باید از رشد سینمای جشنواره‌ای خوشحال باشیم یا ناراحت؟
آماري كه اخيراً محمد اطبايي فعال سينمايي در امور بين‌الملل درباره رشد جوايز سينماي ايران در جشنواره‌هاي بين‌المللي ارائه داده شايد در نگاه اول جذاب و غرورآفرين به نظر برسد اما با نگاهي عميق‌تر اين مسئله مي‌تواند نگران كننده تلقي شود...
روزنامه جوان: آماري كه اخيراً محمد اطبايي فعال سينمايي در امور بين‌الملل درباره رشد جوايز سينماي ايران در جشنواره‌هاي بين‌المللي ارائه داده شايد در نگاه اول جذاب و غرورآفرين به نظر برسد اما با نگاهي عميق‌تر اين مسئله مي‌تواند نگران كننده تلقي شود، چراكه اساساً رشد سينماي جشنواره‌اي نفعي براي صنعت سينماي كشور و منافع ملي ندارد و سينماي ايران را در چرخه‌اي معيوب گرفتار مي‌كند.
اطبايي خاطرنشان كرده فعاليت‌هاي هفت نهاد رسمي و دولتي، بنياد سينمايي فارابي، سازمان صدا و سيما، سازمان سينمايي سوره (حوزه هنري)، كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان، مركز گسترش سينماي مستند و تجربي، انجمن سينماي جوانان ايران و سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامي در سال 1395، منجر به 376 حضور (حدود 5/11 درصد از كل حضورها) و 88 جايزه بين‌المللي (حدود 17 درصد از كل جوايز) شده است و هشت شركت بخش خصوصي نيز در عرضه و پخش بين‌المللي سينماي ايران به فعاليت مشغولند كه در سال 1395، 657 حضور (حدود 20 درصد) و 79 جايزه بين‌المللي (حدود 15 درصد) دريافت داشته‌اند.
به گزارش «جوان»، غلبه سينماي جشنواره‌اي بر سينماي بدنه يا عامه پسند را بايد يك تهديد براي صنعت سينماي ايران قلمداد كرد. تقسيم بندي سينما به سينماي هنري و سينماي تجاري نظريه‌اي است كه از بيرون به تفكرات مديران سينمايي ايران تزريق شده است. اين طرز فكر انحرافي به رشد سينماي جشنواره‌اي در ايران دامن زده است و جوايز جشنواره‌هاي خارجي را معياري براي رشد سينماي ايران تلقي مي‌كند، در حالي كه سينما با مخاطب معنا پيدا مي‌كند و سينماي جشنواره‌اي در جهان و در ميان توده‌هاي مردم از مخاطب حداقلي برخوردار است. اينكه سينماي جشنواره‌اي در دولت يازدهم و دوران حجت الله ايوبي از رشد چندبرابري برخوردار بوده موضوع نگران كننده‌اي محسوب مي‌شود. فيلمساز جشنواره‌اي براي مردم فيلم نمي‌سازد و خود را بي‌نياز از مردم مي‌داند و مخاطب اصلي خود را مديران جشنواره‌هاي خارجي محسوب مي‌كند.