بیانات‌رهبری به دانشجویان تاریخی‌ترین ایده‎سیاسی است

عباس عبدی طی یادداشتی در روزنامه اعتماد با اشاره به دیدار دانشجویان با رهبر معظم انقلاب اسلامی و با استناد به بخش از بیانات معظم‌له نوشت: به نظر من این بخش از اظهارات ایشان، تاریخی‌ترین ایده سیاسی است که می‌توانیم برای مردم‌سالاری ایران ذکر کنیم. اهمیت این جمله به اندازه اصل جمهوریتی است که مرحوم امام آن را به اجرا در آوردند. عبدی در بخشی از یادداشت خود نوشته است: در واقع این برداشت نادرست بویژه نزد اصلاح‌طلبان ریشه در همان برداشت‌های ناصوابی دارد که درباره انتخابات داشتند. مشکل این است که آنان نمی‌توانند میان روش و محتوا تمایز قایل شوند. از این نظر مثل تندروهای اصول‌گرا هستند. رهبری ممکن است در برخی از زمینه‌ها با محتوای اقدامات دولت یا اصلاح‌طلبان یا حتی اصول‌گرایان تفاوت نظر داشته باشند، ولی اشتراک نظر در شیوه‌های کلی را که نمی‌توان فدای محتوا کرد. برای اثبات این ادعا بهتر است به بخش مهم دیگری از آن جلسه که متأسفانه مغفول مانده شد اشاره کرد. یکی از حضار در جلسه چنین نقل کرده است که:" ایشان با لبخند گفتن عده‌ای از دوستان از ما گلایه می کنند که شما دائم تاکید می‌کنید که چرا به ملت می گویید بیایند رای‌بدهند خب این هم نتیجه اش! (خنده آقا و حضار) من می‌گویم این وظیفه من هست که مردم را به حضور دعوت کنم. خب شما بروید کار کنید و فعالیت کنید تا این رای نیاورد و آن یکی رای بیاورد. (خنده حضار) مصیبت آن روزی است که مردم پای صندوق های رای نیایند و دشمنان در آرزوی این موضوع اند." عبدی تصریح کرده است: به نظر من این بخش از اظهارات ایشان، تاریخی‌ترین ایده سیاسی است که می‌توانیم برای مردم‌سالاری ایران ذکر کنیم. اهمیت این جمله به اندازه اصل جمهوریتی است که مرحوم امام آن را به اجرا در آوردند. این جملات نشان می‌دهد که اولاً رهبری به عنوان یک قاعده و روش خواهان مشارکت حداکثری است. جملات در این زمینه بسیار صریح است و با عملکرد گذشته نیز تطابق دارد جای تفسیر به رای هم نمی‌گذارد. اگر کسی خود را طرفدار مردم‌سالاری می‌داند، همین گزاره برای او کفایت می‌کند که به آینده مردم‌سالاری در ایران و نهادینه شدن آن امیدوار باشد. ولی جمله مهم‌تر از این هم هست، اینکه به طور تلویحی شاید برخی استنباط کنند که ایشان به لحاظ محتوایی با نگرش‌های رییس جمهور منتخب زاویه دارند و این چندان هم عجیب و ناآشکار نیست. ولی اهمیت آن در همین است که علی‌رغم این تفاوت و زاویه چنین انتخاباتی برگزار می‌شود. اگر همسویی کامل وجود داشت که می‌گفتیم این برای حکومت و نظام از نظر محتوا تحصیل حاصل است و به روش انتخابات به این دلیل تن داده‌اند که محتوایش تضمین شده است. ولی اکنون چه باید گفت؟ تفاوت نظر و دیدگاه موجود نشان می‌دهد که اتفاقاً رهبری و کل ساختار به شیوه مردم‌سالاری و انتخابات با حداکثر مشارکت ملتزم و پای‌بند است. وی نوشت: موضوعی که همیشه نوشته‌ام این است که مسأله اصلی ما توافق نداشتن بر روش مشترک است. روش مشترک بسیار مهم‌تر از اشتراک در محتوا است. اشتراک در محتوا هیچ‌گاه محقق نخواهد شد. مهم روش و قاعده مشترک برای عمل است. مردم‌سالاری و قانون‌گرایی دو قاعده اساسی در روش مشترک است. هرچند تا رسیدن به مراتب بالاتر آن سختی‌هایی وجود دارد، ولی باید بر این دو رکن مهم که مورد حمایت و تأیید رهبری نظام هم هست همواره تأکید کرد و از برداشت‌های ناصواب پرهیز کرد.