روزنامه وطن امروز؛امیر استکی: یکی از فعالان فضای مجازی بحق خوب نوشته بود که در این جماعت، غالب عقل‌ها گرد و ناتوان است و باید عاقلی باشد که برای این فراکسیون امید 30 نفر «تکرار»ی بدیهیات را توضیح دهد اما او نیز به اشتباه از کسی می‌خواست بدیهیات را توضیح دهد که خود بدیهی‌ترین امور را درست انجام نداده بود!
یاد دادن بدیهیاتی که با انتقال تجربیات در زمینه برخورد با سوال و اعتراض در جلسات باید همراه باشد. مثلا خاتمی به عنوان مستقیم‌ترین و بلند‌ترین عقل در میان این جماعت باید به آنها بگوید که لااقل صبر کنید تا کسی صدایی و سوالی بکند بعد اگر لازم شد تهدیدش کرده و ساکتش می‌کنید و در نهایت با بیان اینکه «کاری نکنید بگویم بیرون‌تان کنند» آنها را سر جای‌شان بنشانید و اصلا لازم نیست قانون برای آن تصویب کنید. همان تشر و ترساندن فی‌المجلس کافی خواهد بود! اما فراکسیون امید که به‌زعم این دوست عزیز عقل‌ها در آن گرد و ناتوان است، طرح دوفوریتی را ارائه کرده است که در آن به دنبال چیزی هستند که رسما مبارزه تمام قد با بدیهیات آزادی بیان است. آزادی، متاعی که بسیار از آن دم زده‌اند، حالا برای داشتن آرامش در جلسات و همایش‌ها و سخنرانی‌های‌شان آن را به محاق می‌برند تا خدای نکرده کسی پیدا نشود و حرف اضافه‌ای نزند و خاطر عزیزشان را مکدر نکند. این نوع انتظار از جلسات سیاسی بیشتر به بنیان‌های فکری و رفتاری آنها بازمی‌گردد؛ نوعی محافظه‌کاری و اعتقاد به اهمیت وجود ساختارهای سلسله مراتبی. ساختارهایی که در آنها هر حرفی باید سر جای خودش
زده شود و مثلا یک فرد نمی‌تواند مستقیما با یک سیاستمدار یا مسؤول رده بالا به گفت‌وگو بنشیند و او را مخاطب قرار دهد و سوالی از او بپرسد. این یعنی نگاه به سیاست به عنوان یک شغل در درجات بالای سلسله مراتب اجتماعی. جایی به دور از قیل و قال‌ها و سطحی‌نگری‌های عوام‌الناس و انسان‌های ناراضی و گلایه‌مند! محلی امن برای سیاست‌ورزی و رتق و فتق امور.
ملت هم باید از کانال‌هایی که این نومحافظهکاران تعیین می‌کنند هم بشنوند و هم بگویند و اگر در یک جلسه سخنرانی رسمی یا غیررسمی به پست یکی از این سیاستمداران خوردند باید بسیار حواس‌شان جمع باشد که اگر بدون اجازه لب از لب بگشایند باید منتظر دستگیر شدن توسط نیروی انتظامی و محاکمه بدون طی تشریفات قضایی در حداکثر یک ماه باشند و پیه حبس از 6 ماه تا 2 سال را به تن خود بمالند. جالب است که دنبال‌کنندگان اصلی این طرح دوفوریتی کسانی هستند که از فحول عقول این فراکسیون هستند؛ امثال علی مطهری، محمود صادقی و عارف. طرحی که شاه‌بیت آن اینچنین است: هر کسی با هر اقدامی اعم از طرح سوال یا غیر آن در مراسم سخنرانی، اعم از مراسم رسمی یا مراسمی که عرفا بدون مجوز تشکیل می‌شود، موجب توقف یا جلب توجه به خود یا تشنج شود به حبس از 6 ماه تا 2 سال محکوم می‌شود. نیروی انتظامی موظف است فوری فرد یا افراد را بازداشت و تا تحویل به مقام‌های قضایی نگهداری کند، همچنین قوه‌قضائیه موظف است بدون تشریفات رسیدگی در کمتر از یک ماه حکم لازم را صادر و اعلام کند».
این یعنی یک پیام روشن به همه کسانی که خاطر این دوستان را در سخنرانی‌ها و جلسات سیاسی‌شان با طرح پرسش و پافشاری بر گرفتن جواب مکدر کرده‌اند. این یعنی هر اقدامی در جلسات، سخنرانی‌ها و همایش‌های سیاسی را که با میل برگزارکنندگان مطابق نباشد براحتی می‌توان با حبس از 6 ماه تا 2 سال سرکوب کرد. این دست و پا زدن برای تصویب چنین طرحی را که فقط از عقل‌های گرد و خجسته بر می‌آید باید البته در راستای حدس‌هایی که این جریان نومحافظه‌کار از وضعیت جلسات سیاسی پیش‌روی‌شان می‌زنند، دانست. کسانی که اکنون حامیان وضع موجود و دولت تدبیر و امیدند خوب می‌دانند اوضاع اقتصادی به‌گونه‌ای است که هر جا بروند با اعتراض ملت مواجه خواهند شد. اعتراضی که چه بهتر است به جای پاسخگویی و اقناع با ترس از حبس از 6 ماه تا 2 سال در نطفه خفه شود. انگار دیگر فرافکنی و جابه‌جایی اولویت‌های ذهنی جامعه هم جواب نمی‌دهد و هر چقدر هم که در این چند وقت اخیر برای فرار از این پاسخگویی دست و پا زده باشند اما با از کارکرد افتادن اساسی‌ترین توجیه‌شان یعنی «تقصیر احمدی‌نژاده» باید به فکر راه بهتری می‌بودند که ماحصل این همه فکر تبدیل شده است به این طرح دوفوریتی.
همین دوفوریتی بودن آن هم به نوبه خود طنز فاخری است! طرحی دوفوریتی از مدعیان آزادی برای سرکوب آزادی!