چند می‌گیری جهیزیه طراحی کنی؟ +تصاویر

خبرگزاری مهر: «دیزاین جهیزیه عروس با مناسب‌ترین قیمت»، «اولین منزل شما را مناسب با بودجه تان طراحی می‌کنیم» «خانه‌ای متفاوت و خاص بسازید» و جملاتی از این دست همگی تبلیغات برای شغلی هستند که خیلی‌ها احتمالا تا به حال اسمش را هم نشنیده اید. دیزاینر (!) یا همان طراح جهیزیه. از قدیم رسم بوده که وقتی خانواده دختر برای به خانه بخت فرستادن فرزندانشان جهیزیه تهیه می‌کردند، آن را در محل زندگی عروس و داماد می‌چیدند و بقیه اعضای فامیل به نیت قدردانی و تشکر از زحمات پدر و مادر عروس تحت عنوان یک مهمانی با حضور خانم‌ها از وسائل تازه عروس بازدید می‌کردند. کم کم شکل این رسم تغییر کرد تا جایی که حتی از خود مراسم عروسی و ماهیت ازدواج هم مهم‌تر شد. رسم بازدید از جهیزیه به محلی برای نمایش توان مالی و وسائل پر زرق و برق و البته چشم و هم چشمی یا به اصلاح این روز‌ها شوآف تبدیل شد. تا جایی که حتی خانه‌های کوچک زوج‌های جوان با وسائل اضافی و تزئینی و تجملاتی پرشد. این کار تا جایی پیش رفت که چندسال پیش یک ویدئوی عجیب در فضای مجازی پخش شد. مادری که محل زندگی دخترش در شهری دیگر بود و افراد فامیل نمی‌توانستند به دیدن جهیزیه بروند، وسائل را از ابتدا تا انتهای کوچه چید و فامیل و همسایه‌ها به تماشا آمدند!

در حالی که چندوقتی است خیلی‌ها رسم دیدن جهیزیه را به خاطر بیهوده بودن و گرفتار شدن به چشم و هم چشمی کنار کرده اند، عده دیگری از آب گل آلود چیدمان تجملاتی جهیزیه برای شوآف، شاه ماهی‌های ملیونی صید می‌کنند. روزی ۵۰۰ تومان می‌گیریم جهیزیه می‌خریم! با یک سرچ ساده در اینترنت به سایت‌های رسمی طراحی و دیزاین منزل و البته جهیزیه می‌رسیم. با گرفتن وقت مشاوره و صحبت تلفنی با یکی از مشاورین سایت، تصور اینکه کار این افراد فقط این است که وسائل جهیزیه را به شکلی خاص و توی چشم! بچینند به کلی از بین می‌رود. آقای مشاور می‌گوید که اول از همه ما باید متراژ و مدل خانه شما را ببینیم تا بر اساس آن یک طراحی سه بعدی انجام بدهیم. وقتی می‌خواهم درباره طراحی سه بعدی توضیح بدهد با حوصله ادامه می‌دهد: «یعنی ما مدل خانه شما را در نرم افزار طراحی و مدل‌های مختلف چیدمان را روی آن پیاده می‌کنیم. هرمدلی که مورد قبول بود مبنای کار چیدمان جهیزیه شما قرار می‌گیرد. در این جلسه درباره سبک چیدمان مورد علاقه شما مثل کلاسیک و مدرن یا رنگ‌های موردعلاقه، علاقه به گل و گیاه و... هم صحبت می‌کنیم این مشاوره حضوری برای شما بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ هزارتومان هزینه دارد!» به اینجای صحبت که می‌رسیم مشاور تلفنی با نگرانی می‌پرسد که آیا وسیله‌ای خریداری کرده ایم یا نه؟ و وقتی جواب می‌شنود که هنوز خرید زیادی انجام نداده ایم می‌گوید: «خب خداروشکر! چون که در مرحله بعد مشاورین خانم ما باید همراه شما به بازار بیایند تا طبق آنچه در طراحی سه بعدی مشخص شده خرید کنیم» تعجب می‌کنم و می‌پرسم یعنی خود من نمی‌توانم جهیزیه ام را بخرم؟ آقای مشاور با خنده می‌گوید: «البته تصمیم نهایی برای خرید هر وسیله‌ای با خودتان است. اما مشاورین زبده ما در تهیه بهترین مارک و ست کردن رنگ‌های وسیله‌های مختلف با هم، شما را راهنمایی می‌کنند. ما با چندین برند مختلف مبلمان و چوبینه قرارداد داریم و مثلا اگر شما در بازار مبلمانی را بپسندید، شما را راهنمایی می‌کنیم تا همان طرح را با یک برند معتبر بخرید!»

تا اینجای صحبت‌ها معلوم می‌شود که قرار است از این مشاوره‌ها پول خوبی نصیب شرکت بشود. پس بحث را به سمت قیمت‌ها می‌برم. جواب‌های آقای مشاور تامل برانگیز است. «هزینه مشاور همراهی که برای خرید می‌آید به زمانی که صرف می‌کند بستگی دارد. اما معمولا روزی ۱۰۰ هزارتومان دستمزد این کار است. هزینه چیدمان هر قسمت از خانه شما هم به طور میانگین ۵۰۰ هزار تومان خواهد بود. مثلا هر یک از اتاق خواب ها، آشپزخانه، سرویس‌ها و قسمت‌های مختلف پذیرایی جداگانه با اخذ این مبلغ دیزاین می‌شوند!» خانه را می‌چینیم تا مهمان‌ها ببینند! حتما از شنیدن قیمت‌ها تا اینجای کار تعجب کرده اید. اما پرس و جو‌های دیگر خبرنگار مهر نشان می‌دهد که بازار شغلی به اسم دیزاین جهیزیه تعجب برانگیزتر از این حرفهاست. آگهی دیگری که در نیازمندی‌های روزنامه پیدا می‌کنیم ما را به صدای خانم جوانی وصل می‌کند که می‌گوید کار را از بازسازی خانه برای عروس و داماد‌های صاحبخانه و تغییرات با کاغذ دیواری و کفپوش و... در خانه‌های زوجین مستاجر شروع می‌کنیم. خانم طراح جهیزیه می‌گوید: «ما الزاما برای خرید همراه عروس نمی‌رویم و فقط برای ست کردن رنگ‌ها و وسائل مشاوره می‌دهیم، اما در صورت درخواست شما برای هر روز همراهی مبلغ ۵۰۰ هزارتومان اخذ می‌شود. هزینه دیزاین شب عروسی برای دیدن مهمان‌ها و فیلمبرداری هم برای یک خانه با متراژ حدود ۱۰۰ متر، به طور میانگین شش تا هفت ملیون تومان درمی آید!»

این جهیزیه چندتا لایک داره؟ این روز‌ها فضای مجازی در شکل دادن سبک زندگی مردم نقش مهمی دارد. مخصوصا شبکه اجتماعی اینستاگرام که بخش قابل توجهی از کاربرانش در حال ترویج یک سبک زندگی اشرافی و تجملاتی هستند. در ماجرای به رخ کشیدن جهیزیه هم، پیج‌های اینستاگرامی زیادی به راه افتاده اند که کاربردشان فقط نمایش خانه‌هایی با متراژ بالا و وسائل تجملاتی و چیدمان‌های مختلف به اسم جهیزیه است. این پیچ‌ها از کاربران می‌خواهند تا از قسمت‌های مختلف خانه هایشان درحالی که تمام جزئیات چیدمانی آن مشخص است، عکس بگیرند و برایشان بفرستند. بعد هم از دنبال کنندگانشان می‌خواهند درباره عکس‌ها نظر بدهند و لایک بزنند. البته فایده همچین کاری برای صاحب صفحه ایسنتاگرامی گرفتن تبلیغات به پشتوانه لایک‌ها و بالارفتن تعداد دنبال کننده هاست. اما ضرر اصلی به کاربرانی می‌رسد که معلوم نیست با چه سطح از توان مالی و با چه سبک زندگی این صفحات را باز می‌کنند و تحت تاثیر زرق و برق و تشویق و تحسین دیگران چه تصمیمات نادرستی به خود و خانواده شان تحمیل می‌کنند. ژانر تمسخر، نقطه امید ماجرا. اما در سمت مقابل و در فضای مجازی هم کسانی هستند که با شوآف جهیزیه به شدت مشکل دارند. راه ابراز مخالفت این دسته هم معمولا ابراز طنز وسوژه کردن چیدمان‌های خنده دار است. مریم کشفی که با برنامه خندوانه او را می‌شناسیم این روز‌ها در پیج اینستاگرام و داستان هایش (استوری) حسابی از خجالت طراحان جهیزیه درآمده و مدل‌های غیرمعقول را سوژه طنز خودش کرده است. مدل‌هایی مثل بستن تور و گذاشتن حوض ماهی در سرویس بهداشتی، ساختن شکل خرس با گوشت چرخ کرده در فریزر، تزئین بطری نوشیدنی با پارچه به شکل عروس و داماد و یا ست کردن تمامی قسمت‌های خانه با یک رنگ و طرح عروسکی! شاید این ژانر تمسخر باعث شود تا عده‌ای یک بار هم از خودشان بپرسند چرا باید برای خوشامد دیگران، نشان دادن توانایی مالی یا عمل کردن به رسم و رسومی که هیچ ریشه‌ای ندارد، دست به خرج کردن هزینه زیاد بزنند یا کار‌های غیرمعمول و خنده دار انجام بدهند. *** چند وقت قبل، حجت الاسلام شهاب مرادی در وبلاگش نوشت: «از شرکت در مراسم بازدید و رویت جهیزیه خودداری کنید و از اساس این نوع دعوت‌ها را توهین به شخصیت خودتان تلقی کنید» شاید شهاب مرادی اولین شخص شناخته‌ای بود که در این اوضاع به طور رسمی علیه رسم بدون پشتوانه دیدن جهیزیه موضع گرفت، اما بعد از آن خیلی‌ها به این رسم به چشم تردید نگاه کردند و آن را ترک کردند. بعضی وقت‌ها برای دوباره نگاه کردن به یک رسم جاافتاده که حتی همه به آن عمل می‌کنند هم یک تلنگر لازم است.