مافیای قمارهای خون‌آلود روی جنگ خروس و سگ +تصاویر

خبرگزاری تسنیم: در حالی که شرط‌بندی، از یک سو و آزار حیوانات از سوی دیگر چه از بعد شرعی و چه از بعد اخلاقی و اجتماعی به کرّات مورد نکوهش واقع شده‌اند، برگزاری جنگ‌های خونین میان حیوانات در سطح جامعه نه تنها مهار نشده بلکه شواهد امر، حکایت از گسترش این آفت اجتماعی در قالبی سازماندهی شده دارد. شرط‌بندی روی جنگ خروس و سگ که سال‌ها پیش در انگلستان برگزار می‌شد و به ترتیب از طریق کشورهای افغانستان و روسیه به ایران راه پیدا کرد، در ایران هم مانند اکثر کشورهای جهان ممنوع اعلام شده است اما این ممنوعیت نه تنها از ادامه برگزاری این قمارهای خون‌آلود جلوگیری نکرده بلکه این روزها شاهد ایجاد شبکه‌ها و صفحاتی عمومی در فضای مجازی هستیم که برای برگزاری این شرط بندی ها تبلیغ می‌کنند و تصاویر دلخراش این فجایع را که وقوع آن در قرن بیست‌ویکم مایه شرمساری جامعه است با ذکر مکان، زمان و نام صاحبان این حیوانات بی‌زبان منتشر می‌کنند. حیواناتی که هرچند به اجبار صاحبانشان وادار به آغاز جنگ‌های خونین می‌شوند، گهگاه در میان جنگ، تصمیم به ترک میدان می‌گیرند اما به ناچار به تحریک صاحبانشان به جنگ ادامه می‌دهند تا تماشاگران، رقم‌ها را بالا و بالاتر ببرند. تا جایی که یکی از دو حیوان بی‌زبان مغلوب شده و به دست رقیب از پای در بیاید و یا پیش از مرگ، توسط صاحبش که بازنده شدن این شرط خونین را پذیرفته از گود خارج شود و پس از گذراندن دوره درمان عازم جنگی دوباره شود. در حالی که بازار خرید و فروش خروس لاری گرم است و آماده کردن هر جوجه برای مبارزه، رژیم غذایی و تمرین‌هایی مخصوص را می‌طلبد، مجهز کردن پای خروس‌ها، به سلاحی بُرنده که اصطلاحا «خار» نامیده می‌شود، جذابیت این جنگ را برای تماشاگران مضاعف و تکلیف برنده و بازنده را سریعتر از آنچه باید روشن می‌کند. اما آنچه علی‌رغم ممنوعیت این کسب و کار حرام، به از رونق افتادن آن کمک می‌کند، تلاش دلالان برگزاری این جنگ‌های خونین است. جنگ‌هایی که فیلم‌های بی‌شمار منتشر شده از آن حکایت از شرط بندی‌های میلیونی دارد. برگزاری جنگ‌های خونین میان سگ‌ها که با سود میلیاردی برای برگزارکنندگان همراه است، نیز منبعی از درآمد نامشروع برای صاحبان این حیوانات، دلالان و فروشندگان به شمار رفته و تصاویری تلخ و دردناک به جا می‌گذارند که توسط دست اندرکاران این "مسابقات" با افتخار و بی هیچ واهمه‌ای در فضای مجازی پخش می‌شود و این پرسش را در ذهن مخاطب تداعی می‌کند که چرا عملی که به لحاظ شرعی حرام، به لحاظ قانونی، ممنوع و به لحاظ اخلاقی مذموم شمرده می‌شود این گونه آزادانه در سطح جامعه رواج یافته و توسط افراد ذی نفع تبلیغ می‌شود؟