پرده دوم ژست موشکی ترامپ

روزنامه خراسان: ابهام در رفتارهای کابینه ترامپ موج می‌زند. وزیر امور خارجه‌اش و نماینده او در سازمان ملل، دو چیز متفاوت را می‌گویند.

درست زمانی که فکر می‌کردیم ترامپ به روی پوتین آغوش گشوده، چالش جدی واشنگتن- مسکو آغاز شد. حتی وقتی تحلیلگران به فکر فرورفته و گمان کردند که اوضاع به کام اسد و متحدانش در سوریه است، ترامپ 59 موشک را به‌سوی این‌چنین تحلیلی نشانه رفت. ترامپ برای سوریه سناریویی را تدارک دیده که اکنون در حال نزدیک شدن به «پرده دوم» خود است. خوب می‌دانیم که ترامپ یک تاجر است، او می‌داند که برای موفقیت در بازار رقابت، چاره‌ای جز «پیچیده بودن» نیست. از این رو ترامپ می‌کوشد تا دو ویژگی کلیدی را از خود به نمایش بگذارد؛ «ابهام رفتاری» و «کنش‌های عمل‌گرایانه».

بگذارید از پرده اول نمایش ترامپ در قبال سوریه شروع کنیم. ترامپ می‌گفت اوباما در رفتار با اسد قاطعیت کافی را نداشته و عملگرا نبوده است؛ ترامپ نشان می داد که می‌تواند به راهکار حل مسئله‌ای در قبال سوریه در همکاری با پوتین دست یابد، اما دوستی با پوتین برایش خیلی هم ارزان نبود. او خیلی از هم‌تیمی های خود را در قمار بر سر دوستی با مسکو باخت. اما داستان به همین‌جا ختم نشد؛ درست پس‌ازآنکه از کاخ سفید، باد موافق «اسد» وزیدن گرفت، داستان انفجار شیمیایی در سوریه، فضای رسانه‌ای را پر کرد، تا آنجا که بغض «ایوانکا» ترکید و ترامپ، آن‌گونه که پسرش می‌گوید، برای احترام به مردمی که به‌دست رئیس‌جمهور منتخب خود! کشته‌شده بودند، دستور شلیک را صادر کرد. این پرده اول سناریوی ترامپ در قبال سوریه بود؛ «ژست موشکی» که پس از ناکامی های متعدد ترامپ در فضای داخلی می توانست برای او وجهه یک رئیس جمهور مقتدر را به دنبال داشته باشد . اما پرده دوم این سناریو، با صحبت‌های متناقض در کاخ سفید در خصوص آینده اسد و اولویت‌های ترامپ شروع شد. در کاخ سفید یکی از شعار قدیمی «اسد باید برود» می‌گفت و دیگری از شعار قدیمی‌تر«تروریست‌ها دشمن اول آمریکایی‌ها هستند» حرف می زد.

اما اوج ابهام در این پرده، در شایعاتی نهفته که از تصمیم ترامپ برای حمله به دمشق حرف می‌زدند. این پرده دوم، پس از ژست موشکی ترامپ برای این تدارک دیده‌شده که وزیر امور خارجه دونالد، با دست‌پر به مسکو سفر کند. ترامپ می‌خواهد در این راند، پوتین را تحت‌فشار بگذارد که فاصله‌اش را با «جبهه مقاومت» بیشتر کند. به نظر می‌رسد که ترامپ به‌صورت سینوسی، کلید کنش سیاست خارجی خود را در اختیار «ژنرال‌ها» و «دیپلمات‌ها» قرار می‌دهد تا هم عنصر ابهام در رفتار سیاسی‌اش را داشته باشد و هم، مثل باراک اوباما نباشد. ترامپ می‌خواهد به‌قدر یک تاجر هم که شده عملگرا باشد و رقبایش را گیج کرده و در فرصت مقتضی، منافعش را به‌پیش براند.