ایران ۳۰ سال بعد خشک خواهد شد؟
معاون وزیر راه با بیان اینکه خشکسالی ۳۰ ساله یک دروغ علمی است،گفت:جامعه علمی جهان دوره‌ای بودن»خشکسالی را تایید نمی‌کند اما متاسفانه در ایران برخی به جای پذیرش شرایط کم‌آبی و سازگاری با اقلیم خشک و نیمه‌خشک ایران، این نظرات غیرعلمی را مطرح می‌کنند.
به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری تسنیم ،داود پرهیزکار معاون وزیر راه و شهرسازی و رئیس سازمان هواشناسی کشور در مورد چرایی وقوع پدیده «خشکسالی» در ایران ضمن تاکید بر جغرافیای خشک و نیمه‌خشک کشور در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: متاسفانه بارش‌های کشور در 11 سال گذشته زیر حد نرمال یا در حد نرمال بوده است و در این مدت هیچ سالی را نداشتیم که میانگین بارش ایران به بالای نرمال (ترسالی) برسد بنابراین بررسی میانگین بارش‌ها حاکی از آن است که کشور ما حداقل در یک دهه گذشته دچار کم‌بارشی بوده است.
وی با اشاره به افزایش دمای ایران طی چند سال گذشته در کنار کمبود بارش‌ها تصریح کرد: بالا رفتن دمای مناطق مختلف کشور، میزان تبخیر و تعرق را افزایش می‌دهد بنابراین کمترین اثر منفی این شرایط، عمیق‌ترشدن پدیده «خشکسالی» است. بررسی داده‌های خشکسالی در بازه‌های بلندمدت هم مویّد آن است که بالغ بر 97 درصد مساحت ایران با درجات مختلف خشکسالی اعم از ضعیف، متوسط، شدید و بسیار شدید درگیر است.
وی در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه آیا ادعاهای مربوط به 20 یا 30 ساله بودن دوره خشکسالی در ایران صحت دارد یا خیر؟ اظهار کرد: هیچ یک از این اظهار نظرها علمی نیست و مبنا ندارد. جای تاسف دارد که برخی کارشناسان داخل و خارج کشور به جای پذیرش شرایط آبی موجود در ایران، برنامه‌ریزی برای سازگاری با اقلیم کشور و جلوگیری از توسعه ناپایدار، چنین نظرات غیر علمی مطرح می‌کنند. آنچه در دنیای امروز مطرح است و در جوامع علمی جهان مورد توجه قرار می‌گیرد «گرمایش جهانی» و اثرات ناشی از آن است.
پرهیزکار با تاکید بر اینکه به جز موضوع گرمایش جهانی و تاثیر آن بر خشکسالی، بقیه ادعاهای مطرح، مبنای علمی ندارد، گفت: در ایران برای کنترل بیابان‌زایی لازم است که ضمن پذیرش اقلیم کشور، امور توسعه‌ای را تنها در حد توان خرد اقلیم هر منطقه از جمله منابع آب آن پیش بگیریم و از بارگذاری جمعیتی، کشاورزی و صنعتی بیش از حد بویژه در مناطق دچار خشکسالی خودداری کنیم.
معاون وزیر راه و شهرسازی در ادامه با بیان اینکه بر مبنای داده‌های علمی، چهار سناریو برای آینده جهان در حوزه گرمایش و اقلیم تعریف شده است، گفت: از بین این چهار سناریو، یکی بدبینانه ترین و یکی خوشبینانه ترین است. بدین ترتیب که اگر 195 کشوری که توافق‌نامه تغییرات اقلیمی پاریس را - که کاهش دمای کره زمین از طریق کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای بویژه دی‌اکسیدکرین دنبال می‌کند - پذیرفته‌اند به تعهدات خود در زمینه کاهش گازهای گلخانه‌ای عمل کنند،انتظار می‌رود تا سال 2030 دما به‌طور نسبی افزایش یابد و پس از آن این دوره افزایش دما متوقف شود و به‌تدریج در یک بازه حداقل 100 ساله، دمای کره زمین به حالت عادی بازگردد.
به گفته پرهیزکار، بدترین سناریوی تعریف‌شده در زمینه گرمایش جهانی این است که آهنگ انتشار دی‌اکسید کربن در جو در سال‌های آینده نیز مشابه شرایط موجود ادامه یابد که در نتیجه این شرایط در سال 2100 دمای کره زمین به‌طور متوسط پنج درجه سلسیوس افزایش می‌یابد. خبر بدتر این است که در خاورمیانه دما بین پنج تا هفت درجه بیشتر می‌شود. باید دقت داشته باشیم که طی 50 سال گذشته، ایران دو درجه افزایش دما داشته است و اگر این دو درجه به پنج تا هفت درجه برسد، به‌طور قطع ابعاد مختلف زندگی بشر را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. کوچکترین آسیب گرمایش در کشور ما این است که مناطق مختلف از سکنه خالی می‌شود.
انتهای پیام/