آغاز سال خانم بازیگر با تئاتر «غول بزرگ مهربان»

خبرگزاری فارس: مریم کاظمی بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون فارغ التحصیل رشته بازیگری و کارگردانی است که در سال‌های اخیر در مقام کارگردان، دستیار کارگردان، نویسنده و بازیگر فعالیت‌هایی را انجام داده است. وی در سال ۶۶ تئاتر را در نمایش مسیح هرگز نخواهد گریست آغاز کرد و از آن زمان به بعد فیلم‌های سینمایی، چون جاده عشق، بزرگ خیلی بزرگ، نیمه پنهان و سریال شکوه یک زندگی، کلاه قرمزی، ماهرخ، مثل یک لبخند، جای خالی دریا و ... را به خوبی ایفای نقش کرده است. از تئاتر‌های وی می‌توان به برف سبز، پچ پچه، ت. مثل تئاتر، فاطمه عنبر و ... اشاره کرد. وی در سال ۹۶ به عنوان دبیر جشنواره تئاتر کودک در همدان فعالیت کرد و اکنون نیز فعالیت تئاتری جدیدی را در مقام کارگردان در دست کار دارد، به همین مناسبت به گفت‌وگو با وی نشستیم: *خانم کاظمی درباره نمایش جدیدتان که قرار است از ایام نوروز برای کودکان آغاز شود، توضیح دهید؟ بله، در حال حاضر در حال آماده سازی اجرای مجدد «غول بزرگ مهربان» در ایام نوروز هستیم. سال ۹۷ را با اجرای غول بزرگ شروع خواهیم کرد. این نمایش نوشته دیوید وود و با ترجمه حسین فدایی حسین و بازی حسین محب اهری است که در گروه تئاتر مستقل تولید شده است. در این گروه بازیگرانی هم‌چون جواد اعرابی، میترا کریم‌خانی، پریسا فلاح‌زاده، نازنین صفا، بهروز مهرعلیان، عرفان میدانلو، سعید قره داغلی، حسام کلانتری، مهراد زمانی، هایده حسین‌زاده، فاطمه خدابنده و هنرجویان کودک و نوجوان به ایفای نقش می‌پرداختند. این نمایش با استفاده از تکنیک زنده عروسکی، ماسک و عروسک‌های باتومی که سهیلا باجلان آن را طراحی کرده کارگردانی شده است. این نمایش سال گذشته در جشنواره بین‌المللی نمایش عروسکی تهران مبارک حضور داشت. نمایش، داستان دختری یتیم به نام سوفی است که ربوده و به سرزمین غول‌ها برده می‌شود. او در آنجا با یک غول بزرگ دوست می‌شود که بر خلاف دیگران مهربان است و قصد آزار آدمیان را ندارد. برنامه ریزی اجرا‌های سال آینده گروه تئاترمستقل، نمایش «رویای شب نیمه تابستان» را هنرمندان انجمن نمایش ورامین کار خواهم کرد و نمایش ویژه کودک و نوجوان به نام «ساعت هشت در کشتی» که در نظر داریم در تالار هنر اجرا کنیم. همچنین در صورتی که شرایط فراهم شود، امکان اجرا‌های رپرتواریکی از نمایش‌های «ماه پیشونی» و «خسیس» و «رام کردن زن سرکش» را خواهیم داشت. * حضورتان در جشنواره فجر امسال چطور بود، به طور کلی چه ارزیابی از برپایی جشنواره تئاتر فجر دارید؟ در جشنواره فجر سی و ششم با نمایش خسیس همکاری داشتم. جشنواره فجر صرفاً یک انجام وظیفه شده است و جلا و ویژگی واقعی خود را از دست داده است. من دلم می‌خواست با شرکت در جشنواره بتوانم شور و شوق سال‌هایی را دوباره در خودم زنده کنم و از این منظر همیشه با جشنواره موافقم. جشنواره امسال به نظر من نقاط ضعف و قوت داشت. به اعتقاد من بسیار خوب بود که از نظر کمی و کیفی، طیف زیادی از نمایش‌های اجرا شده در سال گذشته و سال‌های گذشته را در برگرفته بود و محدودیت زمانی و موضوعی نداشت و هم اینکه نمایش‌های حاضر در جشنواره همگی اجرای عمومی داشته‌اند و فرم و قوام اصلی هر جشنواره مهمی را رعایت کرده بود. برنامه ریزی و تعامل با گروه‌ها در حد ارتباطات اداری و رسمی خوب و منسجم بود. اما برای انجام تمام این نکات مثبت نیازی به فراخوان گسترده با اینهمه بخش‌های منفک کلاسه بندی شده نیست. کافی است یک فراخوان کلی داده شود. این همه با جزئیات برنامه ریزی کردن، پیچیدگی و رویکرد و نیرو و هزینه می‌خواهد. با این حال مطمئنم جشنواره سی و ششم قادر نبوده است نیاز‌های گروه‌ها را برای دو یا سه اجرا در جشنواره تامین کند. سقف کمک هزینه‌ای که در فراخوان آمده است آنقدر کم است که همه مجبور به تقاضای افزایش آن بودیم. تعداد زیاد کار‌ها باعث شد رقم کمک هزینه‌ها فقط نمادین باشد و به طور واقعی به آن فکر نشود به ویژه برای کار‌هایی که ماه‌ها یا سال‌ها از اجرای آن گذشته و جمع آوری و تمرین و آماده سازی دکور و صحنه و لباس، اگر به اندازه تولید واقعی هزینه نداشته باشد حداقل نصف آن مورد نیاز گروه‌های مختلف است. آنقدر که برای دفتر و دستک و سیستم اداری جشنواره تاکید شده بود، تاثیرمستقیم در رکن برنامه ریزی اصلی جشنواره نداشت و حداقل تغییری را به نسبت قبل شاهد نبودم. یک شتابزدگی در برگزاری وجود داشت که به نظر می‌آید مرکز هنر‌های نمایشی فقط به هزینه کردن یک بودجه فکر می‌کنند. هیاهویی بسیار برای هیچ. می‌توان ویترین سمبلیک جشنواره را با بودجه کمتر برگزار کرد و مدیر به فکر تامین بودجه برای کمک به اجرا‌های عموم نمایش‌ها باشد. طراحی پوستر جشنواره - ضمن اینکه قرار نیست پوستر با نظر جمع طراحی شود و باید به تیم اجرایی اعتماد کرد باید بگویم به لحاظ شکل نوآورانه بود، ولی دو کاستی بزرگ داشت، پوستر‌ها در کنار هم و یک تصویر کلی می‌توانست قابل قبول‌تر باشد تا جداگانه و تک تک. هر کدام از پوستر‌ها که به ابعاد بزرگ تبدیل می‌شد و بیلبورد یا بنر‌های شهری را زینت می‌بخشید کارکرد خود را از دست می‌داد، زیرا هویتش نامشخص بود و همان زیبایی و فهمی که در نسخه کوچک آن وجود داشت، از بین می‌رفت. کار‌های خارجی حاضر در جشنواره هر چه باشد مغتنم است و برای ما دیدن هر نمایشی از خارج بدون هزینه و سفر خوب و عالی است. به سلیقه‌های مختلف نمی‌توان در این مورد نظر داد، ولی نمایش‌هایی که من دیدم و دنبال کردم هدفی برای برگزار کننده در برنداشت، تنها با گالری آشنا شدیم که این نمایش‌ها هم در دنیا وجود دارد. ولی الزاما کمکی به گروه‌های اجرایی ما نمی‌کند. زیرا دانش پایه و اطلاعات بنیادی هنوز مشکل بزرگی در تئاتر ماست و بعضی نمایش‌های خارجی؛ گروه‌های ایرانی را در سطح فرم و شکل نگه می‌دارد و از درک و تحلیل باز می‌دارد. *سال ۹۶ در جشنواره تئاتر کودک مسئولیت دبیری را بر عهده داشتید، آیا برای سال‌های آتی هم اگر فرصتی فراهم شود، باز هم مسئولیت این حوزه را بر عهده می‌گیرید؟ دبیری یک جشنواره در ایران به خاطر برنامه ریزی پراکنده و گاه به گاه نمی‌تواند هدفمند پیش برود و کار‌ها اتفاقی است. زمان بسیاری را از دست می‌دهیم و بزرگترین مشکل خود من در سال گذشته به عنوان کسی که اولین بار این سمت را عهده دار شدم، مدیریت زمان بود. سیاست گذاری و برنامه ریزی و تعامل با مسئولین و آدم‌های این رشته کار می‌برد و به سادگی انجام نمی‌گیرد. برای سال‌های آینده نمی‌توانم نظری داشته باشم. بستگی به شرایط کاری‌ام در آن زمان بخصوص دارد. هنوز تصمیمی ندارم که بتوانم آن را اعلام کنم. ولی به عنوان یک کارگردان و از طرف گروه تئاتری خودم یعنی گروه مستقل، دوست دارم در جشنواره شرکت کرده و نمایشی اجرا کنم.