مولفه‌های خصوصی سازی موفق در ایران

وی گفت: در ایران با بازاری سر و کار داریم که انواع برندها در آن رقابت می‌کنند و برنده اصلی در این بازار افرادی هستند که بتوانند در تولید و طراحی محصول ارزش‌آفرینی کنند که برای دستیابی به آن باید درک صحیحی از بازار و مصرف‌کننده نهایی داشته باشیم. پاشاپور نیکو با اشاره به چالشهای خصوصی سازی در ایران گفت: همگان از خصوصی‌سازی به عنوان حلال مشکلات یاد می‌کنند، اما بررسی عدم رشد در صنایعی مانند فرش یا زعفران که توسط بخش خصوصی اداره می‌شودنشان میدهد خصوصی‌سازی تضمین‌کننده رهایی از وضع موجود نیست. به گفته این کارشناس اقتصادی صنعت با خصوصی‌سازی فضای مناسب‌تری به دست می‌آورد اما باید بررسی کرد که چرا شرکت‌های خصوصی در این فضا رشد نمی‌کنند که دو مانع مهم بر سر راه موفقیت، مناسب نبودن بستر کار و رقابت بخش خصوصی با خصولتی‌ها در بازار است. توجه داشته باشیم که شرکتهای منتفع از رانتهای دولتی از معافیتهایی درحوزه مالیات و غیره برخوردارند. وی با اشاره به اینکه اشتغال‌زایی، ارزآوری و قدرت سیاسی اقتصاد از مزایای خصوصی‌سازی واقعی است، تاکید کرد، قدرت رقابت در بازارهای آزاد و غیررانتی، تناسب داشتن با نیازهای بازار، ارزش‌آفرینی و حضور مستمر در بازار از ویژگی‌های خصوصی‌سازی به شمار می‌رود که نیاز به بستر مناسب و ثبات قانون دارد. پاشاپور با تشریح بازار ایران از سال 70 تاکنون گفت: بررسی ها نشان می‌دهد که هر چه در گذر زمان بازار رقابتی‌تر شده است، توجه تولیدکنندگان ایرانی به مارکتینگ جدی‌تر شده و به نوعی مارکتینگ معلول بازار رقابتی است. وی در پاسخ به این سوال که خصوصی‌سازی‌های موفق بیشتر در صنایع بزرگ مانند نفت و پتروشیمی انجام شده و صنایع متوسط و کوچک خیلی موفق نبوده‌اند و در رقابت با خارجی‌ها شکست خورده‌اند، راهکار موفقیت در اینگونه صنایع چیست؟ گفت: نکته حائز اهمیت این است که یک کشور نمی‌تواند در تولید و فروش همه محصولات با موفقیت پیش رود و ما باید محصولات دارای مزیت‌ را شناسایی و در آنها سرمایه‌گذاری کنیم. پاشاپور تصریح کرد، تمرکز بر مشتریان، تضمین سطح کیفیت محصول، استمرار در نوآوری، ارایه محصولات به صرفه، خلق ارزش برتر برای ذینفعان و پیشرفت مستمر از مواردی است که می‌تواند منجر به دوام یک برند در بازار رقابتی شود. در ادامه این نشست گرهارد بارکوس؛ کارشناس ارشد بازاریابی و سرمایه گذاری بین الملل در بخشی از این نشست خبری گفت: در ریسک سرمایه گذاری فاکتورهایی وجود دارد که برخی قابل کنترل و تعدای غیرقابل کنترل هستند؛ مسایل سیاسی، فضای قانونی و ... فاکتورهایی هستند که توسط بخش خصوصی قابل تغییر نیست، اما می‌توان به فاکتورهایی توجه کرد که ریسک شکست را برای سرمایه‌گذار کاهش دهد. مسائل فرهنگی و عدم شناخت مشتریان از بازار ایران از موارد مهمی است که باعث شکست سرمایه‌گذاری می‌شود و ریسک آن را بالا می‌برد که در این زمینه کمک‌های زیادی می‌توان به سرمایه‌گذاران برای شناخت بازار محلی کرد. سرمایه گذاران خارجی در یک درک غلط از اقتصاد ایران، بازار کشور را مشابه بازار ترکیه تلقی میکند و این فهم غلط که با مقایسه دو بازار حاصل میشود میتواتند منجر به شکست سرمایه گذاری شود. به نظر میرسد به جای مقایسه بازارها باید بر مبنای اطلاعات و داده ها به مشخصات بازارهای هدف دست پیدا کرد.