۴ نکته درباره ایستادگی قطر در برابر دیکتاتورهای سعودی

اما راه‌های طی شده فعلاً برای متقاعد کردن قطر کفایت نکرده است. به خصوص بعد از کشیده شدن پای ترکیه در این جدال و بار‌ها مطرح شدن اسم ایران، طرف‌های مخالف قطر هم چاره را در کمک گرفتن از کشورهای دیگر دیده‌اند. درباره چالش‌های اخیر بین کشورهای حاشیه خلیج فارس باید گفت: ۱ - برخلاف ادعای أنور قرقاش، وزیر مشاور در دولت امارات که در صفحه توییتری نوشته بود که حل این بحران در نیویورک و لندن نیست بلکه تنها در ریاض است، باید گفت که سفر بوریس جانسون، وزیر خارجه انگلیس به عربستان سعودی، به طور واضح از تلاش برای پیدا کردن راه حل این بحران در ریاض، و احتمالاً با یک نسخه انگلیسی پرده برمی‌دارد. ۲ - محمد بن عبدالرحمن آل ثانی، وزیر امور خارجه قطر درگفت و گو با شبکه سی ان ان تاکید کرد کشورش هیچ درخواستی را که ناقض قوانین بین المللی باشد نخواهد پذیرفت و زیر بار راه حل‌هایی که فقط شامل قطر می‌شود و دیگران را در بر نمی‌گیرد، نخواهد رفت. وی همچنین تاکید کرد که قطر برعکس مصر، اخوان المسلمین را گروه تروریستی نمی‌داند. جالب آنکه وزیر خارجه قطر با این حال مدعی شد قطر از اخوان المسلمین حمایت نمی‌کند و اخوانی‌ها اصلا در قطر حضور ندارند. آیا برای جلب خاطر کشورهای خارجی که قطر برای بیرون آمدن از چالش اخیر به آن‌ها امید دارد (البته به جز ترکیه)، عدم حمایت قطر از اخوانی‌ها یک شرط لازم است؟ یا قطر برای بلندپروازی‌های خود در منطقه دیگر دلیلی بر حمایت از جنبش حماس، با ریشه‌های اخوانی نمی‌بیند؟ ۳ - درباره صحت و سقم ادعای عدم حمایت قطر از اخوان المسلمین سخنان زیادی می‌توان گفت، ولی نکته مهم این اظهارات، ایستادگی قطر است در مقابل خواسته سعودی‌ها و اماراتی‌ها به حمایت از تروریست‌هایی است که فقط از ناحیه عربستان یا امارات هدایت می‌شوند. در واقع قطر نمی‌خواهد که پیوسته در پشت سر عربستان قرار بگیرد و زمین بازی خود در منطقه را از دست بدهد. باید توجه داشت که هر کدام از این کشورهای در حال مناقشه، متهم به حمایت از یک یا چند گروه تروریستی فعال در سوریه یا سایر نقاط خاورمیانه هستند. گروه‌هایی که تضمین کننده زمین بازی و قدرت تاثیرگذاری در منطقه را برای کشورهای حامی خود به دنبال می‌آوردند. ۴ - شورای همکاری خلیج فارس و اتحادیه عرب مهم‌ترین بازنده‌های چالش اخیر خاورمیانه خواهند بود. نافرمانی قطر در مقابل ائتلاف عربستان، امارات و مصر در کنار میانجیگری کویت و سکوت عمان، نشان از بی نتیجه بودن هر نوع ائتلافی مبنی بر توانمندسازی دیکتاتوری‌های حاکم در منطقه می‌دهد. وقتی پای ایران و ترکیه در هر نزاعی بین اعراب منطقه باز می‌شود، آیا می‌توان به شوراهایی امید بست که اعضای آن در هر چالش منطقه‌ای به دنبال یاری گرفتن نظامی و سیاسی از آمریکا و انگلیس هستند؟