آیا ایران ریسک بازگشت تحریم‎ها را پذیرفت؟

خبرگزاری تسنیم: سرانجام بعد از کش و قوس فراوان نخستین قرارداد نسل IPC با کمپانی توتال منعقد شد و لابد باید به مقامات محترم وزارت نفت تبریک گفت. عرض می کنم " لابد" چون نه آن هواداران شادمان که امروز تیتر " بفرمایید گلابی برجام" و نه مخالفان که آن را "بازگشت به قبل از ملی شدن صنعت نفت" می دانند اصلا قرارداد را ندیده‌اند . همه چیز محرمانه و در خفا با داده های رسانه ای بسیار ناقص و تحلیل های ناقص تر برگزار شده است. مجددا استدلال برای این پنهان کاری آن است که اساسا قراردادهای نفتی از خوف رقبا محرمانه هستند و باز پاسخ این است که همین حالا با یک سرچ مختصر در اینترنت به راحتی اطلاعاتی واضح-به مراتب واضح تر اطلاع رسانه ای قطره چکانی در ایران- از قرارداد های موازی و دیگر توتال در کشورهای دیگر مثلا سنگال در دردسترس است. مجددا پیشنهاد می شود اگر واقعا امکان نشر قرارداد نیست، یک فکت شیت از آن در دسترس عموم قرار گیرد. کل پرونده هسته ای ایران با یک "دست بلند کردن "محرمانه شروع شد. در این فضای عجیب رسانه ای درباره چیزی که نمیدانیم چیست بعضی تحلیل ها برای پیروزی سازی از این قرارداد بسیار اسباب تاسف است. مثلا مطلبی که یک فعال سیاسی امروز از خبرنگاری ظاهرا بی اطلاع از روندهای تحریمی باز نشر کرده‌اند به شدت باعث تعجب است. در این مطلب با مقایسه قرارداد فعلی توتال با قرارداد منعقده در دوران اصلاحات از پیروزی دیپلماسی بر تحریم های یکجانبه گفته شده است و این که اکنون حسن روحانی با موفقیت بین اروپا و آمریکا شکاف انداخته است و توتال با سرمایه گذاری در بازار ایران یک ریسک یک میلیار دلاری کرده است و" وطنم پاره تنم!" . آورده توتال 510 میلییون دلار است اولا مبلغ یک میلیارد دلار مربوط به کل کنسرسیوم است و طبعا آورده توتال برابر با 510 میلیون دلار است. ثانیا اساسا ادامه تزریق آورده بعد از این مرحله مشروط است و اعلام این که قرارداردی 4.8 میلیاردی منعقد شده بیش از واقعی بودن، رسانه ای است. ثالثا در انتهای سال نود و پنج قراردادی برای فروش یکساله نفت خام با توتال بسته شده است که عملا تمام ریسکهای سرمایه گذاری توتال - از این رقم نسبتا کم 510 میلیون تا ارقام بزرگتر- را می پوشاند و توتال عملا یک ضمانت نقد نقد برای وقوع هر واقعه ای دارد. ایران ریسک "اسنپ بک" را پذیرفت؟ رابعا مجموع داده ها نشان می دهد که متاسفانه ایران ریسک اسنپ بک را به عهده گرفته است، بر این اساس حتی فراتر از تضمین نقدی بند قبل، عملا مسئولیت جبران خسارات هر نوع بازگشت تحریم ها به هر دلیل با ایران است ودر این فرآیند حتی در صورت اعمال تحریمهای بسیار شدیدتر از 90 و 91، ریسک تعهدات مرتبط با اسنپ بک ما را وادار می کند کاملا یک جانبه تمام تعهدات خود در برجام را اجرا کنیم. خامسا اگر چه اسم تحریم های زمان دولت اصلاحات ایسا بوده و اسم تحریم فعلی هم ایسا است. اما این کجا و آن کجا؟ از ان روز تا به حال ده ها لایه حقوقی به ایسا اضافه شده که به لحاظ جنس و نوع عمل کلا آن را تغییر ماهیت داده است. سادسا این تصور که با برجام تحریم های ثانویه برداشته شده است و ما بین آمریکا و اروپا فاصله انداخته ایم شاید برای رای آوردن خوب باشد اما هیچ جایش به واقعیت نمی برد. تمام تحریمهای موجود هم ثانویه است- اس دی ان و یوترن دلار تنها دو نمونه از این تحریم هاست- هم اجرا و عدم اجرای آن نیاز به هیچ اجماع بین المللی ای ندارد. می شود موارد فوق را نشنید و آن را به اسم گفتار مخالفینی که دستشان از قراردادهای چرب کوتاه شده است یا کاسبان تحریم دور انداخت. اما آیا این موضوع چیزی از حقیقت را تغییر می دهد؟