چلسی و دیگو کاستا: جنگ با خروس جنگی

ورزش سه: ژانویه 2017 که رسید چلسی با پنج امتیاز بیشتر از لیورپول صدرنشین لیگ بود. می رفت به سوی قهرمانی. ولی مهاجم برزیلی تبار آبی پوش ها سال نو را با دردسر آغاز کرده بود. با تنش در رختکن. با درگیری حین تمرین. با نیش زدن به آنتونیو کونته. با ریشخند کردن، با کنایه و طعنه.

سیزده ژانویه که رسید کونته او را کنار گذاشته بود. او را که تا آن هفته 14 گل در لیگ زده و بهترین مهاجم استمفورد بریج بشمار می رفت. کارآمدترین مهاجمش را که گل های سه امتیازی زده بود. کونته گل دیرهنگام کاستا برابر وستهام طی پیروزی 1-2 را فراموش نکرده بود. یادش نرفته بود کاستا گل پیروزی بخش باز هم دیرهنگام را طی پیروزی باز هم 1-2 برابر واتفورد زده. یادش نرفته بود کاستا اولین بازیکن لیگ برتر بوده که در زودتر از هر بازیکنی در لیگ ده گله ده ش، زودتر از سرجیو آگرو، زودتر از زلاتان ایبراهیموویچ. یا این وصف او را برابر لسترسیتی کنار گذاشت و پدرو را در نوک حمله قرار داد. چلسی با دو گل مارکوس آلونسو و یک گل پدرو 0-3 پیروز شد، ولی کونته می دانست نمی تواند بدون کاستا راهش را ادامه دهد. می دانست دستش در نوک حمله خالی است، خالی خالی. بنابراین کاستا در دیدار بعدی برابر هال سیتی به ترکیب بازگشت و طی برد دو گله، گل اول را زد.

کونته و کاستا نیم فصل دوم را در مصاف با هم کجدار و مریز ادامه دادند. چلسی قهرمان لیگ شد و کونته بهترین مربی لیگ. کاستا با 22 گل طی 42 بازی در همه رقابت ها بیش از هر بازیکنی با پیراهن آبی گل زد، بیش از ادن هازارد با 17 گل، بیش از پدرو با 13 گل، بیش از ویلیان با 12 گل، با این وصف همه می دانستند کاستا در چلسی به آخر خط رسیده. می دانستند کونته بر نامش خط قرمز کشیده. کاستا که گفته بود برای مورینیو راهی چلسی شده. که گفته بود از زندگی در لندن باران زده بیزار است. که گفته بود با پیشنهاد سی میلیون پوندی چینی ها روبرو شده. که گفته بود آتلتیکو همیشه خانه اش بوده...

برای کاستا که خواهان پرشماری داشت یافتن باشگاه جدید آسان بود، ولی یافتن یک مهاجم بزرگ برای چلسی قهرمان چی؟ آیا کونته می توانست معمای خط حمله تیم قهرمان را حل کند؟

کمتر از سه هفته به نبرد چریتی شیلد که چلسی و آرسنال در ویمبلی به میدان خواهند رفت مانده و چلسی هنوز جایگزینی برای کاستا پیدا نکرده. کونته امیدوار بود روملو لوکاکو مهاجم اورتون را به چنگ آورد، ولی لوکاکو راهی منچسترسیتی شده و حفره نوک حمله چلسی خالی مانده. زمان به سرعت سپری شده و قیمت ها نجومی بالا رفته اند، بالا و بالاتر. رئالی ها قیمت آلوارو موراتا را 78 میلیون پوند اعلام کرده اند، دورتموند حاضر نیست پیر امریک اوبامیانگ را با کمتر از 70 میلیون واگذار کند، تورینو گفته آندره آ بلوتی بیست و سه ساله 88 میلیون ارزش دارد. در کنار همه اینها همسازی با آهنگ لیگ برتر آسان نیست و تجربه تلخ شوچنکو، دی ماریا و فالکائو از یادها نرفته. ... به همین دلیل دیگو کاستا طی سپری کردن تعطیلاتش برغم آن که هنوز بازیکن چلسی ببشمار می رود، عکسی از خودش را در جامه آتلتیکو مادرید روانه شبکه های مجازی کرده و کنارش متن نیشداری خطاب به کونته گذاشته.

وقتی کاستا سال 2014 راهی چلسی شد "کامل کننده پازل" چلسی پس از رفتن دیدیه دروگبا شد. بازیکن جنگنده ای که توانایی جسمی اش در لیگ برتر کارگشا بود، برخلاف مثلا دی ماریا و فالکائو. در کاستا چیزی جاری بود که بازیکنان اروپایی آن را نداشتند. او تا شانزده سالگی جایی جز در فوتبال خیابانی های برزیل راهی میدان نشده بود. فوتبال را در آکادمی ها نیاموخته و راه و رسم گل زدن را زیر نظر مربیان یاد نگرفته بود. کاستا فارغ التحصیل کوچه پس کوچه های لاگورتا بودند. شهر کوچکی نزدیک سواحل شرقی برزیل با فقط صد هزار جمعیت و فقط یک باشگاه فوتبال بی نام و نشان. همان جایی که راه جنگیدن را در خشونت های خیابانی آموخت. رسم ربودن توپ از پای حریفان را. پشت سر گذاشتن شان را. مات کردن شان را.کاستا را در لالیگا با بیزاری اش از شکست شناختند. با دردسرجویی اش. با تند مزاجی و خروس جنگی بودنش. با سماجت و جان سخت بودنش. با روحیه برتری جویانه اش. وقتی در 2013 وقتی دروازه بتیس را باز کرد شروع کرد به مسخره کردن آنتونیو آمایا که برابر او توپ را از دست داده بود، آن قدر در نیش زدن افراط کرد که همه چیز به زد و خورد کشیده شد. آن زمان همه از کاستا نفرت داشتند. ولی دیگو سیمونه در آتلتیکو جای فالکائو که مهاجم خوش قریحه و هنرمندی بود به کاستا که راه و رسم دیگری داشت روی آورد. سیمونه که طی سال های حضورش در میدان یکی از خروس جنگی ها بود برای کاستا شخصیت پدرانه ای پیدا کرد و از او مهاجم دیگری ساخت. در مصاحبه هایش از کاستا ستایش کرد و تکرار کرد او بهتر خواهد شد. کنار زمین سرش فریاد کشید و او را آرام ساخت. کاستا طی دو فصل برای آتلتیکو 56 گل زد. هم قهرمان لالیگا شد، هم جام حذفی را فتح کرد و هم تا فینال لیگ قهرمانان جلو رفت. آن قدر درخشید که دل بوسکه درخواست کرد ملیت اسپانیایی گرفته و برای تیم ملی اسپانیا به میدان رود.

وقتی کاستا راهی چلسی شد، همان مهاجم بیقرار و پرده دری بود که مورینیو می خواست. طی چهار بازی اولش برای چلسی 7 گل در لیگ زد و بالاتر از میک کوئین (6 گل در هشت بازی برای کاونتری 93-1992)، سرجیو آگرو (6 گل در هشت بازی منچستر سیتی 12- 2011) و یورگن کلینزمن ( 5 گل در شش بازی تاتنهام 97-1996) ایستاد. او برای طرفداران چلسی همان مهاجم نیشدار و مهارناپذیری شد که پس دروگبا آرزویش را می کشیدند. ولی کاستا پس از سه فصل و زدن 59 گل و دو قهرمانی لیگ برتر و یک جام اتحادیه رفته. رفته و قیمت اختلاف کونته با او برای چلسی گران به نظر می رسد، خیلی گران.