چالش باشگاه‌ها، نقطه قوت تیم ملی

ورزش سه: این درست نقطه قوت تیم ملی است. بیشتر گل های تیم ملی از زمانی که کی روش آمده روی ضد حمله و ضربات ایستگاهی بوده است. بیشترین گل های تیم ملی روی ضربات ایستگاهی را هم در بازی های جام ملت ها دیدیم.

گل اول تیم الاهلی در بازی با استقلال روی ضربه کرنر و البته اشتباه میلاد زکی پور در دفع توپ به ثمر رسید و دیوت لقمه حاضر و آماده را تبدیل به گل کرد. گل دوم این تیم هم روی سانتر از کنار به ثمر رسید و این در شرایطی بود که تعداد استقلالی های پشت توپ دو برابر بازیکنان حریف بود. ذوب آهن در مصاف با العین روی ضربه کرنر گل مساوی را خورد و پرسپولیس هم در شرایطی که یک بر صفر از الهلال پیش بود روی ضربه کرنر دو امتیاز حساس را از دست داد!

خوردن گل های مشترک از سوی تیم های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا نشان می دهد بیشتر تیم های ما یک نقطه ضعف مشترک دارند و آن عدم یارگیری روی ضربات ایستگاهی است. صحنه ها را که مرور کنید متوجه می شوید در همه صحنه ها برتری عددی با تیم های ایرانی است اما حریفان به گل می رسند. این بار دیگر ثابت می کند که برتری عددی حتما منجر به دفع حمله نمی شود و جدا از برتری عددی برای خنثی کردن حمله باید یارگیری من تو من کرد، تایمینگ پرش را رعایت کرد و به درستی بازیکن و فضا را پوشش داد.

البته کی روش بعد از حضور در ایران خیلی زود متوجه این نقطه ضعف شد و طبیعتا در تمرینات برای رفع این مشکل اهتمام زیادی به خرج داد به طوریکه خط دفاعی تیم ملی در سال های اخیر یکی از بهترین ها در آسیا بوده و حتی در جام جهانی هم کارشناسان به این مسئله مهم اشاره کردند.

در صحنه های مربوط به گل هایی که تیم های ایرانی در هفته اول لیگ قهرمانان آسیا دریافت کردند به وضوح مشخص است که مدافعان ما تمرکز ندارند و تنها توپ را دنبال می کنند در حالی که دیدن فضا و بازیکن حریف هم در تصمیم گیری برای خنثی کردن حمله تاثیر گذار است.