آیا حضرت داوود و سلیمان (ع) پیش از نبوت چوپانی می‌کردند؟
روایت عامی وجود دارد که بر اساس آن، تمام پیامبران قبل از رسیدن به مقام نبوت، مدتی را - هرچند کوتاه - به چوپانی گذرانده بودند.
سرویس سبک زندگی فردا: آیا حضرت داوود و سلیمان (ع) پیش از نبوت چوپانی می‌کردند؟ به نقل از بیتوته با توجه به این حدیث از امام صادق (ع) که فرموده‌اند: «خدای تعالی پیغمبرى را مبعوث نکرد، مگر آن‌که او را به شغل چوپانى -در اوائل عمر- واداشته است»؛ آیا حضرت سلیمان و داوود (ع) نیز چوپانی می‌کردند؟
در پاسخ پرسش مطرح شده باید گفت؛ روایت عامی وجود دارد که بر اساس آن، تمام پیامبران قبل از رسیدن به مقام نبوت، مدتی را - هرچند کوتاه - به چوپانی گذرانده بودند. [۱]این روایت عام - با فرض پذیرش - شامل تمام پیامبران خواهد شد، حتی آنانی که؛ مانند داوود و سلیمان (ع) از فرمانروایان بزرگ بودند. روایاتی به صورت خاص نیز وجود دارد چوپانی این دو پیامبر بزرگ را در بخشی از زندگی‌شان اعلام می‌کند.
الف) چوپانی حضرت داوود (ع)
۱. رسول خدا (ص): «خداوند، داوود (ع) را هنگامی مبعوث کرد که ایشان یک چوپان بود؛ همچنین حضرت موسی (ع) را نیز هنگام چوپانی ایشان به نبوت برگزید؛ من نیز چوپانی گوسفندان را در منطقه جیاد به عهده داشتم». [۲]
۲. امام رضا (ع): خداوند به سموئیل (ع) چنین وحى نمود: «جالوت، توسّط کسی کشته می‌شود که زره موسى (ع) به اندازه قامت او است و او مردى از فرزندان لاوى بن یعقوب است که نام او داوود پسر ایشا است. زمانى که طالوت در میان بنی‌اسرائیل به حکومت مبعوث شد و آن‌ها را براى جنگ با جالوت جمع کرد، مأموران را در طلب ایشا و فرزندانش فرستاد، وقتى آنان حاضر شدند، زره موسى را بر تن یکایک فرزندان ایشا پوشانیدند که برای برخی از آن‌ها بزرگ بود و برای برخی دیگر، کوچک (و اندازه هیچ کدامشان نبود)! طالوت گفت: آیا از فرزندان تو کسی هم هست که این‌جا نباشد؟! او پاسخ داد: بله، کوچک‌ترین پسرم (داوود) را برای نگهبانى از گوسفندان فرستادم». [۳]
ب) چوپانی حضرت سلیمان (ع)
امام جواد (ع): «خداوند به داوود (ع) وحى کرد که سلیمان را جانشین کند و او کودکى بود که گوسفند می‌چرانید؛ اما عابدان و دانشمندان بنی‌اسرائیل او را نپذیرفتند». [۴]
------------ پی نوشت
[۱]. ابن بابویه، محمد بن علی (شیخ صدوق)، علل الشرایع، ج. ۱، ص. ۳۲، کتاب فروشی داوری، قم، ۱۳۸۵ ق. [۲]. ابن اثیر جزرى، على بن محمد، أسد الغابة فى معرفة الصحابة، ج. ۱، ص. ۲۱۹ - ۲۲۰ و ج. ۳، ص. ۴۱۴، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ ق. [۳]. قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج. ۱، ص. ۸۲، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، ۱۴۰۴ ق؛ مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج. ۱۳، ص. ۴۴۰، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، بیروت، ۱۴۰۳ ق. [۴]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج. ۱، ص. ۳۸۳، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق.