عابدزاده: شهرت پدرم روی من سنگینی نمی کند - روز بازی با استرالیا مادرم از عصبانیت خانه را ترک کرد
دروازه بان تیم ملی کشورمان و عضو باشگاه ماریتیمو پرتغال گفت:همه در ایران می دانند که پدرم بهترین دروازه بان تاریخ فوتبال ایران است.
کد خبر :
833678
روزنامه «رکورد» پرتغال: هر روز شانس شرکت در جام جهانی را ندارید. خیلی به ندرت پیش می آید که بعد از 20 سال از کاری که پدرش انجام داده پسرش نیز انجام دهد. امیر عابدزاده 25 ساله یکی از دروازه بان های کارلوس کی روش، سرمربی ایران در جام جهانی 2018 است. در جام جهانی 1998 احمد عابدزاده پدر امیر سنگربان ایران بود. امیر در ابتدای گفت و گوی خود گفت: این باعث افتخارم است که جزئی از این انتخاب شدم و باعث سربلندی خانواده ام شدم. امیر در پاسخ به اینکه چقدر پدرش به او افتخار می کند با لبخند گفت: من بیشتر از این ها می خواهم عمل کنم و باعث شادی و افتخار او شوم. اعتراف می کنم پدرم تاثیر زیادی به من داشته است. طعم دروازه بانی برای من از زمانی آغاز شد که 3 سال داشتم. البته پدرم مرا اصلا مجبور نکرد و این عشق به فوتبال بود که دروازه بان شدم. وی درباره خاطرات شیرین جام جهانی 1998 گفت: من در این سال خاطراتی را هنگام راه یابی به جام جهانی 1998 دارم. یادم می آید که مادرم در آخرین بازی با استرالیا چون 2 بر صفر عقب بودیم از ناراحتی خانه را ترک کرد و من را همراهش برد. بعد از مدتی مردم شروع به داد و فریاد کردند بعد فهمیدم که بازی
مساوی شده است. ما در آن بازی به خاطر گل زده خارج از خانه به جام جهانی صعود کردیم. البته در آن زمان 5 ساله بودم ولی وقتی بزرگ شدم فیلم بازی را دیدم. احمدرضا عابدزاده شخصیت فوتبال ایران است و امیر از تکرار این حرف درباره پدرش خسته نمی شوند. اگرچه برخی این موضوع را برای او دارای جوانب منفی می دانند چون سنگینی شهرت پدرش روی او وجود دارد ولی او چنین نظری ندارد و می گوید: همه در ایران می دانند که پدرم بهترین دروازه بان تاریخ فوتبال ایران است. برای من این نوعی افتخار است و با او صحبت می کنم. علی رغم اینکه برخی معتقدند که اسم پدرم روی من سنگینی می کند ولی من از این فرصت استفاده می کنم و از او چیزهای زیادی یاد می گیریم. در پایان 20 سال گذشت تا همه ببینند امیر پسر در جام جهانی جا پای پدرش بگذارد. امیر در جواب به این سوال لبخندی زد و گفت: در ابتدا می خواهم در بازی های زیادی در جام جهانی شرکت کنم پس از آن ببینیم چه اتفاقی می افتد.