رادیو و تلویزیون خصوصی

روزنامه آرمان؛ مصطفی ایزدی *:موضوع تاسیس شبکه‌های تلویزیونی خصوصی همواره درسطح جامعه مطرح بوده است اما هیچگاه به صورت جدی مورد پیگیری قرار نگرفت. بی تردید نوعی انحصارگرایی رادیو و تلویزیون انحصاری بیشترین آسیب را به مساله امنیت ملی خواهد زد.

بنابراین علاوه بر مساله مدیریت بهتر صدا و سیما یکی از مسائلی که مجلس دهم بر روی آن تمرکز کرده است به نظر طرحی است که در کنار رادیو و تلویزن ملی، رادیو و تلویزیون‌های خصوصی هم حق فعالیت و بروز و ظهور داشته باشند. به همین علت نمی‌توان گفت که مشکل صدا و سیما به طور کل اجرایی است. بر این اساس اداره صدا و سیمای جمهوری اسلامی از این منظر که باید به‌دست حاکمیت باشد، صحیح است اما تفسیر شورای نگهبان بر این است هیچ حزب و جریانی نمی‌تواند رادیو و تلویزیون داشته باشد. بنابراین این مدل سبب بروز تک‌صدایی در صدا و سیما شده است.

این در حالی است که رادیو و تلویزیون به عنوان رسانه‌ای با ضریب نفوذ بالا در میان توده‌های مردم در انتقال پیام و طرح تفکرات تازه نقش انکارناپذیری دارد؛ ابزاری که هم اینک بخشی از احزاب و گروه‌ها از دسترسی به آن و انعکاس دیدگاه‌های خود بی بهره اند. دراین سال‌ها هم صدا و سیما بیشتر تحت مدیریت اصولگراها بوده است و این رسانه بیشتر انعکاس دهند دیدگاه‌های جریان اصولگرا بود. چراکه جهت‌گیری‌های این سازمان در مقابل دولت روحانی بر این حقیقت صحه می‌گذارد. بنابراین هر قانونی که در جهت مدیریت صدا و سیما از سوی مجلس تصویب شود این کلیت نیز از آن حذف ناپذیر است. درحقیقت حتی پس از تصویب قوانین جدید در راستای اداره این سازمان، صدا و سیما همچنان در اختیار جناح اصولگرا خواهد بود. گرچه امکان دارد که در مجلس طرحی تصویب شود که بر اساس آن در رادیو و تلویزیون هم تحقیق و تفحص صادر شود. اما این تحقیق و تحفص بیشتر از منظر فنی است.

به واقع درآمدها، هزینه‌ها و تعداد کارمندان بیشتر مورد تفحص و بررسی قرار می‌گیرند. اگرچه صداو سیما هم ممکن است مانند دستگاه‌های دیگر تخلفاتی در آن وجود داشته باشد. اما به طورکل مشکل بزرگ صداوسیما در ابتدا نوعی انحصارگرایی است و این مساله نیز به تفسیر شورای نگهبان در رابطه با صدا و سیما باز می‌گردد. علاوه بر آن، این سازمان جریانی عمل می‌کند، البته اگر ما شاهد وجود رادیو و تلویزیون‌های خصوصی از سوی جریان‌ها و احزب دیگرهم در ایران بودیم در وهله نخست تک‌صدایی رسانه‌ای وجود نداشت و سپس نیازهای مخاطب و دغدغه گروه‌های سیاسی برطرف می‌شد.

چراکه در همه کشورهای توسعه یافته رادیو و تلویزیون‌ها به صورت خصوصی اداره می‌شوند و همه جریان‌ها و گروه‌های سیاسی از وجود یک رسانه خصوصی برای انتشار دیدگاه‌های خود بهره مندند. در نهایت باید اذعان داشت ادامه این روند یکه تازی صدا و سیما منجر به ریزش روز افزون مخاطبان از رسانه ملی و فاصله گروه‌های سیاسی از آن خواهد شد.