۷ عامل اصلی ابتلا به صرع

سرویس سبک زندگی فردا: آسیب دیدگی‌های جدی سر مانند آن‌هایی که به جمجمه آسیب می‌رسانند و فرد فراموشی یا از دست دادن بلند مدت هوشیاری را تجربه می‌کند، از عوامل خطرآفرین اصلی برای ابتلا به صرع محسوب می‌شوند.به نقل از سلامت نیوز ، صرع یک اختلال مغزی است، که شامل تشنج‌های عود کننده و خود به خودی می‌شود. صرع چهارمین اختلال عصبی شایع و یکی از شایع‌ترین بیماری‌ها در سراسر جهان است، که تقریبا ۶۵ میلیون نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

متاسفانه دلیل شناخته شده‌ای برای صرع وجود ندارد. با این وجود، برخی عوامل خطرآفرین می‌توانند احتمال ابتلا به این شرایط را افزایش دهند که در ادامه با برخی از آن‌ها بیشتر آشنا می‌شویم.

سابقه خانوادگی

سابقه خانوادگی ابتلا به صرع می‌تواند گاهی اوقات احتمال ابتلای فرد به این شرایط را افزایش دهد. اما این مساله به نوع صرعی که اقوام شما مبتلا بوده اند نیز بستگی دارد.

برخی انواع صرع دوران کودکی ممکن است از والدین به فرزند منتقل شود، که از آن جمله می‌توان به صرع کودکی موضعی خوش‌خیم، صرع غیابی کودکی، و صرع میوکلونیک نوجوانی اشاره کرد. این در شرایطی است که سرع ناشی از آسیب دیدگی سر یا سکته مغزی احتمال کمتری دارد از والدین به فرزند منتقل شود.

آسیب دیدگی جدی سر

آسیب دیدگی‌های جدی سر مانند آن‌هایی که به جمجمه آسیب می‌رسانند و فرد فراموشی یا از دست دادن بلند مدت هوشیاری را تجربه می‌کند، از عوامل خطرآفرین اصلی برای ابتلا به صرع محسوب می‌شوند.

تشنج‌هایی که ممکن است بلافاصله پس از آسیب دیدگی رخ دهند به عنوان تشنج‌های اولیه پس از سانحه شناخته می‌شوند. این در شرایطی است که در موارد دیگر ممکن است تشنج‌ها سال‌ها پس از وقوع سانحه شکل بگیرند، اما به طور معمول بیشتر از دو سال طول نمی‌کشد.

سکته مغزی

سکته مغزی به واسطه مسدود شدن شریان‌ها به نام سکته مغزی ایسکمیک شناخته می‌شود، یکی دیگر از شرایط سلامت مرتبط با افزایش احتمال ابتلا به صرع محسوب می‌شود. سکته مغزی موجب آسیب دیدگی مغز می‌شود، که تشکیل بافت زخمی را در پی دارد، که می‌تواند فعالیت الکتریکی مغز را مختل کرده و موجب شکل گیری تشنج شود.

خطر تشنج پس از سکته مغزی طی ۳۰ روز نخست پس از سکته در بالاترین میزان خود قرار دارد و تقریبا پنج درصد افراد طی چند هفته پس از سکته مغزی تشنج خواهند داشت.

سموم

طیف گسترده‌ای از سموم می‌توانند خطر ابتلا به صرع را افزایش دهند. به عنوان مثال، برخی دارو‌های تجویزی در نتیجه قطع مصرف یا استفاده بیش از اندازه ممکن است موجب تشنج شوند. از جمله این دارو‌ها می‌توان به دارو‌های ضد افسردگی، آرام بخش‌های مورد استفاده برای بیماران روانی، دوز‌های بالای پنی سیلین، و لیتیوم اشاره کرد.

استفاده از مواد مخدر مانند کوکائین، هروئین، و آمفتامین‌ها نیز می‌تواند موجب تشنج شود. کنار گذاشتن الکل پس از یک میگساری و سموم زیست محیطی مانند مونوکسید کربن و سرب نیز می‌توانند زمینه ساز تشنج شوند.

اختلالات انحطاطی

برخی اختلالات مغزی انحطاطی نیز می‌توانند به صرع منجر شوند، که از آن جمله می‌توان به بیماری آلزایمز، بیماری کروتزفلد-جاکوب، نوروفیبروماتوز، فنیل کتونوری، توبروز اسکلروزیس، سندرم استورج-وبر، و بیماری تِی-ساکس اشاره کرد.

در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر، تشنج‌ها به طور معمول در مراحل پایانی بیماری رخ می‌دهند، و بنابر ارزیابی‌های صورت گرفته ۱۰ تا ۲۲ درصد افراد مبتلا به بیماری را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

اختلالات متابولیک

یکی دیگر از عوامل خطرآفرین صرع اختلالات یا بیماری‌هایی هستند که مواد متابولیکی بدن را تغییر می‌دهند. این می‌تواند شامل عدم تعادل‌های الکترولیتی ناشی از تغییرات در سطوح سدیم، کلسیم، یا منیزیم شود.

هیپوگلیسمی (قند خون پایین) و هایپرگلیسمی (قند خون بالا) نیز ممکن است موجب تشنج شوند، همان گونه که هیپوکسی، کمبود اکسیژن ارسالی به مغز، می‌تواند موجب این شرایط شود.

عوامل خطرآفرین دیگر

عفونت‌های مغزی یا سیستم عصبی - از قبیل: آبسه، مننژیت، یا آنسفالیت - نیز خطر صرع را افزایش می‌دهند، و تومور‌های مغزی و رگ‌های خونی غیر طبیعی در مغز از دیگر عوامل خطرآفرین محسوب می‌شوند.

مسائل مربوط به رشد، مانند نوزادانی که کوچکتر از اندازه طبیعی متولد می‌شوند یا وجود بخش‌های غیرطبیعی در مغز‌های آن‌ها ممکن است به شکل گیری صرع منجر شوند. اگرچه نادر است، اما تشنج‌های مرتبط با تب که به واسطه تب بالا شکل می‌گیرند و می‌توانند در کودکان از زمان تولد تا سن پنج سالگی رخ دهند نیز می‌توانند به صرع منجر شوند.