روزنامه کیهان: طرح دو فوریتی «مجازات برهم‌زنندگان مجالس» آنقدر مایه بی‌آبرویی و خفت شده که صدای اصلاح‌طلبان و حتی بی‌بی‌سی را هم درآورده و هر روز به امضاکنندگان آن حمله‌ای تازه می‌شود. بعد از آنکه یک روزنامه حامی دولت در کنایه‌ای به رئیس فراکسیون امید نوشت: بهتر است به سکوت کردنتان ادامه بدهید! امضاکنندگان کوشیدند اصل موضوع را انکار کرده و مسئولیت آن را متوجه دیگران کنند!
حدود ده روز بعد از انتشار طرح مجازات هر که در مجالس سؤال کند، تازه امضاکنندگان یادشان آمده که بگویند طرح کار ما نبوده است! ظاهرا آنها در مقام نمایندگی مجلس، نمی‌دانند چه امضا کرده‌اند و سیستم حزبی به گونه‌ای است که با امضای رئیس فراکسیون آنها هم باید امضا کنند! حال هر چه که باشد!
در تازه‌ترین اظهارات، نماینده لیست امید تهران سخنان جالبی گفته که در نوع خود، رکورد و روش تازه‌ای از توجیه و به در و دیوار زدن قلمداد می‌شود.
محمدجواد فتحی در گفت‌وگو با ایسنا، گفته: «در مورد طرح دو فوریتی تامین امنیت برگزاری مراسم رسمی باید عرض کنم آنچه ما 34 نفر به عنوان امضاکنندگان طرح مطرح کرده بودیم غیر آن چیزی است که منتشر شده و به هیئت رئیسه مجلس ارائه شده است.» فتحی توضیح نمی‌دهد اگر متنی جز آنچه منتشر شده است را امضا کرده‌اند، چرا به تحریف و تغییر (احتمالی) آن اعتراضی نکرده و اصلا متن واقعی چه بوده است!؟
وی برای تبرئه فراکسیون امید از این اقدام دیکتاتورمآبانه می‌گوید: «بیش از یک سوم امضاکنندگان این طرح از اعضای فراکسیون امید نیستند»(!) او البته عمدا نمی‌گوید که دوسوم امضاکنندگان اصلاح‌طلب هستند!
فتحی در ادامه، سخنانی می‌گوید که به خوبی گویای آن است که مجازات‌های قانونی کنونی را برای اقناع روحیه سرکوبگری و بستن دهان هر که سؤال و اعتراضی دارد، کافی نمی‌داند و ظاهرا به چیزی کمتر از سرکوب تمام عیار و حبس طویل‌المدت هر دردمند و سؤال‌کننده‌ای راضی نیست! وی می‌گوید: «قوانین نیم‌بند و ناقصی مثل ماده 618 قانون مجازات اسلامی داریم که اگر کسی با ایجاد جنجال و هیاهو نظم عمومی را به هم بریزد، قانونگذار برایش مجازات تعیین کرده یا در جاهای دیگری از قانون می‌توانیم به مواردی برسیم که قانونگذار اراده‌اش بر این است کسانی که سخنرانی و اجتماعات را به هم می‌زنند باید مجازات شوند اما در برخورد قانونی با کسانی که باید تامین امنیت و نظام جلسات را برعهده داشته باشند تقریبا با سکوت قانون مواجه هستیم.»
وی سپس فراموش می‌کند که دقایقی قبل گفته بود طرح را یکی دیگر از نمایندگان نوشته و وی فقط امضا کرده، ناگهان اقرار می‌کند که طرح را خودشان تهیه کرده‌اند! «لذا گفتیم یک متن قانونی که هر دو موضوع را در‌بر بگیرد بیاوریم و آن را به تصویب مجلس برسانیم.»
نماینده فراکسیون امید سپس در اظهارنظری دیرهنگام - که ظاهرا ناشی از تاثیر افکارعمومی و فشارهای درون‌حزبی است - خود را مخالف طرح جا می‌زند!
روزی که متن طرح در مجلس چاپ و توزیع شد من متوجه شدم که متن تغییر کرده است. من همان عبارت اول را که خواندم متوجه شدم این متنی نیست که ما امضا کردیم و تغییر پیدا کرده اما برای اینکه مطمئن شوم به اداره کل تدوین قوانین رفتم و نسخه اصلی قبل از چاپ را گرفتم و به این یقین رسیدم که این متن توسط طراح اصلی تغییر کرده است و به متن فعلی تبدیل شده که اصلا قابل دفاع نیست و خود ما بیش از هر کس دیگری نسبت به برخی نکاتی که در این طرح آمده ایراد و اشکال داریم.»!
وی توضیح نمی‌دهد اگر به ادعای او متن تغییر کرده و تحریف شده، چرا برای رفع آن هیچ اقدامی نکرد!؟ اگر واقعا صادق است و با آن مخالف بوده، چرا امضایش را پس نگرفت و اجازه داد مسیر عادی طرح دنبال شود و تنها هنگامی که رسانههای آزادی‌خواه پرده از خوی دیکتاتوری طراحان برداشتند، ژست مخالفت گرفت!؟
او سپس با فرافکنی، اقدام خودشان را به گردن رسانههای منتقد می‌اندازد! گویی کیهان به جای فتحی و عارف و مطهری و کواکبیان و تابش و... طرح سرکوب آزادی‌های مردم را امضا کرده است! همین فرافکنی است که او را به گفتن این سخنان بامزه وامی‌دارد:
«رسانههای اصولگرا متاسفانه به گونه‌ای درباره این طرح سخن می‌گویند، انگار فراکسیون امید می‌خواهد جلوی سوالات مردم نسبت به اقدامات دولت را بگیرد و به همین خاطر این طرح را تدوین کرده است(!)... این دوستان، آنقدر متوهم هستند و شاید هیجان‌شان از این جهت است که فکر می‌کنند به وسیله جریان اصلاح‌طلبی و فراکسیون امید دارند به مطلوب خود که تدوین قانونی برای خفقان و استبداد است، می‌رسند؛ حاشا و کلا.»!
جالب است! طرح را اصلاح‌طلب‌ها برای سرکوب آزادی مردم امضا کرده‌اند، اما آقای نماینده می‌گوید حاشا و کلا که روزنامه‌های اصولگرا به هدف خود در سرکوب آزادی‌ها برسند!
او که نتوانسته از رسوایی و ننگ امضای چنین طرح ذلت‌بار و سرکوبگرانه‌ای خلاصی یابد و می‌داند که نقطه سیاهی تا همیشه در کارنامه‌اش ثبت شده، می‌کوشد با حمله به کیهان، تعدی و دهن‌کجی به میثاق ملی یعنی قانون اساسی و حق آزادی بیان را پنهان کند!
«این طنز تلخی برای تاریخ است که روزنامه کیهان ادعای حمایت از آزادی بیان کند و جناح مقابل خود یعنی اصلاح‌طلبان را در مقام نفی آزادی بیان و ترس از سوال مردم نشان دهد.»!
فتحی به روی خودش نمی‌آورد که اگر کیهان اعتراض نمی‌کرد، با امضای او و هم‌حزبی‌هایش، حق مهم و مشروع مردم سلب شده بود و به ازای یک سؤال ساده 2 سال زندان در انتظار منتقدین بود!
او حق دارد به در و دیوار بزند تا از زیر ننگ چنین امضائی خلاص شود... البته که نمی‌شود!