عواقب انکار ولایت علی (ع) در کلام پیامبر (ص)

خبرگزاری تسنیم: موضوع ولایت از مهم‌ترین مقولات دین مبین اسلام است تا جایی که بر اساس برخی روایات عبادات فرد بدون پذیرش آن مورد قبول خداوند قرار نمی‌گیرد. به عنوان نمونه امام سجاد علیه‌السلام به نقل از پیامبر (ص) فرمود: ... «قسم به آن کس که جان محمد در دست اوست، اگر بنده‌ای در روز قیامت عمل هفتاد پیغمبر را بیاورد خداوند از او نپذیرد تا خدا را به ولایت من و اهل بیتم دیدار کند» (امالی مفید، ص. ۱۱۵). یا امام صادق (ع) در یک روایت دیگر فرمود: «نخستین چیزی که از بنده به هنگامی که در پیشگاه خدا می‌ایستد، پرسیده میشود، از نماز‌های واجب و زکات واجب و روزۀ واجب و حج واجب و از ولایت ما اهل‌بیت است؛ اگر اقرار به ولایت ما کرده و بر آن مرده باشد نماز و روزه و زکات و حجش پذیرفته می‌شود و اگر در پیشگاه خدا جل جلاله بر ولایت ما اقرار نکند خدای عزوجل چیزی از اعمالش را نخواهد پذیرفت.» (بحار الانوار، ج‏۲۷، ص. ۱۶۷). بر این اساس می‌توان گفت: پایه و میزان تمام اعمال، پذیرش ولایت اهل‌بیت (ع) است و خداوند ارزش‌گذاری خاصی درباره این مقوله انجام داده است. با توجه به این نوع تأکیدات خداوندی درباره «ولایت» طبیعتاً کسانی که در مقابلِ صاحبان ولایت به عناد و سرکشی می‌پردازند، موجبات خشم و عذاب خداوند متعال را فراهم می‌آورند؛ زیرا کسانی که از ولایت الهی خارج می‌شوند قطعاً از ولایت طاغوت سر در می‌آورند و ناخداگاه به سمت درکات جهنم سوق داده می‌شوند. خداوند در آیه ۲۵۷ سوره بقره می‌فرماید: «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ‏ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ الَّذینَ کَفَرُوا أَوْلِیاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فی‌ها خالِدُونَ؛ خداوند ولیّ کسانى است که ایمان آورده‌‏اند. آنان را از تاریکی‌ها به سوى روشنایى به در مى‏‌برد. و [لى‏]کسانى که کفر ورزیده‌‏اند، ولیّ‌شان [همان عصیانگران‏]طاغوتند، که آنان را از روشنایى به سوى تاریکی‌ها به در مى‏‌برند. آنان اهل آتشند که خود، در آن جاودانند.» با توجه به این توضیحات می‌توان تا حدودی تأکیدات پیامبر گرامی اسلام (ص) در روز غدیر مبنی بر پذیرش ولایت و امامت امیر مؤمنان (ع) را فهم کرد. حضرت در بخشی از خطبه غدیریه فرمودند: «هان مردمان، او (علی (ع)) از سوی خدا امام است و هرگز خداوند توبه منکر او را نپذیرد و او را نیامرزد. این است روش قطعی خداوند درباره مخالف علی و هرآینه او را به عذاب دردناک پایدار کیفر کند. از مخالفت او بهراسید و گرنه در آتشی درخواهید شد که آتش گیری آن مردمانند؛ و سنگ، که برای حق ستیزان آماده شده است؛ مَعاشِرَالنّاسِ، إِنَّهُ إِمامٌ مِنَ الله، وَلَنْ یَتُوبَ الله عَلی أَحَدٍ أَنْکَرَ وِلایَتَهُ وَلَنْ یَغْفِرَ لَهُ، حَتْماً عَلَی الله أَنْ یَفْعَلَ ذالِکَ بِمَنْ خالَفَ أَمْرَهُ وَأَنْ یُعَذِّبَهُ عَذاباً نُکْراً (کهف ۸۷) أَبَدَا الْآبادِ وَ دَهْرَ الدُّهورِ. فَاحْذَرُوا أَنْ تُخالِفوهُ. فَتَصْلُوا ناراً وَقودُهَا النَّاسُ وَالْحِجارَةُ أُعِدَّتْ لِلْکافِرینَ. (بقره ۲۴)»