سروش صحت گفت: داعشی شده ای! /بابت دعوت از ده نمکی فحش خوردیم/ کتاب باز از برنامه‌های ۹ دی انقلابی‌تر است!

سرویس فرهنگی فردا: محمدرضا رضائیان فارغ التحصیل دانشگاه امام صادق این روزها جذاب ترین برنامه تلویزیونی مرتبط با کتاب را روی آنتن می برد و با مجری گری سروش صحت توانسته است مخاطبانی برای خود دست و پا کند. او در گفتگویی با نزدیک به تفصیل درباره سابقه برنامه سازی و نیز خط مشی های کتاب باز سخن گفته است.

یک معرفی کلی از خود تان می گوئید؟

من خرداد ماه سال ۶۷ در شهر تهران به دنیا آمدم و فارغ التحصیل رشته ی فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق(ع) هستم.

ذهنیت جاافتاده این است که از دانشگاه امام صادق (ع) یا مذهبی دو آتشه در می آید یا برعکس روشنفکر تند و تیز.شما جزو کدام گروه هستید؟

اصطلاحا باید بگویم من چوب دو سر طلا هستم. در یک جاهایی به شدت بچه حزب اللهی و یک جاهایی روشنفکر به حساب می آیم. بله، در دانشگاه امام صادق (ع) این اتفاق میافتد. من در مدرسه علوی و دانشگاه امام صادق(ع)، تا جایی که ممکن بود چهارچوب شکن بودم. مدرسه علوی و دانشگاه امام صادق (ع) مشخصه هایی دارند. باور من این بود که وقتی یک بچه مسلمان نماز خوان امام زمانی هستم، اگر آستین کوتاه بپوشم یا خط ریش من پایین باشد و یا شلوار لی بپوشم، اسلام من لطمه نمی خورد، بنابراین، این کار را می کردم و مسئولین مدرسه دائما با من سر و کله می زدند. بالاخره هم این نوع کارها باعث شدن که در سوم دبیرستان تصمیم بگیرند مرا اخراج کنند، ولی پدر و مادرم امدند و کمر همت بستند که من برگردم به همین دلیل آخرین نفری هستم که در سال ۸۶ مجوز تحصیلی در دانشگاه امام صادق (ع) را به من دادند که آن هم یک مجوز مشروط بود.

مشروط در دانشگاه قبول شدم

چرا؟

به من زنگ زدند و گفتند، «شما دانشگاه امام صادق (ع) قبول شده اید،ولی مشروط!» پرسیدم، «مشروط یعنی چی؟» گفتند، «تو ظاهرت به دانشجویان دانشگاه امام صادق (ع) نمی خورد.» عبارتشان عیناً این بود، «شما ثبات چهره نداری!» در تحقیقاتی که کرده بودند من ثبات چهره نداشتم. یک جاهایی ریش پروفسوری می گذاشتم، یک جاهایی خط ریشم پایین بود، یک جاهایی شلوارلی می پوشیدم، یک جاهایی استین کوتاه می پوشیدم، یک جاهایی سرم را تیغ می انداختم. در تحقیقات، این موارد به مسئولین گزینش منتقل شده بودند. من هم یک تعهدنامه خیلی بامزه نوشتم که نمیدانم الان در پروندهام هست یا نه. خلاصه مرا پذیرفتند و تا هفته سوم با قیافه ی بچه های امام صادق(ع) وارد دانشگاه می شدم و از هفته چهارم شدم همان رضائیان قبلی.

بسیاری از هم دوره ای های شما با توجه به اتفاقاتی که در سالی ۸۸ روی داد، دغدغه پیدا کردند. که وارد عرصه ی فرهنگ و هنر بشوند. ایا شما هم جزو همان دسته هستید؟

خیر، من از سال ۸۶ که وارد دانشگاه شدم، تولیدات رسانه ای خود را خیلی منسجم شروع کردم. اگر اشتباه نکنم، اولین کارم در سال ۸۷ برای اتحادیهای رادیو و تلویزیون های اسلامی بود که یکی از حرفهای ترین کارهای من و عدهای از دوستان بود که آن را در زیرزمین منزل ما تولید کردیم. چند تا دستگاه در آنجا گذاشته و اسم آنجا را هم «هیوا استودیو» گذاشته بودیم و کار می کردیم. در آنجا موشن گرافیک را خیلی جدی شروع کردیم و جز اولین گروههای بچه حزباللهی‌ای بودیم که موشن گرافیک کار می کنند.

سال ۸۸ باعث شد به یکباره تعداد زیادی جوان با تفکرات مذهبی و انقلابی تصمیم بگیرند وارد عرصه هنر و رسانه شوند. پس از این موج حتی نهادهای هم برای حمایت از این جوان ها تاسیس شدند. حالا که پس از ۸ سال به این جریان نگاه می کنیم، نتیجه حضور این تعداد نیروی فرهنگی مثبت بوده است یا منفی؟

هر دو وضعیت را داشته ایم.

آیا شما این کمیت بالا را مثبت می بابنبد؟ می گویند. اگر هزار تا مستند ساز مذهبی داشته باشیم خوب است، ولو اینکه ششصد نفر آنها قوی کار نکنند.

نه، من با این بخش قضیه مشکلی دارم. البته بعید می دانم نگاه ها این طور باشد. یک وقت هایی روی سیاست گذاری و یک وقت روی نتیجه دست می گذاریم. سیاستگ ذاری ها هیچ وقت این طور نیستند که کاربی کیفیت یا کم کیفیت تولید بشوند. سیاست گذاری ها در راستای حمایت، تربیت و آموزش هستند.

آیا این سیاست گذاری ها به شکلی بوده که این افراد بعد از مثلا سه چهار سال در کارشان به پیشرفتی برسند؟

یک وقت هایی بله، یک وقت هایی نه. من از نزدیک با مواردی مواجه بوده ام که فوق العاده عالی جواب داده و همه را شگفت زده کرده اند. یک وقت هایی هم دائماً مجبور بوده ایم با کلید واژه حمایت، کارهای بی کیفیت را توجیه کنیم به این امید که بچه ها رشد کنند؛ ولی به نظر من حمایت مالی یا کاری بلاتردید و بی برو برگرد باید آموزش با آن همراه باشد. بسیاری از بچه هایی که شاید بعد از سال ۸۸ وارد این عرصه شدند اهتمام ویژه ای به آموزش نداشته اند و این آفت بزرگی است.

سازنده عصر خمینی بودم

خیلی ها شما را با کتاب باز می شناسند و شاید بیشتر این برنامه مطرح شده اید. برجسته ترین کارهایتان از سال ۸۶ تا «کتاب باز» چه آثاری بوده اند؟

من پروژه ای به اسم «عصر خمینی» داشتم. برنامه ای که در دو فصلی 26 ساخته و تبدیل به یکی از پروژه های مرجع در حوزه خمینی شناسی شد. ما متعدد موشن گرافیک های سایت خامنه ای دات آی آر را می ساختیم که در مرکز حفظ و نشر آثار آقا برای خودش جریانی شد. در سال ۹۱ یا ۹۲ برنامه ای به نام «کتاب باز» برای شبکه ۲ ساختم که در ده قسمت و ویژه ایام نمایشگاه کتاب بود. البته در ترکیب با گروه های دیگر هم کار می کردم. در یک سری از کارها مثل «عصر خمینی» تهیه کنندگی و کارگردانی با خودم بود، ولی در پروژه «عالم و آدم» با گروه دیگری همراهی کردم. با پروژه سیدالشهدا که یک مستند بیگ پروداکشن هست و گروههای ایرانی و لبنانی می ساختند همکاری کردم. در واقع آموزش و کار با همدیگر بود. همزمان نماهنگ را هم شروع کردم. و در این حوزه به شکل جدی وارد شدم و نماهنگ های متعددی را تهیه و کارگردانی کردم.

ساخت این جور برنامه ها، به خصوصی کلیپ ها و نماهنگ ها که شاید کارگردانی آن کار سخت تری باشد، تسلط فنی خوبی می خواهد که از درس ارتباطات بیرون نمی آید. شما برای این کار دوره جدایی دیدید با در اثر تجربه یاد گرفتید؟

نه، من دوره های متعددی دیدم. رشته ارتباطات دانشگاه امام صادق(ع) برای من صرفا بتون ریزی محتوایی خوبی بود. چون دیگر شرایط ادامه تحصیل آکادمیک را نداشتم، می گشتم و خودم دوره ها را پیدا می کردم و جاهایی را که می شد، می رفتم و دوره می دیدم.

از کارهایتان نام بردید و رسیدیم به اینکه تعداد زیادی کلیپ کارگردانی کرده اید.بین این کلیپ ها یک سری آثار هم به چشم می خورند که مثلا مربوط به 9 دی و این جور مسائل هستند که به اسم خودتان هم کار شده اند.چون خیلی ها هستند که روی این جور کارها اسم خودشان را نیم زنند. می خواهم درباره این تناقض سوال کنم. آدم چنین کاری را از شما می بیند و می گوید طرف کلیپ ۹ دی ساخته، بعد رفته مشغول تولید «کتاب باز» شده که در آن اثری از آثار انقلاب نمی بینیم. آیا این تناقض درست است؟ آیا این تولیدات با هم نمی خوانند؟

نه به هیچ عنوان. من کتاب باز را خیلی انقلابی تر از کلیپ 9 دی می دانم.

واقعا کتاب با باز انقلابی تر از کلیپ های نه دی است ؟

بله. به خاطر اینکه یکی از بزرگترین دغدغه های حضرت آقا بحث فرهنگ مطالعه و کتابخوانی است، چیزی هم هست که بچه حزب اللهی ها به این شکل به آن اهمیت نمی دهند. کسی در تلویزیون به آن معنا دنبال یک برنامه کتابی و فرهنگ مطالعه منسجم نرفته. آقا يک دغدغه خيلی جدی دارند و می گویند مردم را کتابخوان کنید. ماداریم «کتاب باز » را برای مردمی می سازیم که اساساً فرسنگ ها از کتاب و فرهنگ مطالعه دورند. من وقتى اين دغدغه را درنگاه آقا میبینم. وقتی جلسات شعر آقا را میبینم. وقتی خبردار می شوم که ایشان جلسات هفتگی بانویسنده ها دارند. وقتی میشنوم که مثلا آقا در مورد ویکتورهوگو میگویند که او حکیم است. وقتی میبینم ایشان به این شکل به این موضوع ورود دارند و کتاب از نگاه ایشان یک زیربنای فرهنگی مهم به حساب میآید و وقتی خودم را برای ساخت چنین مضمونی توانمند می بینم طبیعی است که دست به کار می شوم. پدر من سال های سال است که کارمند انتشارات مدرسه هستند بنابراین من یک زیست کتابی داشته امو وقتی این ها با هم تلاقی پیدا می کنند طبیعتا برنامه ای با این مضمون می سازم.

نباید از هنرمندان فرار کنیم

این تفاوت، بین نگاه شما و سایر برنامه سازان مذهبی وجود دارد. خیلی ها معتقدند از دل نگاه ارزشی، «کتاب باز» بیرون نمی آید.

این تفکیک نگاه سال های سال است که دارد ما را از یکدیگر دور می کند. من واقعاً سعی می کنم بین بچه حزب اللهی ها این فضا را مطرح و تا جائی که در توانم باشد این موضوع را باز کنم و جا بیندازم که توی هنرمند می توانی با داشته های اعتقادی خودت به هنرمندان دیگر نزدیک بشوی. هنرمندان، سلبریتی ها و روشنفکران به قدری از ما طرد شده اند و آن قدر از ما فحش شنیده و گارد دیده اند که حتی آن هایی که علقه های انقلابی و ارزشی و دینی هم دارند، اصلا دلیلی نمی بینند که به ما نزدیک شوند. من به آنها حق می دهم و معتقدم که خود ما انطور که باید و شاید حواسی مان به این فرهنگ سازی نبوده است. همین حالا سروش صحت در برنامه «کتاب باز» با «محمدرضا»ئی به عنوان تهیه کننده مواجه شده است که دیدگاههای ارزشی خودش را دارد و آنها را مطرح می کند و در برنامه هم می گنجاند و مشکلی هم وجود ندارد. هیچ وقت برای اینکه این افراد را از دست ندهید، اعتقاداتتان راپنهان نکرده اید؟

هرگز. دلیلی ندارد که این کار را بکنم. من طبیعتا به سراغ ادم هایی می روم که این درک مشترک را با هم داشته باشیم. البته در یک جاهایی هم دیده ام که این درک مشترک وجود ندارد و ادامه نداده ام. اما به طور خاص در مورد سروش صحبت که شاید عده ای تصور می کنند جزو سر حلقه های روشنفکری تلویزیون است و از این جور برچسبها به او می زنند، وقتی می بینم این فهم مشترک را با من دارد و اصلا سر خودش برای اینکه این جور گفتگوها را داشته باشد درد می کند و از خودش آورده دارد، نمی فهمم که این جور پنهان کردن ها چه معنائی می تواند داشته باشد. ما به هیچ عنوان از اعتقاداتمان خجالت نمیکشیم و اگر فهم رسانه ای خوبی باشد، کاملا معلوم است که من دارم در برنامه ام ارزش هایم را فریاد میزنم. من فکر می کنم وضعیت موجود به خاطر عدم رعایت تعادل رفقای ما و شاید هم ترس های ناشی از عدم گفتگوهاست. به کتاب بازگردیم. سروش صحت چگونه با اعتقادات شما کنار آمد. بالاخره او با شما در زمینه های مختلف اختلاف نظرهایی دارد.

بار اولی که من با سروش صحت درباره این برنامه حرف زدم، خیلی راحت درباره همه مسائل گفتگو کردیم. وقتی گفتم می خواهم درباره کتابهای ارزشی برنامه بسازم، بی آنکه من بخواهم فضا بدهم، خود او شروع کرد به فهرست مهمان دادن، در حالی که شناختی هم از من نداشت. برای من جالب بود که می گفت حبیبه به جعفریان و محمد حسین جعفریان سوژه های کتابی خیلی جالبی هستند. می گفت حبیبه جعفریان یک خانم چادری است و دارد برای فرهنگ سازی چادر هم کارهای متفاوتی را انجام می دهد و حضور این ادم در برنامه از چند جهت برای برنامه مفید است. این که مردم میبینند که یک زن چادری هم یک کتاب باز حرفه ای است. از این جنس حرفها را بین خود حزب اللهی ها می شنویم. یا مثلا راجع به دفاع مقدس یا حضور مسعود ده نمکی. آیا مسعود ده نمکی جزو حزب اللهی ها هست یانیست؟ چرا.

یک اتفاقی هم در این قضیه افتاد که شاید جالب باشد. ما برنامه مسعود دهنمکی را ضبط کرده و کنداکتور پخش مان را روی تخته نوشته بودیم. جلسه بعدی که مهمان داشتیم و مهمان اسم مسعود ده نمکی را روی تخته دید و با ادبیات پرخاشگرانه سخیفی به سروش صحت تاخت که تو بی جا کردی که چنین تریبونی را در اختیار چنین ادمی قراردادی. سروش صحت خوب گوش کرد و بعد گفت؛ «تو که خودت یک پا داعشی شده ای! یادت باشد در همه ما آدمها یک داعش وجود دارد. فقط بعضی از ما به او فرصت نمی دهیم که پرورش پیدا کند، ولی بعضی هایمان آن را پرورش میدهیم. با همین نگاه است که داری دیکتاتوری می کنی و راه گفتگو را می بندی. چه منعی وجود دارد که من بنشینم و با مسعود ده نمکی صحبت کنم و اتفاقا یکی از جذاب ترین گفتگوهایی هم بشود که تا به حال انجام داده ام؟ برایم خیلی هم خوشایند بود.»

شما موفق ترین برنامه با موضوع کتاب را ساخته اید.

خوشحال می شوم اگر این طور باشد.

می خواهیم برنامه سرگرم کننده باشد

ساختن برنامه های جذاب با موضوع کتاب خوانی که موضوعی خشک و کم مخاطب است، چه سختی هایی دارد؟

ما مخاطب کتابخوان نداریم. یکی از هدف های جدی ای که در برنامه داریم و به مدیر وقت، آقای کرمی و به مدیر فعلی، آقای احسانی هم عرض کردم این است که من در وهله اول دنبال یک برنامه سرگرم کننده هستم، چون اگر خود برنامه سرگرم کننده باشد مخاطب با آن همراهی می کند و بعد می شود نکات و ظرافت های دیگر را هم مطرح کرد. به حرف اولم برمی گردم که من نگاهم به حرفهای آقاست. آقا فرمودند شما اول مردم را کتابخوان بکنید، بعد به آنها بگویید چه کتابی بخوانند.

از پیام هایی که به شبکه می آید، تعداد مخاطب راضی کننده بوده؟

به ما تعداد نگفته اند، ولی خودمان متوجه می شویم که برنامه دیده شده است. امیرحسین صدیق در فصل اول طبق گفته ی خودش، در ذهن مردم از بابای زیزی گولو تبدیل شد به مجری کتاب باز. می گفت قبلا که به شهرستان می رفتم می گفتند بابای زیزی گولو امد، ولی حالا که می روم می گویند کتاب باز آمد. این یعنی که برنامه دارد کار خودش را می کند.

در بین سلبریتی هایی که دعوت می کنید چطور؟ آن ها هم قبل از حضور در برنامه، آن را دنبال می کردند؟

بالای ۹۰ درصدشان دیده اند. درصد جدی ای از این ها آدمهایی هستند که به این راحتی ها به تلویزیون نمی روند و برایشان مهم است که کجا دارند می روند. بعضی هایشان وقتی به اینجا می آیند می گویند برنامه تان دارد دیده می شود. در فصل دوم با حضور سروش صحت، این فضا ناگهان یک جهشی جدی هم داشته است.

یعنی جذابیت مجری موثر بوده؟

جذابیت مجری یک بخشی از قضیه است، ولی بخش مهم قضیه این است که سروش صحت بر فضای کتاب احاطه کامل دارد و به شدت کتاب باز و بین هنرمندان به کتابخوانی زبان زد است. معروف است که می گویند اگر می خواهی سروش صحت را پیدا کنی، باید بروی کتابخانه ملی.به همین دلیل کسی که می اید و مقابل سروش صحبت می نشیند، نگرانی این را ندارد که در مقابل یک آدم غیر کتابی نشسته است. این ویژگی سروش صحت هم خیلی به جذابیت برنامه کمک می کند وطبیعتا مخاطب هم این نکته را خوب دریافت می کند. بحث را کمی از کتاب باز بیرون ببریم. شما یک تهیه کننده جوان هستید که در سن و سالی پایین، برنامه ساز تلویزیون شده و کارهای مختلفی را انجام داده اید. آیا صرف علاقه و استعداد کافی است که کسی تهیه کننده تلویزیون بشود، کار هنری انجام بدهد و به اهدافش برسد با غیر از علاقه و استعداد چیزهای دیگری هم لازم هستند؟

علاقه، استعداد، آموزش۔ یعنی اگر این سه عنصر در یک فرد وجود داشته باشند، او در مسیر حرفه ای تولید قرار می گیرد؟

اگر استعداد داشته باشید و آموزش ببینید، یاد می گیرید و وقتی یاد بگیرید و علاقه هم داشته باشید، می روید و تک تک مسیرها را پیدا می کنید و خودتان را به چیزی که به آن علاقه دارید می رسانید. علاقه و استعداد کافی نیستند. آموزش هم خیلی لازم است. به نظرم این یک مثلث متساوی الاضلاع است. اگر کسی باشد که علاقه و استعداد هم داشته باشد، آموزشیپ هم دیده باشد، ولی به او برنامه تلویزیونی ندهند، یعنی دارد چرت می گوید؟

چرت نمی گوید، باید ببینیم چقدر علاقه دارد.

شما علاقه را چه جور معنا می کنید خیلی ها می گویند راهمان نمی دهند.

شاید صبرشان زیاد نیست. اگر علاقه داشته باشید صبرتان را زیاد می کنید.

پادویی کردم تا به اینجا رسیدم

یعنی شما از هیج راه غیر عادی ای وارد تلویزیون نشدید؟

من خیلی پادویی کردم. علاقه داشتم و این کار را کردم. من از عکاسی پشت صحنه ها شروع کردم. نباید از هول حلیم توی دیگ افتاد. خیلی ها در این مسیر با ما همراه شدند. تجربه کردن کار چندان سختی نیست. کافی است در موقعیت قرار بگیرید و آدم باهوشی هم باشید و ببینید که چه کسی دارد چه کار می کند؛ ولی خیلی ها معمولا یک کمی فن و تکنیک که یاد می گیرند، تصور می کنند استاد قضیه شده اند و میتوانند مستقل بشوند. یک عده از آن بچهها وقتی از ما جدا شدند. متاسفانه این کار را کنار گذاشتند.

چرا؟

شاید به این دلیل که ساز و کار کار کردن را که بخشی از تجربه است بلد نبودند. تجربه فقط این نیست که بدانید دوربین را کجا بکارید یا چگونه با آدم هادیالوگ کنید یا ترکیب بندی و قاب بندی بلد باشید. اگر بخواهید کارگردان خوبی باشید، باید بتوانید ۷۰، ۸۰ نفر آدم را مدیریت کنید. اگر کسی علاقه و استعداد داشته باشد و آموزش هم ببیند، بی تردید راه و گروه و پروژهاش را پیدا می کند. ابتدا با پروژه های کوچک شروع و کم کم سرمایه اش را جمع می کند. ما خودمان از یک زیرزمین شروع کردیم۔

الان عمدہ ترین مشکلات شما در تهیه ی برنامه تلویزیونی چیست؟

اول پول و بودجه متأسفانه در تلویزیون به خاطر مشکلات مالی ای که سازمان با آن درگیر است، طبیعتا دست مان بسته است. می خواهیم یک کارهایی بکنیم، ولی بودجه محدود است. «کتاب باز ۲» منوط شد به آوردن اسپانسر، انگار که این یک ادبیات جاافتاده در تلویزیون شده که اگر می خواهی برنامه بسازی و تهیه کنندگی کتی باید خودت اسپانسر بیاوری، ولی من این کار را جزو وظایف تهیه کننده نمی دانم، بلکه سازمان باید بگوید بیا و این را بساز و من چه با اسپانسر چه بدون اسپانسر، هزینه ساخت برنامه را تأمین می کنم. این یک بار اضافی روی دوش تهیه کننده است و کار راسخت تر می کند.

مردم از محتوای سطحی خسته شده اند

غیر از پول چه مشکل دیگر برای تهیه کننده های تلویزیون وجود دارد؟

محتوا. مخاطب های ما از برنامه های سطحی، خسته و زده شده اند. این را یواشکی به شما می گوییم. یک جاهایی در جلسات برآورد برنامه های تلویزیونی وقتی داریم مجری ای را در نظر می گیریم، می گویند سردبیر و نویسنده معنی ندارد. مجری باید خودش بتواند مؤلف باشد و حرف بزند. این حرف فوق العاده غلطی است. من خودم همیشه جلوی این قضیه را گرفته و در جلسات برآورد، موضوع نویسنده و سردبیر را مطرح کرده ام. اگر هم بودجه اش تأمین نشده، خودم سعی کرده ام از جای دیگری تأمین کنم. اگر کاری سردبیر داشته باشد و محتوا محور باشد و از نظر فنی و تکنیکی هم کارت را بلد باشی، مخاطب، کار شما را دوست خواهد داشت و این یعنی موفقیت. بخش اعظم برنامه های تلویزیونی از این ویژگی تهی هستند.

شما برنامه تلویزیونی ساخته این و کلیپ و فیلم مستند هم کارگردانی کرده اید. شاید تمام کارهای هنری ای را که می شده در این سن و سال انجام داد تجربه کردید. هدفتان برای آینده چیست؟ آیا قرار است یک برنامه ساز موفق تلویزیونی بشوید. با یک مستند ساز و با می خواهید به سراغ کار داستانی بروید؟

من مقصدم سینماست.

یعنی کارگردانی سینما؟

کارگردانی و تهیه کنندگی سینما. تمام کارهایی که دارم در این مسیر انجام می دهم برای این است که برای ورود به عرصه سخت سینما فولاد آبدیده شوم. کار داستانی کار سختی است من در همه کارهایم از «کتاب باز» بگیرید تاموزیک ویدیوها که در آنجا دستم برای تجربه بازتر است، دارم مشق سینما می کنم. باید یک تجربه و مطالعاتم را بیشتر کنم تا ببینم کی میتوانم این کار را انجام بدهم.

فکر می کنید کی به این نقطه می رسید؟

فکر می کنم یکی دو سالی دیگر حتما به این عرصه نزدیکتر می شوم. همین حالا مقدمات کار داستانی ساختن، ولو در حد کوتاهش را فراهم کرده ام، اما مطالعه ومطالعه ومطالعه واستاد و آموزش و تحمل و صیر، اولویتهای من هستند. اگر بدانم فیلمی را خواهم ساخت که مثل موزیک ویدیوی برپا خیز جایگاه خوبی پیدا می کند و یا خودم را اقناع خواهد کرد، اقدام می کنم، وگرنه چون عموم پروژه هایی را که کار می کنیم با پول بیت المال هست سعی می کنم با احتیاط به آن ها نزدیک بشوم.

از سال ۸۶ به این طرف که کار هنری را شروع کردید، مخصوصاً در ابن سه چهار سال اخیر که فعالیت زیادی کرده اید، آیا هیچ وقت به این فکر افتاده اید که دیگر پس است. یعنی ناامید بشوید و بگویید از هنر چیزی در نمی آید و باید به سراغ کار دیگری رفت؟

راستش را بگویم؟

بله

بله، پیش آمده.

برخی اوقات ناامید می شوم

چرا؟ و از کی؟

آخرینش شاید همین امروز بود. قبلتر از امروز شاید دیروز و پریروز، ولی این ها مشکلات هستند و نباید ادم را ناامید کنند. وقتی وارد این فضا می شوید، گیر می افتید. وقتی با مخاطب درگیر می شوید، کار دشوار می شود. من دلم می خواست طلبه بشوم. پدرم طلبه حاج آقای مجتهدی بود. من بدم نمی امد آخوند بشوم. الان هم دلم می خواهد. به خانمم گفتم چهل ساله که بشوم آخوند می شوم، ولی خانمم گفت من هم طلاق می گیرم. من به خاطر بچه حزب اللهی بودن و به خاطر ان نگاه ارزشی و به خاطر این که فکر می کنم دارم زندگی می کنم که به نقاطی که دین و ارزش ها به من گفته اند نزدیک تر بشوم، چیزی که در من خیلی پر رنگ است، تبلیغ دیدگاه های ارزشی و دینی است؛ به خاطر همین می گویم که باید آغوش مان را برای هنرمندان باز کنیم، چون چه کسی می تواند به اندازه هنرمندان تبلیغ کند؟ برای من شرایط مالی خیلی ویژه ای وجود داشت. من اصولا از نظر مالی خانواده غنی ای دارم و خیلی ها به من پیشنهاد می دادند که بیا در فضای بازار و واردات فعالیت کن. طبیعتاً یک وقتهایی به این فکرها می افتم. چون تعهد به زندگی شخصی خیلی به آدم فشار می آورد. همسر من چون خودش هم هنرمند است، خوش بختانه خیلی همراهی می کند. بالاخره آدم قیاس می کند، ولی قضیه تبلیغ مرا گیر انداخته است. اگر هم می خواهم به سینما بروم به خاطر این است که فکر می کنم منبری است که می توانی از آنجا با آدم هایی که پای منبر نمی آیند حرف بزنی، همین حالا هم بین و بین الله ثانیه به ثانیه برنامه ای را که روی آنتن میفرستم، منبر رسول الله (ص) میبینم.

کارهای بعدی تان چیست؟

داریم با حوزه هنری مستندی را در باره مسکن کار می کنیم. احتمالا قرار است کارگردانی این کار را من به عهده بگیرم. این یکی از دغدغه های محتوایی به شدت جدی و انقلابی من است و قرار است در این مستند حرف های خیلی جدی ای زده شود. ویدیو کلیپ های بعدی من در راه هستند. دارم برای یکی از کارهای محسن چاووشی ویدیو کلیپی راکار می کنم که یک کار اجتماعی سر و صدا کن هست و اگر امکان پخش پیدا کند، فکر می کنم کار ویژه ای خواهد بود. در زمینه داستانی هم یک کارهایی خواهم کرد.

داستانی را از کوتاه شروع می کنید؟

حتماً از کوتاه شروع می کنم.