شغل باورنکردنی نخست وزیر سوئد؟ +عکس

او در مصاحبه‌ای با تلویزیون سوئد می‌گوید امنیت و آرامش‌خاطری که در روستای ما بود، تاثیری بزرگ بر کودکی او داشته، تمام مردم مانند یک خانواده بودند و حتا وقتی بیرون می‌رفتند، کلیدها را بدون نگرانی در بیرون خانه آویران می‌کردند. اشتراک و نزدیکی زیادی که میان مردم بود، امنیت خاطری بزرگ برای او به شمار می‌رفت. استفان لون پس از ٢٢ سال برای اولین بار با مادر واقعیش دیدار کرد. او خیلی زود به سیاست‌ علاقمند شد. در اودالن، در شمال سوئد، سوسیال دموکرات‌ها و حزب سنتر بسیار محبوب بودند. استفان لون با تاثیر گرفتن از اولوف پالمه، رهبر آن دوران سوسیال‌دموکرات‌ها، شاخه جوانان حزب سوسیال‌دموکرات را پایه‌گذاری کرد. استفان لون جوان در دبیرستان دوسال تحصیل کرد و پس از آن در هنرستان حرفه‌ی جوشکاری را فرا گرفت و سال‌ها در شهر اورن‌خونشویک یک جوشکار ساده بود. او در این سال‌ها فعالیت زیادی در سندیکا داشت و به گفته‌ی خودش، تمام زندگی خود را وقف بهتر کردن شرایط کارگران کرده است. فعالیت سندیکایی او باعث شد تا در سال ٢٠٠۵ به عنوان مدیر سندیکای فلزکاران انتخاب شود. این سندیکا یکی از مهم‌ترین سندیکاهای عضو اتحایده‌ی سراسری کارگران سوئد، ال اوست. در ژانویه سال ٢٠١٢، با کنارگیری هوکان یوهولت از رهبری حزب سوسیال دموکرات، استفان لون به عنوان رهبر بزرگ‌ترین حزب سیاسی سوئد برگزیده شد. توماس رامبری کارشناس سیاسی رادیو سوئد در مقایسه او با رهبران سابق سوسیال‌دموکرات‌ها می‌گوید: -استفان لوین از یک طرف با رهبران بزرگی چون اولوف پالمه و تاگه ارلاندر که تحصیلاتی آکادمیک داشتند و از دوران جوانی دیپلمات و سیاست‌مدار بودند متفاوت است اما از طرف دیگر همانند یوران پرشون یا اینگوار کارلسون، دو رهبر سابق سوسیال دموکرات‌ها، از طبقه‌ی کارگر جامعه بلند شده است. رقبای دست‌راستی استفان لون او را متهم می‌کردند که او پیشینه‌ای یک‌بعدی دارد و تجربیات سیاسی برای پست نخست‌وزیری را ندارد. برای مثال، استفان لون هرگز نماینده‌ی پارلمان نبوده است. استفان لون عقیده دارد که بازگشت دوباره به ارزش‌های جامعه، راه‌حل غلبه بر بسیاری از مشکلات است. او از دوران کودکی خود یاد می‌کند وهم‌بستگی زیادی که میان مردم بود، ارزش‌هایی که پایه تفکر و عقیده‌ی او برای سوسیال دموکراسی شد.جامعه‌ای که درآن مردم به فکر هم هستند و به هم کمک می‌کنند، جامعه‌ای نیرومند و قوی‌ست، کودکی من این امر را ثابت می‌کند. مادرم توانایی نگهداری از من را نداشت، اما جامعه من را به حال خودم رها نکرد، خانواده‌ای پیدا شد که من را به فرزندخواندگی پذیرفت و دولت هم به این خانوده که خود هم فقیر بودند کمک مالی کرد تا بتواند از یک کودک دیگر هم نگهداری کند.