه نهاد‌های فعال و انقلابی که سرجمعش به نسبت بودجه کشور، تقریباً صفر است را بولد می‌کنند و از پاسخگویی نسبت به دوسوم بودجه کل کشور که در اختیار مؤسسات و شرکت‌های دولتی است، فرار می‌کنند. البته گویی جنس دنیا همین است، درگیر شدن به صفر‌ها و بی‌ارزش‌ها و رها کردن یک‌ها، مهم‌ها و اولویت‌ها. در قرآن کریم کم نیست از ترجیح‌های بلا مرجح بندگان فراموش‌کاری مثل ما؛ تؤثرون الحیاة الدنیا و الآخرة خیر و ابقی؛ زندگی دنیا را ترجیح می‌دهند، حال‌آنکه آخرت، باقی و نیکوست. به‌نوعی لهو و لعب دنیا زینت داده می‌شود و اصل ماجرا به ورطه فراموشی می‌رود. حاشیه‌ها، بی‌دلیل و بی‌جهت، مهم‌تر از متن دانسته و پرداخته می‌شود و وقتی به خود می‌آییم، فرصتِ ازدست‌رفته، جز حسرت، چیزی عایدمان نمی‌کند. اصلی و فرعی کردن امور و شناخت اولویت‌ها از مهم‌ترین مسائل در زندگی و مدیریت است و همان است که برخی را بزرگ و گروهی را کوچک و حقیر می‌کند.