خواهران منصوریان یا خواهران استقامت و پهلوانی؟

روزنامه جوان: تحمل سختي در راه رسيدن به هدف ارزش موفقيت و رسيدن به هدف را دوچندان مي‌کند. اين واقعيتي است که تاکنون انسان‌هاي زيادي آن را ثابت کرده‌اند؛ در بين اهالي ورزش نيز از اين دست افراد کم نداريم. خواهران ووشوکار منصوريان از جمله ورزشکاراني هستند که در اوج مشکلات و كمرشكن اقتصادي ايستادگي کردند و تا رسيدن به هدفشان دست از تلاش نکشيدند. اينگونه است که به اين سه بانوي ورزشکار لقب خواهران افسانه‌اي و خواهران استقامت داده‌اند. خانواده‌اي رنج کشيده و آبرودار سه قهرمان به ورزش ايران تحويل داده است. پيش از اين در برخي مصاحبه‌ها بانوان ووشو ايران از دشواري‌هاي زندگي خود گفته بودند و از اينکه چطور با پشت سر گذاشتن مشکلات به سکوهاي افتخار رسيده‌اند. آنها با موفقيت‌هايي که به دست آورده‌اند، ثابت کرده‌اند «مرد روزهاي سخت زندگي و ورزش» هستند. اين‌بار در قاب تلويزيون واقعيت‌هاي پنهاني از زندگي اين سه خواهر موفق روي آنتن رفت، واقعيت‌هايي که شنيدن و تحمل آنها پس از سال‌ها نيز براي هر بيننده‌اي سخت بود. همه آنچه از زبان خواهران موفق ورزش ايران شنيديد، حقيقت داشته و سربلندي و حال خوش اين روزهاي اين خانواده، تلخي خاطرات گذشته را کاهش مي‌دهد، اما از ياد نبريم که اينها درددل‌هاي سه‌نفر از ورزشکاران مدال‌آور اين مرز و بوم است، درددل‌هايي که‌ اي کاش زودتر از اينها به گوش مسئولان مي‌رسيد به ويژه از زماني که پا به عرصه ورزش گذاشتند تا به اهدافشان برسند، ولي باز هم دغدغه معيشت خانواده ذهن‌شان را درگير خود مي‌کرد. رسيدن به سکوي قهرماني افتخاري نيست که نصيب هر ورزشکاري شود. بسياري از ورزشکاران به‌رغم همه امکانات مناسبي که در اختيار دارند و با وجود حمايت‌هاي کافي باز هم نمي‌توانند درخشش در مسابقات بين‌المللي را تجربه کنند. با اين وجود سه بانوي ووشو اين مرز و بوم با توکل بر خدا و تکيه بر همت، پشتکار و تلاش مضاعف خود با زمين و زمان جنگيدند، همه کمبودها را پشت سر گذاشتند و سختي کيلومترها پياده‌روي براي رسيدن به محل تمرين را به جان خريدند تا در نهايت آرزوهاي کودکي و نوجواني خود را به واقعيت رساندند. اينکه الهه منصوريان در مسابقات جهاني با چشم مصدوم، در حال خونريزي و در آستانه نابينايي به داور بازي براي ادامه مسابقه اصرار مي‌کند نشان از روحيه جنگندگي براي رسيدن به موفقيت دارد، اما دغدغه کسب مدال طلا و برنامه‌ريزي براي پاداش از بي‌توجهي مسئولان حکايت دارد، مسئولاني که اصولاً در آستانه رقابت‌هاي مهم ياد ورزشکاران‌شان مي‌افتند و بعد از مسابقه نيز تنها به گرفتن عکس‌هاي يادگاري بسنده مي‌کنند. درست است که اين سه ووشوکار و بسياري از ورزشکاران ديگر سختي‌هاي زيادي را در زندگي تحمل کرده‌اند، اما پس از رسيدن به عرصه قهرماني و مدال‌آوري وظيفه تأمين معيشت و تضمين آينده آنها به عهده مسئولان ارشد ورزش کشور است. در واقع آنها هستند که بايد با برنامه‌ريزي حساب شده و استفاده صحيح از منابع و بودجه‌اي که در اختيار دارند مدال‌آوران را در رشته‌هاي مختلف از نظر مالي تأمين کنند و کمبود امکانات ورزش را در اردوها به حداقل برسانند تا در رويدادهاي پيش‌رو تمام فکر و ذکرشان معطوف مسابقه باشد. البته اين مسئله از ارزش مدال طلايي که الهه منصوريان با مصدوميت شديد به دست آورد، کم نمي‌کند منتها اين وظيفه هميشه به گردن آنهايي است که در ورزش ايران مسئوليت‌هاي مهم دارند و تا زماني که به وظيفه‌شان عمل نکنند اين مسئوليت روي شانه‌هايشان سنگيني خواهد کرد. خواهران منصوريان با استقامتي که به خرج داده‌اند هرگز تسليم مشکلات نشدند و ثابت کردند حتي فقر و مصيبت‌هاي زندگي نيز نمي‌تواند سد راه عزم جزم‌شان شود. روحيه پهلواني و فداکاري براي خانواده ارزش افتخارات آنها را دوچندان مي‌کند؛ در حقيقت الهه، شهربانو و سهيلا موفقيت‌هايشان را مديون خانواده خود هستند، خانواده‌اي که حالا سرشان را با افتخار بالا مي‌گيرند و اعتبار و آبروي شهرشان هستند. متأسفانه هنوز که هنوز است معيشت يکي از دغدغه‌هاي مدال‌آوران ايراني محسوب مي‌شود و حتي آنها که مدال المپيک را در کارنامه دارند نيز آينده روشني را براي خود مصور نيستند. حالا که اين سه خواهر درددل‌ها و واقعيت‌هاي تلخي را به زبان آورده‌اند، انتظار داريم وزارت ورزش برنامه‌اي جدي براي برطرف کردن تبعيض ميان رشته‌ها و حتي پاداش‌هاي مصوب در دستور کار قرار دهد.