بازی‌هایی که خواب را از سرتان می‌پراند

سرویس سبک‌‌زندگی فردا: دورهمی‌های خانوادگی و جمع‌های دوستانه فرصت مناسبی هستند تا پس از باخبر شدن از احوال هم، بازی‌های گروهی را که بسیاری از آنها در حال فراموش شدن هستند را تجربه‌ کنیم. بازی‌هایی که باعث می‌شوند برای لحظاتی هم که شده گرفتاری‌ها و دغدغه‌های زندگی مان را فراموش کنیم و از ته دل بخندیم. بازی‌هایی که کوچک و بزرگ فامیل را می‌تواند سر ذوق بیاورد.

اگر تعداد اعضای خانواده شما زیاد هستند و می‌خواهید که نوبت به همه برسد بهتر است که تعداد سوالات را محدود کنید به بیست یا سی سوال.

البته همین بازی را می‌توانید به شکل دیگری هم برگزار کنید. مثلا در ابتدا فرد داوطلب را به بیرون بفرستید و بعد با مشورت بقیه اسم یک فرد حقیقی یا غیرحقیقی را انتخاب کنید. افراد غیر حقیقی مثل شخصیت یک فیلم یا انیمیشن. انیمیشن‌ها مطمئنا گزینه مناسبی برای بازی با بچه‌ها هستند. بچه‌ها معمولا شخصیت‌های یک انیمیشن یا برنامه‌های عروسکی را بیشتر دوست دارند.

در این بازی احتمال جرزنی و تقلب تقریبا صفر است. البته به جز دوستانی که اسم دختر چارلی چاپلین -همان دختری که نامه‌ پدرش به وی مدتی دست به دست می‌چرخید!- را برای حدس زدن انتخاب می‌کنند. می‌توانید در صورت استقبال جمع از این بازی، برای برنده‌ها و بازنده‌ها تشویق‌ها و تنبیه‌هایی در نظر بگیرید.

بازی‌ با دستان خالی

بازی دوم پیشنهادی ما به شما «پانتومیم» است. این یکی حتی به کاغذ، خودکار و چسب هم نیاز ندارد. برای دیدن نمونه عملی این بازی آن سکانس فیلم «درباره الی» را به یاد بیاورید که جمع خانوادگی در آن فیلم در یک ویلا و بدون هیچ وسیله خاصی چطور برای چند دقیقه هم که شده سرگرم شدند و البته «دم بچه‌های دانشکده حقوق گرم». نیازی نیست حتما تعداد افراد حاضر در این بازی مثل جمع در آن فیلم زیاد باشد. با دو نفر هم می‌شود این بازی را پیش برد. در هر حال دو نفر یا ده نفر، باید به دو گروه تقسیم شوید. بعد یکی از گروه‌ها به فرد انتخاب شده گروه مقابل لغت یا عبارت مورد نظر را می‌گوید و او باید با حرکات دست، پا و صورت کاری کند که هم‌گروهی‌هایش آن کلمه یا عبارت را بگویند.

مثلا یکی از گروه‌ها «کوه برفی» را انتخاب می‌کند. کسی که اجرای این کلمه را به عهده دارد ابتدا باید با دستش عدد «دو» را نشان بدهد. یعنی جواب دو کلمه است. بعد عدد یک را نشان بدهد و کلمه اول را بازی کند. بدون هیچ گونه لب زدن یا به زبان آوردن کلمه‌ای. مثلا با دستش هشت فارسی را نشان دهد که نشان دهنده کوه است. در این موقعیت است که هم‌تیمی‌ها شروع به حدس زدن می‌کنند: یکی می‌گوید: «هشت؟» یک نفر دیگر می‌گوید:«سقف شیروانی؟» اگر کسی در بین هم‌تیمی‌ها به کلمه «کوه» اشاره کند، اجرا کننده با دست او را نشان می‌دهد و تائید می‌کند که این اولین کلمه بوده. بعد دستش را روی دومین انگشت خود می‌گذارد به نشانه کلمه دوم و شروع به اجرای کلمه دوم می‌کند. البته هیچ قانون خاصی برای اجرای ترتیب کلمات وجود ندارد. اجرا کننده می‌تواند از کلمه دوم شروع به اجرا کند و هم‌تیمی‌هایش را به عبارت مورد نظر نزدیک کند.

در این بازی اجرای فرد اجرا کننده اهمیت زیادی دارد. تلاش او برای رسیدن هم‌تیمی‌هایش به کلمه مورد نظر خیلی مهم است. مخصوصا در مواردی که کلمه سختی انتخاب شده یا حدس‌های هم‌تیمی‌هایش خیلی از جواب دور است. ناامید نشدن و امتحان اجراهای متفاوت برای رسیدن به جواب نشان دهنده میزان تلاش اوست.

بهتر است که برای هیجان بیشتر دادن به این بازی دو یا سه دقیقه زمان برای هر نفر در نظر گرفته شود و اگر هم‌تیمی‌ها توانستد به کلمه مورد نظر برسند یک امتیاز مثبت برایشان ثبت شود. در پایان این بازی امتیازات هر تیم جمع می‌شود و تیم برنده اعلام می‌شود.