ایران آنلاین: به گزارش بی بی سی، این خانه های عجیب قدیمی که امروزه با زندگی مدرن ترکیب شده نشان از تاریخی پرقدرت و معماری عجیب در این منطقه را دارد. میمند روستایی صخره ای در کرمان است که قدمت آن به 8 تا 2 سال پیش می رسد. این روستا در 38 کیلومتری شمال شرقی شهر بابک قرار دارد و جزو مناطق خشک و کم آب ایران به شمار می رود. خانه های زیر زمینی این منطقه به دلیل ساختار معماری و زیبلائیش ثبت میراث جهانی در فهرست یونسکو شده است.
بنا بر گزارش منتشر شده حکاکی های انجام شده قدمتی 10 هزار ساله دارند.روستای میمند در زمستان بسیار سرد و در تابستان بسیار گرم است.ساکنان روستا برای تطبیق زندگی خود با شرایط آب و هوایی منطقه خانه هایی زیر زمینی ساخته اند که بتواند شرایط سخت را برایشان آسان تر کند. آنها اغلب میان اقامتگاه‌های تابستانی و زمستانی خود در فصول مختلف سال در حرکت هستند. در طول فصل سرما در قسمت‌های انتهایی دره و در خانه‌های صخره‌ای که در دل کوه ساخته شده‌اند اقامت دارند.
در تابستان و اوایل پائیز روستائیان در خانه هایی با سقف های کاهگلی پوشیده از چمن زندگی می کنند تا آنها را از گرما محافظت کند و هنگامیکه هوا سرد می شود و درجه حرارت کاسته می شود روستائیان از خانه های خود به سمت خانه های زیر زمین حرکت می کنند. در این روستا 90 خانه غاری شکل دست نخورده باقی مانده است. این خانه های غاری شکل گاهی اوقات 7 اتاق دارند و سقف آن 2 متر بلندی دارد و اندازه خانه های غاری شکل بسیار متفاوت است. روستائیان سعی کرده اند با گذر زمان زندگی خود را به سمت زندگی مدرن سوق داده و از ابزار زندگی مدرن استفاده کنند. بعضی از غارها دارای تلویزیون و برق نیز
هستند. اکثر ساکنان منطقه روستائیان از کشاورزی، دامداری در مراتع کوهستانی روزگار خود را سپری می کنند. استفاده از گیاهان دارویی در زندگی روستائیان برای سلامت جسم و داشتن زندگی طولانی بسیار متداول است. در این روستا غارهایی نیز به شکل مسجد دیده می شود که جزو معدود مساجد عجیب جهان به شمار می رود. میمند شهربابک روستایی صخره‌ای و دستکند با چند هزار سال قدمت یادآور ایامی است که انسانها خدایان خود را در بلندای کوه‌ها جستجو می‌کردند و کوه نشانه استواری و توان و پایداری و اراده شناخته می‌شد. این بنای دستکند باستانی، بی‌گمان از نخستین سکونتگاه‌های بشری در ایران به
شمار می‌رود، دورانی که هنوز ایرانیان مهر پرست بودند و کوه‌ها را مقدس می‌شمردند. به هر تقدیر چند هزار سال پیش از این، انسانهایی دل سنگ‌ها را شکافتند و یادگاری را به جا گذاشتند که امروزه پس از گذشت سالیان همچنان نماد عزم و اراده و اقتدار اجداد ایرانی به‌شمار می‌رود. هنوز کسی بدرستی آگاه نیست که این مجموعه به دست چه کسانی به وجود آمده و انگیزه این مردم از ساخت چنین بناهایی چه بوده است. ساکنان این منطقه می گویند با گذشت زمان و بزرگ شدن نسل های جدید بسیاری از روستائیان برای داشتن زندگی بهتر منطقه را ترک کرده و به شهرها مهاجرت کرده اند . این مهاجرت اغلب در فصل
زمستان صورت می گیرد و در تابستان برخی از ساکنان به خانه هایشان باز می گردند.هم اکنون 150 نفر در این روستای قدیمی و عجیب زندگی می کنند که بیشتر افراد سالخورده هستند.