چرا فمینیسم برای چشم‌آبی‌های پاریس گریبان می‌درد

سرویس اجتماعی فردا؛ جواد صفایی: برده داری مدرن از لحاظ شکلی بطور کلی با شیوه های سنتی آن متفاوت، اما در عین حال میزان بهره کشی از برده های مدرن بسیار گسترده تر و عمیق تر از شکل سنتی آن است. در دنیای مدرن جسم برده به بند کشیده نمیشود تا هزینه های گزاف پلیسی به برده دار تحمیل نشود، چه آنکه چنان برده ای هر روز در رویای آزادی خواهد بود و برای آن تلاش خواهد کرد.

مدرنیته ذهن و اندیشه برده ها را به بند می کشد، نیازی به شکار برده نیست، برده مدرن با کمال میل و با توهم انتخاب آگاهانه و به نام آزادی تن به بردگی می سپارد و حتی برای آن جنبش راه می اندازد، ان جی اُ تاسیس میکند، همایش می گیرد و مبارزه می کند.

همه هست و نیست برده در جهت جلب رضایت و توجه بهره کش خرج می شود، نه فقط کار و حاصل دسترنجش که جسم و جان و عواطفش هم، تا جایی که اگر جایی از تنش مورد پسند و طبق سلیقه برده دار نبود، تن به تیغ جراحی خواهد سپرد شاید نوک دماغ سربالا شود یا دور کمر باریکتر.

اما غم انگیزترین بخش ماجرا این است که برده مدرن همیشه راضی است. او با تصور "آزادی در انتخاب" و توجیه "واسه دل خودم" و صد البته با هزینه جیب خودش، به خدمت در می آید و آن زمان که کارکرد خود را از دست داد، چون زباله ای بی ارزش دور ریخته میشود.

اینجاست که می فهمی چرا فمینیسم برای چشم آبی های بلند قد پاریس گریبان می درد و شمع روشن میکند و اشک می ریزد، اما هرگز به یاد زنان پوشیه زده یمن که زیر بمبها تکه تکه می شوند، نمی افتد.