اذن خداوند به قیام امام حسین(ع) در آیه‎ای از قرآن

خبرگزاری تسنیم: موضوع حسینیت و مهدویت دو مفهومی هستند که هر کدام مکمل دیگری است، به این صورت که جامعه تا تحت تربیتهای حسینی(ع) قرار نگیرد، قدم به سرزمین ظهور نخواهد گذاشت و کاروان امام حسین(ع) نمونه‎ای برای الگوگیری از بهترین تربیتهای جاری شده بر بشر است. شاخص‎ترین رفتارهای اصحاب امام حسین(ع) در کاروانِ به سوی کربلا در اطاعت و تبعیت محض از امام زمان(عج) خلاصه می‎شود که در پرتو این موضوع بود که سایر ارزشهای دینی در وجود آنها نهادینه شد تا جایی که امام حسین(ع) در حق آنها فرمودند: «أمرهم أمری و رأیهم رأیی؛ امر شما امر من و رأی شما رأی من است». یعنی اصحاب امام حسین(ع) به معرفت امام رسیدند و به فراخور آن به اعلی علیین دست یافتند. بنابراین میتوان گفت آموزه‎های مهدوی به آموزه‎های حسینی گره خورده است و هر اندازه بیشتر در مسیر کسب معرفت حسینی(ع) کوشش کنیم، به همان مقدار به جامعه آرمانی ظهور دست پیدا کرده‎ایم. اما باید پرسید از کجا میتوان به آموزه‎های امام حسین(ع) دست یافت؛ تاکنون این آموزه‎ها را در مقاتل و تاریخهایی که عمدتاً در سند آنها ایراداتی وارد شده است، جستجو کرده‎ایم که خب البته در این مسیر هم اندیشمندان ما به موفقیتهایی دست یافته‎اند، اما آیا راه دیگری برای دستیابی به معارف امام حسین(ع) وجود دارد؟ ما که قائل هستیم قرآن «تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ» است، آیا ماجرای امام حسین(ع) و آموزه‎های حضرت در آن بیان شده است؟ در ذیل به نمونه‌ای از این آیات اشاره می‌کنیم. خداوند در سوره حج آیات 19 و 20 فرموده است: أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ الَّذِینَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیَارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ؛ به کسانى که جنگ بر آنان تحمیل شده اذن [جهاد] داده شده است چرا که مورد ظلم قرار گرفته‏‎اند و البته خدا بر پیروزى آنان سخت تواناست همان کسانى که بناحق از خانه ‏هایشان بیرون رانده شدند [آنها گناهى نداشتند] جز اینکه مى‌گفتند پروردگار ما خداست آنانکه مورد ستم واقع شده‌اند، اجازه یافته‎اند تا پیکار و از خود دفاع کنند و خداوند بر یاری آنها تواناست. آنانکه به ناحق از شهر و دیارشان رانده شده‌اند، تنها به خاطر این بود که می‌گفتند: پروردگار ما، خدای یکتاست.» در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده که می‌فرماید: «این آیه شریفه در شأن امام علی(ع)، جعفر طیار و حمزه نازل شد که مورد ظلم و ستم واقع و از شهر و دیارشان رانده شدند و یا به شهادت رسیدند. اما تطبیق این آیه در مورد امام حسین(ع) به گونه دیگری است، زیرا آن حضرت از وطن خویش و همه پناهگاه‎ها رانده شد و هیچ مکانی نمانده بود که برای ایشان پایگاه امنی محسوب شود و کار به جایی رسید که امام به برادرشان «محمد حنفیه» در این باره فرمود: «سوگند به خدا ای برادر! اگر به درون هر لانه و پناهگاهی بروم، باز هم مرا بیرون خواهند آورد تا خونم را بر زمین بریزند.» (بحارالانوار، ج45، ص99). ادامه دارد ...