۸ دلیل برای مهمانی گرفتن با دست خالی

سرویس سبک زندگی فردا؛ تکتم نجفی‌منش: میزبان شدن قواعدی دارد که با رعایت آنها می‌توانیم به اوج برسیم. بی تعارف می‌توانیم در دنیا برای خودمان آبرومند و مردم دار باشیم و در آخرت، جایگاهی داشته باشیم که به جایگاه پیامبران می‌ماند. می‌توانیم با میهمان دوستی کاری کنیم که نه تنها خانه‌مان پر از برکت شود و خانه‌مان از بیماری و غم خالی شود که گناهان‌مان آمرزیده شود و اتفاقات خوبی برایمان رقم بخورد.

مهمان را دوست بداریم

وقتی مهمان قرار است چه دعوتی، چه سرزده به خانه‌مان بیاید، فکر نکنید که عذاب الهی نازل شده است. خونسردی خودتان خودتان را حفظ کنید و بدانید که مهمان دوستی، قیمت ویژه‌ای دارد. به قدری میهمان دوستی اتقاق مهمی است که حضرت علی(ع) می‌فرمایند: مومنی نیست که مهمان را دوست بدارد مگر اینکه در روز قیامت از قبر خود در حالی خارج می‌شود که صورتش همچون ماه شب چهارده روشن است. دوست داشتن و احترام به مهمان چنان ارزشی دارد که در لحظه خروج از قبر اهل محشر را به تعجب وا می‌دارد. در زمینه احترام و گرم گرفتن با میهمان از نکات ریز غفلت نکنیم و حتی در نگاه محبت آمیز به مهمان.

در میزبانی کسر شان نداریم

در میهمانی‌های خانه مادرم وظیفه داشتیم مهمان را خیلی تحویل بگیریم، انقدری که گاهی حس می‌کردیم فلان کار در شان ما نیست. بزرگتر که شدیم در میان احادیث خواندیم که نباید در پذیرایی از مهمان چیزی کم گذاشت. نباید کاری را کسر شان دانست که گرامی داشتن حبیب خدا همانند خدمت به ۷۰ پیامبر است. بعدتر دانستیم اینکه مادر از شنیدن صدای مهمان ذوق می‌کرده، از سر تنهایی‌اش نبوده از سرلطف به مهمان بوده و مایه آمرزش گناهان و دانستیم که از سر ایمان مادر است که با شنیدن صدای مهمان خوشحال می‌شود.

گاهی به مادرمان ایراد می‌گرفتیم که برای مهمانی‌ها چرا اینقدر خودش را به زحمت می‌اندازد اما در جایی خواندم که پیامبر(ص) می‌فرمایند:«اگر کسی هزار درهم صرف سفره‌ای کند و مومنی از آن بخورد، اسراف نیست». البته شاید این حدیث بر میزبانی از مومنان و شایستگان هم تاکید دارد اینکه گاهی ملاک‌مان در میزبانی کردن نسبت های فامیلی نباشد و از کسانی که آنها را انسان‌های صالح و درست می‌دانیم هم پذیرایی کنیم.

سفره‌ات را کوچک نشمار

«ببخشید اگر خوب نبود... از غذای خونه خودتون هم افتادین....کم کسری داشت ببخشید...» اینها جملاتی است که به کرار بر سر سفره‌ای که برای میهمان تدارک دیده‌ایم می‌زنیم. این در حالی است که این گناه میهمان است و در روایت آمده است:«میزبان را همین گناه بس که غذایی را که پیش برادر خود می‌گذارد کم شمارد» میزبان وظیفه دارد تمام تلاش خود را در میزبانی و پذیرایی صرف کند، اما اجازه ندارد آنچه را که فراهم کرده کم و ناقص و کوچک بشمارد.

برای مهمان...

گاهی دست و بال‌مان تنگ است. این مسئله مختص به ما نبوده و نیست، ولی نباید بگذاریم این نکته ما را از میهمانی دادن محروم کند. بزرگان ما در میزبانی، گاهی قرض می‌کردند تا بتوانند از میهمان پذیرایی کنند. حتی در روایت داریم که پیامبر(ص) زره خود را گرو گذاشتند تا از مهمان پذیرایی کنند.

میزبان! ظلم نکن

شاید اول باید تکلیف‌مان را با خودمان مشخص کنیم که پذیرایی خوب را چه می‌دانیم. در فرهنگی که می‌گوید:«آدم به امید روی باز می‌ره نه در باز» یا روایت‌هایی که می‌گوید لبخند زدن به دیگران صدقه است یا جاهایی که می‌گوید مهمان را از نگاه مهربان محروم نکن، قطعا اولویت با روی خوش است نه تکلف در پذیرایی و سفره رنگارنگ گستردن. وقتی تکلیف‌مان را با خودمان مشخص کردیم که قرار است چطور پذیرایی کنیم که میهمان و میزبان لذت ببرند، این نکته را هم مد نظر قرار دهیم که در میزبانی ظلم نکنیم. چطور؟ باید بدانیم که خوب پذیرایی نکردن ظلم به میهمان است.

مهمان را اذیت نکنیم

مشکل تعارف کردن از مسائلی است که گاهی ما را به دروغ وا می‌دارد. اینکه میزبان ما را به خوردن یا آسایشی دعوت می‌کند و ما در تعارف آن را رد می‌کنیم. این اشتباه میهمان، گاهی موجب اصرار میزبان می‌شود، در حالی که ما از وادار کردن میهمان به کاری که برای او سخت است نهی شده‌ایم. اگر با هم صادقانه و رو راست مواجه شویم، قطعا آسایش بیشتری خواهیم داشت و گاهی به زعم رعایت حال میهمان او را به زحمت نمی‌اندازیم.

میهمان را در رفتن کمک نکنیم

هر قدر که ما را در میزبانی کردن و استقبال از میهمان تاکید کرده‌اند، که از میهمان وسایلش را بگیریم و فرود آمدنش را به رواق منظر چشم‌مان، سهل کنیم، همان قدر هم گفته‌اند که در جمع آوری وسایل و رفتن او را کمک نکنیم. مبادا که شوق از رفتن مهمان تلقی شود. البته نکته مهم این است که موقع رفتن میهمان را بدرقه کنیم. بدرقه از وظایف میزبان است که تا جایی که امکانش هست باید میهمان را همراهی کند و اکرام مهمان را به اکمال برساند. خلاصه در میزبانی کاری کنیم که در شان حبیب خدا باشد و بتوانیم با افتخار بگوییم که از حبیب خدا میزبانی کرده‌ایم‌.

این سکه دو رو دارد

نه تنها به میزبان شدن و اکرام مهمان دعوت شده‌ایم بلکه به ما توصیه جدی شده است که دعوت میهمانی را هم بپذیریم و از آنچه که برایمان فراهم شده استفاده کنیم. امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند:«دوستی مسلمان با برادر مسلمان وقتی ثابت می‌شود که با کمال علاقه از غذای او میل کند». یادمان باشد که نه تنها مجازیم مهمانی‌های خیلی فاخر و اشرافی را رد کنیم که اگر چنین نکنیم به فرهنگ جامعه‌مان خیانت کرده‌ایم. در پذیرفتن دعوت میهمانی دقت کنیم که دعوت آدم‌های ناجور و نادرست را قبول نکنیم. یادمان باشد طوری میهمان نشویم که حبیب خدا نباشیم.