مادر قلب اتمی صدای «شرق» را هم درآورد!/ قصه‌ای که به درد نمایش‌رادیویی می‌خورد نه سینما!

سرویس فرهنگی فردا: فیلم سینمایی مادر قلب اتمی دومین ساخته علی احمدزاده که از مدتی پیش و پس از چند سال توقیف بالاخره به واسطه سیاست رفع توقیف فله‌ای آثار سینمایی مشکل‌دار سینمای ایران رفع توقیف شده بود؛ چند هفته‌ای است که اکرانش را در سینماها آغاز کرده است.

اما نمایش عمومی این فیلم توقیفی که بسیاری تصور می‌کردند به واسطه حضور بازیگرانی نام آشنا و البته توقیفی بودن اثر؛ حتما از محتوایی جنجالی و جذاب هم برخوردار است در حالی که اکران عمومی آن و دیده شدن اثر توسط منتقدان و نویسندگان سینمایی باعث شد تا دومین اثر توقیفی احمدزاده، یک شبه از عرش به فرش برسد!

شدت انتقادات به این اثر بسیار ضعیف به قدری است که حتی رسانه‌ها حامی جریان شبه روشنفکری سینمای ایران نیز به نقد صریح و تندوتیز آن پرداختند.

آخرین نمونه این موضوع را می‌توان در نقد امروز روزنامه «شرق» بر این اثر دید. در بخشی از این یادداشت آمده است:

«این دیگر چیست؟ فیلم است یا تعدد راش‌های متعدد؟ هنر است یا تردد ناشی از آش‌های متجدد؟ تصویرِ مشوش است یا تشویشِ مصور؟ پرتره مرد هنرمند است در جوانی به‌مثابه خود‌گویی و خود‌خندی؟ سرخوشی‌اش معلول شادیِ پس از گل است [در فوتبال] یا گل‌های پیش از سرخوشی؟ از ناخودآگاه به خودآگاهیِ سرکار گذاشتن مردم رسیده است یا روشنفکری این روزها چنین می‌طلبد؟ «مادر قلب‌اتمی» اصلا فیلم نیست. تصاویر مغشوشی است که نه در متن درام می‌دهد و نه در تصویر، سینما.»

این روزنامه در ادامه با انتقاد از بی‌محتوا بودن اثر و آشفتگی بیش از اندازه آن نوشته است: «تمام آنچه از این چیدمان پیداست این است که راوی، آدم نامتعادلی است و دو بخش اصلی ذهنی‌اش، بیمار است. یکی قصد فرار دارد و دیگری، تکرر ادرار به‌مثابه یک بیماری و کنایه‌ای هجوآمیز به جهانِ فیلم. احتمالا فیلم قصد بسط‌دادن درونیات راوی، به جوانانِ نسل امروز را دارد وگرنه حرف مهم دیگری نمی‌توان از «مادر قلب‌اتمی» بیرون کشید که ارزش حتی یک‌بار دیدن فیلم را تا انتها داشته باشد؛ اما از چه طریق این بسط صورت می‌پذیرد؟»

اما بخش پایانی این یادداشت ضرب نهایی خود را بر بی‌محتوایی این اثر زده و با بیانی صریح آن را شبهِ فیلمی دانسته که شبیه نمایش‌های رادیویی است: «حال باید گفت که سعی کنید یک بار دیگر - میهمان من- «مادر قلب‌اتمی» را با چشمان بسته ببینید تا متوجه شوید که همه چیز را خواهید فهمید و هیچ ‌چیز از قلم نخواهد افتاد زیرا این بیهوده‌گویی‌ها، اشتباهی سر از سینما درآورده و در اصل یک نمایش گفتاری است و مدیومش رادیو است و شبکه‌اش، «رادیو نمایش». تصویر در این فیلم، هیچ نقشی ندارد و حتی فرع بر گفتار هم نیست. می‌توان به راحتی پرده را خاموش کرد و آب از آب هم تکان نخورد. فیلم، تلاشی است ناموفق در بیان حرف‌هایی بزرگ و بزرگ‌تر از اندوخته‌های سینمایی؛ اگر اصلا اندوخته‌ای وجود داشته باشد. فقط نمی‌دانم چرا این فیلم توقیف شده بود! مگر بی‌خطرتر از این شبهِ‌فیلم هم در سینما وجود دارد؟»