اولویت پرسپولیس در نقل و انتقالات نیم فصل

ورزش سه: جدا از ایرادات فنی که برانکو بیش از همه بدان واقف است، مشکلی که می‌تواند در آینده و با افزایش فشار بازی‌های لیگ و اضافه‌شدن بازی‌های لیگ قهرمانان خود را نشان دهد، نبود جانشینان مناسب برای بازیکنان اصلی‌ است. پرسپولیس در این فصل با ترکیب اصلی خودش یکی از بهترین و منسجم‌ترین نمایش‌ها و بازی‌ها را در بین تیم‌های لیگ برتر نشان داده است، اما آیا می‌توان امید داشت که همیشه این بازیکنان و این ترکیب قابل استفاده در همه بازی‌های باشند؟ یکی از ایرادات پرسپولیس فصل قبل، نداشتن بازیکنان مناسب روی نیمکت بود. برانکو فصل پیش تنها یک تعویض دلخواه می‌توانست انجام دهد و آن هم به میدان فرستادن بنگستون در نیمه‌دوم بود. به‌جز این بازیکن سایر بازیکنان نیمکت‌نشین پرسپولیس چندان مورد پسند برانکو برای حضور در بازی‌ها نبودند و هر‌گاه هم که این مربی مجبور شد به دلیل محرومیت یا مصدومیت بازیکنان اصلی از یکی از بازیکنان ذخیره استفاده کند، چوب آن را خورد و در بازی‌هایی مثل بازی برگشت مقابل نفت تهران، همین بازیکنان عامل باخت و عدم نتیجه‌گیری شدند. همین شد که هدف پرسپولیس در فصل یارگیری ایجاد یک نیمکت قوی بود که بتواند دست برانکو را برای تعویض باز بگذارد. اما آیا این هدف حاصل شد؟ می‌توان گفت که تا حدود زیادی نیمکت پرسپولیس باز هم همان ایراد فصل قبل را دارد. اگر برانکو در بین بازیکنان هجومی امکان این را دارد که چند بازیکن را در پست‌های مختلف امتحان کند، اما در عقب زمین و در فاز دفاعی اوضاع چندان مناسب نیست. پرسپولیس برانکو به جز مدافعانی که در زمین به‌بازی می‌گیرد مدافع چندان قابل اعتمادی روی نیمکت ندارد. این مربی برای پست دفاع میانی دو مدافع خارجی به خدمت گرفت که یکی همان ابتدای فصل تیم را ترک کرد و دیگری به‌نظر آماده نمی‌رسد و چندان هم قابل اتکا نیست‌. حامد آقایی مدافع جوان این تیم نیز است که برانکو به او فرصت بازی نداده و به نظر هم نمی‌رسد که بتوان به این بازیکن بی‌تجربه در بازی‌های مهم لیگ و آسیا اعتماد کرد. به عبارت دیگر اگر سیدجلال حسینی و انصاری با مصدومیت یا محرومیت مواجه شوند، برانکو ترجیح می‌دهد ماهینی را به دفاع وسط بیاورد تا این‌که یکی از این دو مدافع نیمکت‌نشین را بازی دهد. عملکرد ماهینی در دفاع میانی به خوبی عملکردش در دفاع راست نیست. ضمن این‌که این بازیکن به جز بازی با ماشین‌سازی هنوز در این فصل امتحانی در پست دفاع میانی پس نداده است و مشخص نیست که بتوان در بازی‌های سخت روی او در این پست حساب باز کرد. چرا که ویژگی‌های بازی او بیشتر مناسب برای بازی در کناره‌هاست تا بازی در عمق دفاع. بنابراین پرسپولیس به یک مدافع وسط متخصص و با‌تجربه در نیم‌فصل نیاز مبرم دارد و برانکو این را بهتر از هرکسی می‌داند. همچنین با رفتن احمد نورالهی، کامیابی‌نیا عملا بدون جانشین می‌شود و این بدان معناست که اگر این بازیکن دچار محرومیت یا مصدومیت شود، دست برانکو برای جایگزین کردن بازیکنی که حتی نیمی از توانایی‌های کامیابی‌نیا را داشته باشد خالی است. برانکو در ابتدای فصل ربیع‌خواه را با عنوان یک هافبک‌دفاعی به خدمت گرفت اما انتقال انصاری به دفاع میانی و مصدومیت آرام‌طبع او را مجبور کرد تا این بازیکن را در پست غیرتخصصی‌اش بکار گیرد. اما به‌نظر نمی‌رسد ربیع‌خواه بتواند عصای دست برانکو در پست هافبک دفاعی باشد. در پست بازیساز نیز پرسپولیس تنها محسن مسلمان را دارد. هرچند احمدزاده نیز می‌تواند در این پست بازی کند اما قابلیت بازیسازی او در حد مسلمان ندارد. مسلمان نیز در ترکیب پرسپولیس یک بازیکن تقریبا بدون جانشین است. در پست‌های دیگر اوضاع پرسپولیس از نظر بازیکن تقریبا مناسب است هرچند عده‌ای به نبود یک مهاجم گلزن در نوک‌حمله‌ی پرسپولیس اعتقاد دارند. خبرهایی که از خریدهای پرسپولیس در نیم فصل به گوش می‌رسد بیشتر حول جذب سروش رفیعی می‌چرخد. جدا از این‌که آیا پرسپولیس قادر به جذب این هافبک خلاق و تکنیکی است یا خیر، به نظر می‌رسد اولویت یارگیری پرسپولیس در نیم فصل نه بازیکنی در پست رفیعی، که جذب مدافع میانی و یک هافبک دفاعی باید باشد. پست‌های بدون جانشین پرسپولیس در نیم‌فصل دوم این دو پست است و این یعنی اگر بدشانسی به سراغ برانکو بیاید و او یکی از بازیکنان اصلی خود در این دو پست را از دست بدهد، در صورت نداشتن جانشین مناسب می‌تواند تمام زحمت‌های او و تیمش برای قهرمانی بر باد رود. کافی‌ست که برانکو یک‌بار دیگر بازی فصل گذشته مقابل نفت تهران را به خاطر بیاورد که چگونه محرومیت رامین رضاییان و عملکرد ضعیف جانشین او، صدر جدول و سپس قهرمانی را از پرسپولیس گرفت.