نه بخشیده‌ایم و نه فراموش کرده‌ایم
تعبير نادرست «شهيد» براى قربانيان كهريزک در نامه مرتضوی نيز به آنان فرصت موج سواری بیشتر می دهد تا بيشتر خود را محق بدانند. آنها عذرخواهی فردی را كه دستور انتقال بازداشتی‌ها به كهريزک داده، نمی پذیرند؛ اما از سويی ديگر هشت ماه آشوب و بيانيه‌های دعوت به آشوب را اعتراض مدنی می‌خوانند.
روزنامه جوان: کبری آسوپار- «نه می بخشيم؛ نه فراموش می‌كنيم.» اين شعاری است كه سمپات‌های فتنه 88 در واكنش به عذرخواهی سعيد مرتضوی در فضای مجازی می‌نويسند. نقش او در جنايت كهريزک آمر به انتقال بازداشتی های آشوب‌ها به بازداشتگاهی بوده كه بايد پيش از آن تعطيل می شد. او به‌حق از كار بركنار، محاكمه و مجبور به عذرخواهی شد. آن سوی ماجرا هم تئوريسين‌های فتنه، آشوبگران، آنها كه مسجد و بانک و اموال عمومی آتش زدند و به مردم و عزاداران حسينی و پايگاه بسيج حمله كردند و... اغلب مجازات شدند. با اين همه، حاميان فتنه‌ای كه نظام را تا مرز براندازی پيش برد - كه آزادانه در كشور روزنامه و سايت دارند - تلاش چند ساله براى انحراف اذهان از اصل ماجرای فتنه را با نامه مرتضوی عمق بخشيدند. گويی همه آنچه سال 88 بر مردم ايران گذشت، جنايت كهريزک بود و اين ماجرا قبل و بعدی نداشت. بيان بخشی از يک ماجرا يا تعريف يک حادثه از ميانه آن ذهن را متوجه عمق سياسی‌كاری حاميان فتنه می‌كند كه چگونه خون‌های ريخته شده را ابزار رسيدن به اهداف جناحی خود می‌كنند. تعبير نادرست «شهيد» براى قربانيان كهريزک در نامه مرتضوی نيز به آنان فرصت موج سواری بیشتر می دهد تا بيشتر خود را محق بدانند. آنها عذرخواهی فردی را كه دستور انتقال بازداشتی‌ها به كهريزک داده، نمی پذیرند؛ اما از سويی ديگر هشت ماه آشوب و بيانيه‌های دعوت به آشوب را اعتراض مدنی می خوانند. جنايت کهریزک را می‌بينند و جنايت حمله به پايگاه مهمات بسيج را كه منجر به مرگ هفت تن شد، نمی‌بينند. جنايت کهریزک را می بينند و ليست پرتعداد خسارات مادی و معنوی لیدرهای فتنه 88 بر كشور و مردم را نمی‌بينند. جنايت كهريزک در ميانه فتنه را می‌بينند و آغاز ماجرا از يک دروغ بزرگ و رئيس‌جمهور خودخوانده پيش از پايان انتخابات را نمی‌بينند. اگر قرار به عذرخواهی است - كه هست- و هر کس گناهی كرده بايد مجازات و مجبور به عذرخواهی شود، پس توبه‌نامه مردمان خداجوی ميرحسين موسوی را كه ظهر عاشورا در مقدس‌ترين روز عزای مردم اين سرزمين كف زدند، رقصيدند، حمله كردند و آتش زدند، چه زمانی خواهیم دید؟ آيا رسانه اصلاح‌طلبی خواهيم يافت كه بر گناه موسوی در حمايت از آشوبگران عاشورای 88 تأكيد كرده باشد؟ توبه‌نامه آنها كه بيانيه دادند و آبروی نظام برخاسته از خون‌های ملت را دستمايه قدرت‌طلبی خود كردند و زمينه براي آشوب و مرگ و تحريم و دست‌اندازی سياسی و اقتصادی بيگانگان چيدند، چه زمانی منتشر می‌شود؟ عذرخواهی آنها كه به ضدانقلاب فرصت دادند در خيابان‌های پايتخت جمهوری اسلامی با فريادهای «مرگ بر اصل ولايت فقيه»، «نه غزه، نه لبنان... »، «جمهوري ايراني» و... آرمان‌های امام امت را آتش بزنند، چه زمانی نوشته می شود؟! سران فتنه بعد از هشت ماه ايجاد ناامنی، با رأفت مصلحت‌انديشانه نظام مورد هيچ برخوردی قرار نگرفتند و زندگی شان به شكل عادی و حتی بی‌كوچک‌ترين محدوديتی همچون روال سابق ادامه يافت (اقدام تأمينی حصر براي حفظ امنيت مردم مربوط به يك سال بعد و آشوب 25 بهمن 89 است) حال كه چنين رأفتی متوجه آنان شده، آيا نبايد ظرفيت رسانه‌ای اصلاح‌طلبان حداقل همان قدر كه به اصرار بر گناه مرتضوی اختصاص می‌يابد، به گناهان سران فتنه و دروغگويی در مورد صحت انتخابات 88، آنچنان كه ليدرهايشان هم به آن اذعان دارند، بپردازد؟ براى اصلاح‌طلبان خون كشته‌های كهريزک، از خون مادر و دختر خانواده رجب‌پور كه در مهدكودک مقابل پايگاه بسيج نينوا كشته شدند، رنگين‌تر است، چرا که خون كشته‌های كهريزک برای برخی نان دارد...