چرا روحانی نمی‌تواند هوادارانش را به اعتماد مجدد مجاب کند

سرویس سیاسی فردا: عده ای انفعال روحانی در مناظره اول را به حساب تقسیم کار با اسحاق جهانگیری گذاشته بودند یعنی هرجا که نیاز به حمله بود کاندیدای ضربه گیر این وظیفه را انجام می داد و آنجایی که قرار به دفاع از عملکرد دولت بود، معاون اول سخن می گفت.

در هر دو صورت روحانی کنار گود ایستاده بود. اما جمعه گذشته که موضوع مناظره سیاست داخلی و خارجی و حوزه فرهنگ را در بر می گرفت انتظارات از حسن روحانی طور دیگری بود. چه اینکه این دولت از ابتدا با شعار تعامل سازنده با دنیا، برگرداندن عزت به پاسپورت ایرانی و مهم ترین وعده یعنی حل پرونده هسته ای ایران و رفع شدن تحریم ها به انتخابات آمد و پیروز شد.

به عبارتی مهم ترین دستاورد حسن روحانی نیز در همین نقطه یعنی سیاست خارجی باید تجلی می یافت. در نهایت هم کلید همه مشکلات به سرنوشت مذاکرات حواله داده و تمام برنامه ها و سیاست های دولت در برجام خلاصه شد. حتی منتقدان روحانی نیز منتظر بودند وی مجددا با همان شور و هیجان از برجام و آفتاب تابانش بگوید. با همان حرارت همیشگی گفتاری بگوید که برجام چگونه سبب شد تا دیگر ما مشکل محیط زیست، آب خوردن، کشاورزی و سرمایه خارجی نداشته باشیم. اما روحانی حتی انتظار طرفدارانش را هم برآورده نکرد. او به جای پاسخگویی در این خصوص که نتیجه تلاش های شبانه روزی و صرف هزینه و انرژی گزاف برای مذاکرات طی چند سال و پس از اجرای برجام چه منفعتی برای مردم کشور به ارمغان آورده است به دنبال مقصر بیرونی می گشت و به ناجوانمردانه ترین طرز ممکن دستاوردهای موشکی سپاه را مانع اجرای برجام دانست! (بماند که این فرد حدودا 16 سال دبیر شورای امنیت ملی کشور بوده و باید بهتر از هرکسی به موضوعات مرتبط با امنیت کشور حساس باشد).

اگر رئیس جمهور سخنان منتقدان دلسوز را همان موقع که دولت را به بدعهدی طرف مقابل هشدار می دادند به تندی پاسخ نمی داد و آنان را دلواپس، بی سواد و بی شناسنامه به جنهم رفته قلمداد نمی کرد امروز مجبور نبود برای توجیه بی نتیجه بودن برجام یکی از ارکان قدرتمند کشور را روی آنتن زنده مورد عتاب قرار دهد. از سوی دیگر عمق فاجعه آنجایی بود که وقتی روحانی می ‌خواست از موفقیت‌ های دولتش در سیاست خارجی بگوید دو بار به موضوع سوریه اشاره کرد. مسئله ای که همگان به خوبی می ‌دانند به هرکسی مربوط باشد به آقای رئیس جمهور هیچ ارتباطی ندارد. تنها نقش ایشان و دوستانشان در موضوع سوریه این بود که چوب لای چرخ مبارزان علیه داعش کنند یا علیه آنها مانند آقای کرباسچی ناسزا بگویند.

اوضاع اسفبار برای روحانی تا آن اندازه بود که بعد از 4 سال مجددا از شجریان برای جلب رای و نظر متمسک جست و جهانگیری نیز که دیروز حضور بی قوتش دور از انتظار بود از اصغر فرهادی مایه گذاشت و گفت: «فرهادی یک فرد است که از طرف ایران در جامعه بین‌المللی اسکار جایزه می‌گیرد و این تبدیل می‌شود به یک فرهنگ که ایران چنین جایگاهی دارد. او به عنوان یک کارگردان با تمام محدودیت‌هایی که دارد می‌تواند فیلم تولید و به جهان عرضه کند.»

اوضاع و احوال روحاني در این دوره از یک حقیقت رونمایی می کند و آن این است که او یک راه بیشتر برای حل مشکلات کشور متصور نبود (بخوانید بلد نبود) و آن هم تعامل سازنده با دنیا. در تمام این 4 سال با همه توان و با به کارگیری نیروی انسانی این موضوع را دنبال کرد و از هیچ کوششی چشم پوشی نکرد. به عبارت ساده روحانی می خواست با مذکرات هسته ای تحریم برداشته شود و بلافاصله بعد از آن سرمایه گذاری خارجی به ایران سرازیر شده و پس از آن شاهد رونق اقتصادی باشد؛ اما این نقشه راه فقط روی کاغذ قابل اجرا بود.

روحانی امروز باید مخاطبانش را مجاب کند تا مجددا به او اعتماد کنند. اما چگونه؟ رئیس جمهور مستقر بايد مردم را متقاعد مي كرد وضع فعلي خوب است و بايد تداوم پيدا كند؛ اما آنچه در عمل اتفاق افتاد داد اين بود که در مناظره ها مردم تازه فهميدند وضع موجود چقدر فاجعه بارتر از تصور آنهاست. حتی موضوعاتی که روحانی و جهانگیری از آن در مناظره ها یا در دیگر برنامه های انتخاباتی شان به عنوان دستاورد یاد می کنند یک به یک توسط کارشناسان رد شده است. از خروج از رکود گرفته تا رفع شدن تحریم ها و اجرای اصول اقتصاد مقاومتی در این دولت! گفته های جهانگیری در خصوص آن دختر مظلوم جناب وزیر نیز تیر خلاصی بود بر نوع نگاه کسی که رئیس ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی است. اگر قرار به رعایت انصاف باشد تنها کار مثبتی که رئیس جمهور طی 4 سال گذشته انجام داد، دیدار منظم و هفتگی با خانواده شهدا بود که شایسته تقدیر است.