ماجرای دختر شگفتی ساز ایرانی در کانادا
زهرا جعفری، ترم آخر مقطع کارشناسی رشته بیوالکترونیک است. به او می‌گوییم حضور شما به‌عنوان یک دانشجوی دختر در مسابقات رباتیک قابل توجه است، می‌گوید: «دانشجوی دختر و پسر ندارد و دانشگاه ما بستر مناسبی برای انجام فعالیت‌های عملی است، چراکه مباحث تئوری تفاوت زیادی با مباحث عملی دارد و اینکه چنین بستری برای ما فراهم شده، بسیار خوب است.»
فرهیختگان: پدیده ثابت‌شده‌ای است، کودکی دختر‌ها به عروسک و پسر‌ها به آدم‌آهنی، تفنگ و ماشین گره خورده است، البته آنجا تعجب‌آور است که این عاشقانه‌های کودکی جابه‌جا شوند و معادلات ذهنی و روان‌شناسی به هم بریزد. اما این اتفاق می‌افتد و گاهی دیده شده این علاقه ادامه‌دار می‌شود. مصداق این مساله در همین نزدیکی‌هاست؛ جایی در یکی از واحد‌های دانشگاه آزاد اسلامی که اخیرا تیمی از دانشجویان رباتیک، جهان را انگشت به دهان کرده است.
تیم قهرمان یک ویژگی مهم دارد و آن حضور چند دانشجوی دختر با‌انگیزه و خوشفکر است؛ مساله‌ای که خودشان می‌گویند کسانی که ما را در مسابقات می‌دیدند- که توانسته‌ایم بدون محدودیت و با حفظ کامل ارزش‌های دینی در مسابقات شرکت و صاحب مقام شویم- تعجب می‌کردند. همین موضوع بهانه‌ای شد تا سراغ یکی از دختران دانشجو و عضو تیم رباتیک واحد قزوین دانشگاه آزاد اسلامی «MRL» که در مسابقات اخیر جهانی ربوکاپ ۲۰۱۸ صاحب مقام قهرمانی شده، برویم.
زهرا جعفری، ترم آخر مقطع کارشناسی رشته بیوالکترونیک است. به او می‌گوییم حضور شما به‌عنوان یک دانشجوی دختر در مسابقات رباتیک قابل توجه است، می‌گوید: «دانشجوی دختر و پسر ندارد و دانشگاه ما بستر مناسبی برای انجام فعالیت‌های عملی است، چراکه مباحث تئوری تفاوت زیادی با مباحث عملی دارد و اینکه چنین بستری برای ما فراهم شده، بسیار خوب است.»
او ادامه می‌دهد: «اوایل این تصور را داشتم که شاید چنین کار‌هایی به درسم لطمه بزند، اما این اتفاق نیفتاد و تنها در این مسیر است که می‌توان آموزه‌های زیادی را فراگرفت و حوزه ربات یعنی استفاده از آموخته‌ها و عمل کردن و کسب تجربه است و تنها در کار عملی است که می‌توان تجربه را کسب کرد.»
این عضو تیم رباتیک در ادامه با بیان اینکه نیاز به تجهیزات بیشتری داریم، می‌گوید: «شاید در حرف زدن بتوان گفت: افراد در هر شرایطی که باشند اگر خودشان بخواهند می‌توانند به هر جایگاهی که می‌خواهند برسند. قطعا محیط نیز بسیار موثر است و اگر خودم در دانشگاه دیگری بودم هیچ‌وقت در این حد نمی‌توانستم فعالیت کنم و حتما باید فضا برای فعالیت وجود داشته باشد و برای انجام کار‌های عملی نیازمند فضا و تجهیزات هستیم و قطعا در صورت مهیا بودن بستر‌ها سرعت فعالیت‌ها و ارتقا پیدا کردن بسیار بیشتر است.»
به مساله اعتماد صنعت به دانشگاه اشاره می‌کنیم و او می‌گوید: «به نظرم این حرف است و اگر دانشگاه ما را در نظر نگیرید، مابقی دانشگاه‌ها که کار‌های عملی انجام نمی‌دهند، چون دانشجویان در حین درس نمی‌توانند کار عملی را یاد بگیرند و مسلما نیازمند تجربه هستند و تجربه‌ای نیز ندارند. از این رو صنعت باید به‌گونه‌ای باشد که دانشجویان بعد از فارغ‌التحصیلی در کنار افراد باتجربه کار و تجربه کسب کنند تا بتوانند جایگزین آن‌ها شوند. صنعتی‌ها نیز درست می‌گویند، با این حال آن‌ها نیز خودشان باید بستری را برای تحقق این کار فراهم کنند.»
در پایان از او درباره واکنش کشور‌ها به حضورشان در جمع تیم رباتیک ایران سوال می‌کنیم و او می‌گوید: «بیشترشان تعجب می‌کنند چراکه می‌گویند در کشورهایشان دانشجویان دختر کمی هستند که کد بزنند و این مساله برای خود من هم تعجب‌برانگیز بود. همچنین برای آن‌ها جالب بود که خانم‌ها در ایران در بخش هوش مصنوعی فعالیت می‌کنند.»