انتقاد از رهبری انقلاب اسلامی آری یا خیر؟

خبرگزاری فارس: حمزه دستیار عضو شورای مرکزی و دبیر کمیته بین الملل اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل طی یادداشتی در واکنش به نامه اخیر مجمع عدالتخواه دانشگاه تهران نوشت: کدام مسئولی در سطح جمهوری اسلامی و یا در سطح دنیای سیاست به اندازه رهبر ایران با دانشجویان دیدار داشته، به پرسش هایشان جواب داده و نقدهایشان را شنیده و صبورانه و پدرانه برخورد کرده است؟ اگر چنین سیاستمداری سراغ دارید معرفی کنید!

متن این یادداشت به شرح زیر است:

«اخیرا حواشی زیادی در پی نامه یک تشکل دانشجویی در مورد "پاسخگویی رهبری در دانشگاه به سوالات دانشجویان" ایجاد شده است.

آیا این تشکل دانشجوئی اشتباهی مرتکب شده که چنین نامه‌ای خطاب به رهبری منتشر کرده است؟

در جواب باید گفت: صورت مساله یعنی پرسش و پاسخ از رهبری جامعه و نقد رو در رو کاملا قابل قبول و منطقی هست! ما در نظام اسلامی نه تنها انتقاد از، ولی ‏فقیه را جایز می‌شماریم؛ بلکه براساس تعالیم دینى، معتقدیم یکى از حقوق رهبر بر مردم، لزوم دلسوزى و خیرخواهى براى او است. این حق تحت عنوان «النصیحة لائمة المسلمین» و امر به معروف و نهى از منکر تبیین شده است. حتی نهادی قانونی که کار ویژه نظارت و نقد و بررسی اعمال رهبری را به صورت دائمی و توسط متخصصان و کارشناسان بر عهده داشته باشد، پیش بینی شده که همان مجلس خبرگان رهبری است والبته همه مردم نیز چنین وظیفه و حقی دارند.

سوال بسیار مهم این است که آیا چنین فرصتی برای دانشجویان وجود ندارد؟ آیا رهبری انقلاب چنین امکانی را فراهم نکرده است؟ جواب ساده و روشن است.

جامعه ایران هنوز نقد‌های تند و بدون روتوش خانم سحر مهرابی بعنوان یکی از نمایندگان دانشجویی را فراموش نکرده است. مردم ما انتقادات تند و خارج از دستور جوان نخبه در جریان دیدار و گفت‌وگوی جوانان نخبه علمی کشور با رهبر انقلاب را که بدون هماهنگی و با اجازه مستقیم رهبری صورت گرفت را فراموش نکرده اند.

جامعه ایران هنوز نقد‌های طلبه‌های جوان و گلایه‌های ایشان به رهبری در رابطه با ایجاد مانع بعضی افراد جهت ارتباط مستقیم با رهبری و بیان نقطه نظراتشان و صد البته جواب صریح و روشن رهبری به این گلایه را فراموش نکرده است.

کدام مسئولی در سطح جمهوری اسلامی و یا در سطح دنیای سیاست به اندازه رهبر ایران با دانشجویان دیدار داشته، به پرسش هایشان جواب داده و نقدهایشان را شنیده و صبورانه و پدرانه برخورد کرده است؟ اگر چنین سیاستمداری سراغ دارید معرفی کنید!

موضوع دیگر شناختن جایگاه ولایت فقیه است نه صرفا به عنوان رهبر مانند سایر رهبران کشور‌های دیگر! از طرفی اگر حتی جایگاه ایشان را تقلیل دهیم رهبری انقلاب را باید با رهبران جهان مقایسه کرد، نه با فلان نخست وزیر یا فلان رئیس جمهور! آن وقت متوجه می‌شویم که دموکراتیک‌ترین حکومت‌ها و رهبران جهان هیچکدام همچون رهبر ایران پای زبان تند و تیز دانشجویی نمی‌نشیند و به طور مستمر این فرصت را برای انتقادات فراهم نمی‌کند.

با این وجود ما این ادعا را داریم که رهبران بزرگ مانند پاپ و پادشاهان بزرگ که هیچ رهبری انقلاب اسلامی ایران حتی از مقامات ارشد سیاسی حکومت‌های علی الظاهر دموکراتیک هم پاسخگویی و انتقاد پذیری منظم تر، بیشتر و ملموس تری دارد.

دیدار دانشجوئی رهبری هر ساله در ماه مبارک رمضان برگزار می‌شود و نماینده‌های تشکل‌های دانشجویی صریح و بدون رودربایستی اظهارنظر می‌کنند، سوال می‌پرسند و پاسخ می‌گیرند.

موضوع دیگر که باید بررسی کرد نحوه رسانه‌ای کردن نامه این تشکل دانشجوئی است. در عرف نامه نگاری‌های تشکل‌های دانشجوئی در چنین موضوعاتی که گا‌ها حواشی و حساسیت‌هایی در پی دارد (فارغ از صحیح یا غلط بودن حساسیت ها) ابتدا نامه‌ای ارسال می‌شود، اگر پاسخ درخور و قابل توجیهی دریافت نشد، نامه رسانه‌ای می‌شود، البته این در صورتی هست که تشکل مورد نظر نیت تاثیرگذاری مثبت، رسیدن به هدفی منطقی و به نفع جامعه داشته باشد نه صرفا کاری که سر و صدا ایجاد کند و جو رسانه‌ای به پا کند؛ که صد البته روی آوردن تشکل‌ها و جنبش‌های دانشجوئی به برنامه‌های فرمیک، جوسالارانه و پرهیاهو و دور شدن از مسائل محتوایی و از اصل مطلب و فاصله گرفتن از پیگیری مشکلات جامعه از ضعف‌های بزرگ این قشر از جامعه هست.

توضیحات فوق بدون درنظر گرفتن نوع نگاه و جایگاه ولایت فقیه در باور‌ها و ریشه‌های فکری یک تشکل دانشجوئی یا یک دانشجو هست و فقط بعنوان رهبر کشور همانند سایر رهبران به موضوع نگاه کردیم، یعنی اگر تشکیلاتی مدعی ولایت پذیری هست بحث کمی متفاوت‌تر است و البته سخت گیرانه تر!

رهبر معظم انقلاب بار‌ها و بار‌ها از انتقاد استقبال کردند و تشکلی که چنین نامه‌ای می‌زند خود هر ساله دارای تریبون صحبت و ارتباط مستقیم با ایشان است، آیا انتظار دارند که رهبری هر ساله چندین بار پای صحبت‌های ایشان بنشیند؟ آیا این توقع صحیحی است؟ با این حال بنظر می‌رسد که این اتفاق و بانیان آن نباید با هجمه و مخالفت تند سایرین مواجه بشوند، بلکه با روشنگری در این زمینه شرایط بهتری فراهم می‌شود. در پایان این صحبت از مقام معظم رهبری جای تامل دارد:

خیال نکنید من از شنیدن اینجور حرف‌ها ناراحت می‌شوم. نه...، من از اینکه این حرف‌ها زده نشود، ناراحت می‌شوم. در جلساتِ دانشجوئى، دانشگاهى که اینجا هستند، بنده گاهى که ببینم حالا بعضى‌ها روى ملاحظه، روى احترام، روى هرچه، بعضى از این حرفه بعضى از این حرف‌ها را که خیال میکنند من خوشم نمى‌آید، نمیزنند؛ از نگفتنش ناراحت می‌شوم؛ از گفتنش مطلقاً ناراحت نمی‌شوم.»