توصیه ادبی یک جامعه شناس برای «خندوانه»

خبرگزاری مهر:«خندوانه» امشب پانصدمین برنامه خود را پشت سر می گذراند؛ برنامه ای که سه فصل از آن با اجرا و کارگردانی رامبد جوان روی آنتن شبکه نسیم رفت و توانست جزو اولین برنامه های پربیننده تلویزیون باشد. محمدرضا جوادی یگانه جامعه شناس همزمان با پانصدمین برنامه در یادداشتی به ویژگی های «خندوانه» اشاره کرده است. متن این یادداشت را در زیر می خوانید: «خندوانه پانصدمین برنامه خود را پشت سر گذاشت که در برنامه سازی تلویزیون یک اتفاق ویژه به حساب می آید. «خندوانه» در طی این سال ها، فراز و فرودهای زیادی داشته و به رسم تمام برنامه های تلویزیونی دنیا، روزهایی مخاطب را هیجان زده و روزهایی دلزده کرده است. نکته مهم اما این است که هزینه ساخت برنامه ای مانند «خندوانه» در مقایسه با یک سریال بسیار اندک است. اما همین برنامه با چنین امکاناتی توانسته یک برنامه پرمخاطب، جالب و خوش ساخت برای مردم باشد چرا که زندگی روزمره مردم را نشان می دهد. از طرف دیگر تماشاگرهایی که به برنامه می آیند نیز آدم های معمولی هستند. موضوعات هم موضوعاتی است که نیاز واقعی جامعه ایران را تحت پوشش قرار می دهد. نیاز جامعه ایران شادی و خنده است، البته نه خنده به معنی لودگی و هزل بلکه خنده صرف. به نظر من «خندوانه» بخشی از جامعه ایران را که مغفول مانده و به سمت هجو، هزل و حتی سیاست های غیرمعقول رفته پر کرده است و به زندگی روزمره مردم با زوایه دید مناسب می پردازد. یکی دیگر از خوبی های این برنامه در این است که به نکته های کوچکی توجه می کند که شاید کمتر رسانه ای این موضوعات را ببیند و حتی درک کند. کتاب «خدای چیزهای کوچک» نوشته ارونداتی روی را خوانده اید؟ این کتاب به همین موضوع اشاره دارد. بعضی نکات و اتفاق های کوچک هستند که به زندگی معنی می بخشد. برای همین «خندوانه» برای مردم دیدنی و خواستنی شده است. البته انتقادی که می توانم به «خندوانه» داشته باشم در زمینه معرفی کتاب است. «خندوانه» وقتی کتابی را برای خواندن معرفی می کند، آن کتاب پرفروش می شود. می دانم که برای معرفی کتاب ملاحظاتی وجود دارد؛ اما به هر حال این برنامه چنین ظرفیتی را دارد که بتواند کتاب های بهتر و قوی تری را معرفی کند. همچنین «خندوانه» می تواند خیلی بیشتر به سمت خیریه ها، سمن ها و کمپین هایی برود که مسئولان اصلی اش مردم واقعی هستند. شاید «خندوانه» موفق شده باشد زندگی روزمره مردم را به نمایش بگذارد اما هنوز موفق نشده زندگی واقعی این مردم را در معرض نمایش قرار دهد. البته این برنامه اگر روند اجتماعی خود را طی کند می تواند به جایگاهی برسد که زندگی واقعی افراد در آن نمایان باشد و در تمام حوزه های زندگی افراد تاثیر بگذارد.»