فاصله معنادار قالیباف با مدعیان اصلاح طلب و اصولگرا

۱. روزگاری او را اصولگرای اصلاح طلب می‌نامیدند. چون شعار‌ها و اقداماتی که از وی سر می‌زد با اصولگرای سنتی تفاوت هایی داشت! یک روز حزب اللهی، یک روز انقلابی، یک روز بدون گفتمان، یک روز... . تشتت در آرا پیرامون وی چنان است که وقتی حرفی برای گفتن نیست، قالیباف را سرگردان در دنیای سیاست می‌دانند که نمی‌داند چه کند و همواره در این فضا برای کسب محبوبیت در نوسان است! اما آنچه قالیباف از خود بروز می‌داد و می‌دهد، یک حرف است به شیوه‌های مختلف. او اگر به دنبال گفتمان بود از آنچنان هوش سیاسی برخوردار است که گفتمانی با رنگ و لعاب زیبا بسازد و به جامعه ارائه دهد. هیچگاه کسی سراغ ندارد که قالیباف در موقعیت‌های مختلف، چه در جنگ، چه فرماندهی سپاه و نیروی انتظامی و چه شهرداری تهران، عمل خود را بدون گفتمان انقلاب اسلامی، شهداء انقلاب و جنگ، راهی که آن‌ها رفته اند، راه امام و رهبری و ... تعریف کرده باشد. ۲. چپ، راست، اصولگرا، اصلاح طلب، میانه رو، تندرو، ... هریک گوشه‌ای از گفتمان انقلاب را نمایندگی می‌کنند، و خود را نماینده واقعی آن می‌دانند! اما اعتقاد و ایمان به اصول و ارزش‌های واقعی انقلاب که همان خدمت به مردم، آزادی و استقلال کشور، عدالت گستری، کار و تلاش جهادی و شبانه روزی و ... است در عملگرایی قالیباف متبلور شده است و بر همین اساس است که وی نیازی به گفتمان سازی ندیده است. ۳. هرچند سخن از نواصولگرایی نه به معنای گفتمان جدید بلکه توصیه‌ای برای تغییر در رویکرد‌ها برای بازگشت به اصل یعنی همان گفتمان انقلاب و جذب مجدد مردم با آن است. قالیباف، فاصله معناداری با بسیاری از مدعیان سیاسی دارد. او با کار و عملش و اعتقاد به گفتمان انقلاب و نظام، ثابت کرد که می‌توان در سایه انقلابی که برخی آن را تاریخ گذشته می‌دانند، به مردم خدمت کرد، شهر را آباد کرد، شهرهای موشکی را بنیان نهاد، نیروی انتظامی را با مردم آشتی داد، و ...

۴. محمدباقر قالیباف اینک و پس از فارغ شدن از مدیریت شهری، بدون هیچ حاشیه‌ای و سرو صدایی در گوشه به گوشه شهر و کشور همان رسالتش را ادامه می‌دهد، چرا که او راهش را از ابتدا خوب شناخته بود. هر چند مدعیان اصلاح طلب در شورا و شهرداری با دروغ سازی‌ها به دنبال به حاشیه کشیدن وی باشند.