حکایت فرمانده‌ای که کسی نمی‌دانست فرمانده است

خبرگزاری فارس: مانند چنین روزی یعنی در پنجمین روز از شهریور ماه سال 1334 هجری شمسی در شهر خون و قیام، قم به دنیا آمد. پس از آنکه دوران ابتدایی و راهنمایی تحصیلی را پشت سر گذاشت، در دبیرستان صدوق قم ثبت‌نام کرد.

او ضمن تحصیل، به کار کردن هم مشغول بود و البته علاقه‌اش به مطالعه سبب می‌شد تا همواره از فرصت‌هایی که برایش پیش می‌آید، برای آموختن بیشتر در زمینه مسائل مختلف عقیدتی، مذهبی، سیاسی و تاریخی بهره ببرد.

شاید همین آگاهی‌ها بود که او را در سنین نوجوانی و جوانی به مبارزات انقلابی کشاند تا حضوری فعال در مبارزات علیه رژیم ستمشاهی داشته باشد.

او چند سال پیش از پیروزی انقلاب و به اصرار خانواده‌اش، ازدواج کرد؛ اما این ازدواج هم سبب نشد تا از صحنه مبارزات انقلاب دست بکشد و کُنج راحتی اختیار سازد.

انقلاب اسلامی هم که به پیروزی رسید، باز هم هر کجا که احساس نیاز می‌شد، او در صحنه حاضر بود و به خدمت به مردم می‌پرداخت.

سال 1358 که فرا رسید، به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمد و پس از آن هم با آغاز جنگ تحمیلی، به جبهه‌ها شتافت.

در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل هم در هر جایی که نیاز بود خدمت می‌کرد تا اینکه به تدریج، توانمندی‌های او برای فرماندهان ثابت شد.

ابتدا به فرماندهی گروهان رسید و در آزادسازی سوسنگرد مشارکت داشت و در کنار سردار رشید اسلام، مصطفی چمران می‌جنگید. پس از آن هم به ترتیب در نقش فرماندهی گردان و جانشینی تیپ، حضوری فعال داشت و با اینکه گاهی کسالت‌های شدید جسمی هم پیدا می‌کرد، اما هیچگاه از خط مقدم عقب ننشست و همیشه در صحنه حاضر بود.

باید گفت یکی از ویژگی‌های بارز و مثال‌زدنی او، تواضع بی‌نظیرش بود؛ تا جاییکه هرگاه برای چند روز به منزل و نزد خانواده باز می‌گشت، از رشادت‌ها و فرماندهی‌هایش هیچ نمی‌گفت. در تواضعش همین بس که همیشه می‌گفت:

"در هر پست و مقامی که قرار گیرم باز هم پاسدار هستم و آماده برای تفنگ به دوش گرفتن."

او سردار علی آخوندی است.

از سنین نوجوانی نسبت به نماز حساس بود. به تلاوت قرآن و قرائت دعا علاقه وافری داشت و آنگاه که در قم بود به زیارت حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه(س) و حضور در مسجد مقدس جمکران، توجه بسیاری نشان می‌داد. رئوف و مهربان بود و با تمامی افراد خانواده حتی کودکان، برخوردی عاطفی داشت.

جز در ضرورت سخن نمی‌گفت، در مقابل دیگران آرام و ملایم سخن می‌گفت و متانت و ادب او زبانزد بستگان بود. از اسراف، چه در لباس و چه در غذا و چه در امور دیگر زندگی به شدت پرهیز می‌کرد و در استفاده از بیت‌المال به طور کامل مراعات جوانب احتیاط را می‌کرد تا ذره‌ای از آن بی‌رویه و بیجا مصرف نشود.

سردار علی آخوندی از بیکاری، به شدت متنفر بود و هرگاه فراغ بالی به دست می‌آورد، به مطالعه کتاب و مجله می‌پرداخت.

در جبهه و در سنگر نیز در اوقات فراغت، نهج‌البلاغه می‌خواند و دوستانش را نیز از این کلمات نورانی بهره‌مند می‌کرد.

ویژگی دیگر وی، قاطعیت در کار و مدیریت قوی او بود. وقتی تصمیمی می‌گرفت، به طور جدی به آن جامه عمل می‌پوشاند و در این راه، هیچ نیز نمی‌توانست مانعی برای او ایجاد کند.

او سرانجام در اسفند ماه سال 1361 و در حالیکه تنها 27 بهار از زندگی را پشت سر گذاشته بود، به درجه رفیع شهادت نائل آمد و این در حالی بود که خانواده‌اش، همچنان نمی‌دانستند که او یکی از سرداران سپاه قم و از فرماندهان جنگ است.

سردار شهید علی آخوندی، اکنون در قطعه سوم، ردیف سوم گلزار شهدای علی بن جعفر(ع) و در جوار سایر همرزمان شهیدش آرمیده است.