یورش به ستاره سوم با جوانترین تیم تاریخ

ورزش سه: استقلال با دو عنوان قهرمانی در آسیا جزو پرافتخارترین باشگاه‌های آسیا محسوب می شود. هرچند که از آخرین قهرمانی این تیم در آسیا بیست و پنج سال می‌گذرد، اما این موضوع باعث نمی‌شود تا هواداران این تیم دائم به خاطر دو قهرمانی در سال‌های ۱۳۴۹ و ۱۳۷۰ به هواداران رقیب فخر نفروشند. هرچند که هواداران رقیب نیز با بهانه پایین بودن سطح مسابقات در آن زمان می‌خواهند، قهرمانی استقلال را کم‌ارزش جلوه دهند، اما بی‌انصافی است اگر هاپوئل اسراییل یا لیائونینگ چین را رقبای ساده‌ای در زمان خود دانست. آن هم لیائونینگی که قبلش نماینده ژاپن را حذف کرده بود. هم هاپوئل و هم لیائونینگ در آن زمان جزو بهترین‌های آسیا بودند. هنوز فوتبال ژاپن و کره‌جنوبی وارد فاز حرفه‌ای خود نشده بود و کشورهای عربی نیز همچون این سال‌ها دلارها را به پای ستارگان غیرآسیایی نمی‌ریختند. استقلال دو بار دیگر نیز به فینال رسید که یک بار در ضربات پنالتی به الهلال باخت و بار دیگر با سرمربیگری ناصرحجازی باختی تلخ را برابر جوبیلو ایواتای ژاپن تجربه کرد. پس از آن باخت، دو حضور دیگر در نیمه‌نهایی و دو باخت به دو تیم کره‌ای نهایت کار استقلال بوده. آسیا دیگر به استقلال دو ستاره هم رحم ندارد.

اما تیم منصوریان که فصل را بد آغاز کرد و سپس پرنوسان ظاهر شد، به موقع و در آستانه ورود به آسیا آماده شد و از آن کرختی و کم‌جانی درآمد. منصوریان و شاگردانش تشنه کسب موفقیت های جدید هستند و از طرفی قابلیت این را دارند که حریفان خود را در آسیا غافلگیر کنند. غافلگیر کردن، خاصیت تیم‌هایی است که به نیروی جوانی مجهز هستند و استقلال هم که این روزها چند جوان با استعداد و پرانرژی با قابلیت‌هایی که هنوز که از همه آن رونمایی نشده در اختیار دارد.

روزهای شیرین و درخشان استقلال پس از یک نیم فصل زجرآور، فرا رسیده و با پنج برد پیاپی که یکی از آنها برد در دربی بوده، اوضاع در این باشگاه بر وفق مراد است. دیگر کمتر کسی به محرومیت این باشگاه از نقل و انتقالات نیم‌فصل اشاره می‌کند و چه بسا هواداران آبی که از نیامدن آندو و چپاروف به تیم‌شان راضی هستند، چرا که در عوضش بازیکنانی چون نورافکن، برزای و اسماعیلی فرصت بازی یافتند.

پنج برد پیاپی و شش برد در هفت بازی اخیر، ملاک خوبی به دست می‌دهد تا بتوان آینده روشنی برای استقلال پیش‌بینی کرد. بازی‌های آینده نشان می‌دهد که منصوریان تا چه حد می‌تواند تیمش را سرپا و آماده نگه دارد و چگونه خواهد توانست کیفیت فردی و گروهی بازیکنانش را افزایش دهد. کار با جوانان سختی‌های خاص خود را هم دارد. جوانی و نشاط با خود شگفتی هم به همراه می‌آورد و تا کنون این شگفتی در رقم خوردن نتایج خوب برای استقلال خود را نشان داده است. اما آن روی سکه کار با جوانان، اشتباهات در مواقع حساس و فروپاشی روانی در میادین مهم و در شرایط ویژه بازی‌های دشوار است. منصوریان اگر بتواند جوانانش را از این نظر نیز آماده نماید، روزهای خوبی در پیش رو خواهد داشت و چه روزهای خوبی بهتر از موفقیت در آسیا و تکرار افتخارات پیشین تاج فوتبال آسیا؟! برای رسیدن به این هدف الاهلی امارات نخستین رقیبی است که باید از پیش رو برداشته شود.

استقلال در اولین رویارویی‌اش با تیم‌های اماراتی در سال ۱۳۷۷ موفق شد العین میزبان را با تک گل علیرضا اکبرپور شکست دهد و در آخرین رویارویی خود در مقابل اماراتی‌ها، العین را در دو دیدار رفت و برگشت در مرحله گروهی در سال ۹۱ و ۹۲ شکست داد.

استقلال اگر بتواند از مرحله گروهی و یک هشتم با همین بازیکنان به سلامت عبور کند، آنگاه با تقویت تیمش در فصل نقل و انتقالات و پوشاندن ضعف‌ها، می‌تواند رویای رسیدن به فینال را پس از هجده سال، بار دیگر برآورده کند. رویایی که استقلال قبلا چهار بار آن را تجربه کرده است.