پورموسوی: به یک شرط قراردادم را تمدید میکنم
سرمربی تیم فوتبال استقلال خوزستان تأکید کرد، این تیم برای برتری مقابل الهلال عربستان و راهیابی به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا ناامید نیست.
کد خبر :
670347
خبرگزاری تسنیم: سیداکبر پورموسوی که در این روزها در کلاسهای حرفهای مربیگری در تهران به سر میبرد در مورد شرایط استقلالخوزستان و مسائل مختلف دیگر به اظهارنظر پرداخت که مشروح آن در زیر میآید:
در مورد تقابل با الهلال چه صحبتی دارید؟
مطمئناً بازی سختی است و مقابل یکی از بهترین تیمهای آسیا بازی خواهیم کرد. امیدوارم قبل از سفر به لبنان بچهها شرایط روحی خوبی داشته باشند و بتوانیم از آبروی فوتبال ایران دفاع کنیم.
آیا شانس عبور از الهلال را دارید؟
پارسال کسی فکر نمیکرد قهرمان لیگ برتر شویم، ولی شدیم. امسال خیلیها تصور میکردند سقوط کنیم، ولی هفتم شدیم. هیچکس فکر نمیکرد در آسیا از گروهمان بالا بیاییم، ولی این اتفاق افتاد. ما برای شکست دادن الهلال ناامید نیستیم و میدانم که بازیکنانم با تمام وجود مقابل این تیم بازی خواهند کرد.
مشکلات مالیتان برطرف نشده است؟
متأسفانه هنوز حل نشده است.
گویا یک مالک جدید قرار است امور باشگاه را برعهده بگیرد؟
صحبتی شده بود، ولی اتفاق خاصی نیفتاده است. در ضمن ما نمیدانیم گروه ملی و بانک ملی برای فصل بعد چه تصمیمی دارند.
این درست است که شما قراردادتان را با استقلالخوزستان تمدید کردهاید؟
خیر. من هنوز قراردادم را تمدید نکردهام و باشگاه هم در مورد این موضوع صحبتی با من نداشته است. البته دوست دارم بمانم و قراردادم را تمدید کنم به شرطی که مشکلات مالی برطرف شود.
به غیر از باشگاه استقلال خوزستان از باشگاههای دیگر هم پیشنهاد دارید؟
یک پیشنهاد لیگ برتری و دو پیشنهاد از لیگ دسته اول دارم.
با این همه مشکل چرا دوست دارید در استقلالخوزستان بمانید؟
من این تیم را خیلی دوست دارم. ما شش سال برای استقلال خوزستان زحمت کشیدیم. من برای عروسی بیتسعید به سوسنگرد رفته بودم و تمام مردم آنجا از من خواستند که در استقلالخوزستان بمانم.
مثل اینکه بیتسعید هم قصد جدایی از استقلالخوزستان را دارد ...
من برای بیت سعید آرزوی خوشبختی کردم و به او گفتم که باید در کنار ما بمانی. من به حسن گفتم که در این تیم متأهل شدی و باید پیش ما بمانی. البته جدا از این بحثها باید بگویم که من هیچ وقت جلوی پیشرفت بازیکنان را نمیگیرم و امیدوارم آنها جایی بروند که قدرشان را بدانند.