نمایندگان رهبری جوان می‌شوند
پس از انتصاب محمد قمی ۳۸ ساله از سوی رهبر معظم انقلاب به ریاست سازمان تبلیغات اسلامی در دو هفته پیش، حالا انتصاب مصطفی رستمی ۴۶ ساله به ریاست نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه‌ها در روز گذشته، نشانگر رویکرد انتصاب نیرو‌های جوان و میانسال است.
روزنامه جوان: پس از انتصاب محمد قمی ۳۸ ساله از سوی رهبر معظم انقلاب به ریاست سازمان تبلیغات اسلامی در دو هفته پیش، حالا انتصاب مصطفی رستمی ۴۶ ساله به ریاست نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه‌ها در روز گذشته، نشانگر رویکرد انتصاب نیرو‌های جوان و میانسال است. پیش از این نیز محمد جواد حاجی علی اکبری که در ۴۸ سالگی به ریاست مرکز رسیدگی به امور مساجد از سوی رهبر انقلاب منصوب شده بود، در سال ۹۶ و در ۵۳سالگی به ریاست شورای سیاستگذاری ائمه جمعه هم منصوب شد.
پس از انتصاب محمد قمی ۳۸ ساله از سوی رهبر معظم انقلاب به ریاست سازمان تبلیغات اسلامی در دو هفته پیش، حالا انتصاب مصطفی رستمی ۴۶ ساله به ریاست نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه‌ها در روز گذشته، نشانگر رویکرد انتصاب نیرو‌های جوان و میانسال است. پیش از این نیز محمد جواد حاجی علی اکبری که در ۴۸ سالگی به ریاست مرکز رسیدگی به امور مساجد از سوی رهبر انقلاب منصوب شده بود، در سال ۹۶ و در ۵۳سالگی به ریاست شورای سیاستگذاری ائمه جمعه هم منصوب شد.
نگاهی به انتصابات رهبر معظم انقلاب در یک دهه گذشته نشان می‌دهد ایشان همسو با رهنمود‌های خویش در پشتیبانی از جوانان و اهمیت دادن به نقش جوانان در امور اجرایی، خود به این رویکرد حمایت‌آمیز از جوانان عامل بوده‌اند و در انتصابات نیرو‌های جوان را جایگزین نیرو‌های پا به سن گذاشته کرده‌اند.
انتصاب پرویز فتاح به جای مرحوم حبیب‌الله عسگراولادی با ۲۹ سال اختلاف سن، انتصاب سید محمدعلی آل‌هاشم به امامت جمعه تبریز با ۲۵ سال اختلاف با امام جمعه قبلی و انتصاب ابراهیم رئیسی به تولیت آستان قدس رضوی با ۲۵ سال تفاوت با مرحوم واعظ طبسی نیز از همین رویکرد خبر می‌دهد.
تفاوت سنی حجت‌الاسلام علی اکبری که به ریاست شورای سیاستگذاری ائمه جمعه رسید با سلف خود، ۱۸ سال بود. این جوانگرایی در انتصاب‌های معظم‌له در فرماندهان نظامی نیز مشهود است و عموم فرماندهان جدید به نسبت جوان‌تر از فرماندهان قبلی بوده اند که البته بخشی از آن طبیعی است و شاید اگر با سن زمان انتصاب مدیران و فرماندهان قبلی مقایسه شود، تفاوت زیادی در آن مشاهده نشود، اما نکته مهم این جوانگرایی، تفاوتی است که با رویکرد دو دولت اخیر و نیز رویکرد برخی شورا‌های شهر سراسر کشور در رجوع به بازنشستگان و بعضاً از کار افتادگان سیاسی و مدیریتی دارد.
ناگفته معلوم است که پس از تغییرات سریع و شگفت‌انگیز وسایل ارتباط جمعی و تغییرات شیوه‌های مدیریتی و شیوه‌های جدید ارتباط و اطلاع‌رسانی، بسیاری از مدیران گذشته و مسن کشور از همراهی با نیاز‌های روز جا ماندند و حتی نتوانستند توانایی خود را در بهره‌گیری از وسایلی مثل کامپیوتر و حضور مؤثر در شبکه‌های اطلاع‌رسانی، بازیابی کنند و ناتوانی ایشان در به روز کردن خود با سیر شتابان تغییرات، سبب شد که برخی اطرافیان جوان بتوانند در مواردی، مدیران پیر را کنترل کنند و در مواردی نیز آن‌ها را کاملاً دور بزنند و شکل حضور مدیران پیر در پست‌های حکومتی، شکل نمایشی به خود بگیرد.
به نظر می‌رسد مدیران جوان بتوانند هم در ارتباط با مردم و هم در شیوه‌های مدیریتی و هم در پذیرش نظریات جدید، کارایی بسیار بیشتری از گذشتگان نشان دهند و آثار این تحولات در آینده مدیریتی نهاد‌های حکومتی به خوبی دیده شود.