چرا امام هشتم «رضا» نامیده شد؟

خبرگزاری تسنیم: وقتی به سیر زندگی اهل‎‌بیت (ع) کمی دقت می‎‌‌کنیم، در می‎‌یابیم که چه قدر خداوند زیبا و هنرمندانه به تدبیر امورات عالم و عالمیان پرداخته است، به راستی که خدا خوب خدایی می‎‌‌کند، او صاحب تمام صفات و اسمای نیکوست (و لله الأسماء الحسنی) و خلفای خود بر روی زمین را نیز از این ویژگیها بی‎بهره نگذاشته و بهترینها را به آنان عطا کرده است، بر اساس روایات، خدا کلمات و اسمائی را به ائمه (ع) اختصاص داده است که اگر کمی تأمل کنیم، زیبایی این کلمات را در سیرۀ عملی و رفتاری آن بزرگواران به وضوح حس می‎‌‌کنیم، امام رضا (ع) با کلمۀ «رضا، رئوف و ...»، رسول‌الله (ص) با کلمۀ «رحمت» که طبق بیان قرآن و عترت ایشان «رحمة‎للعالمین»‎ هستند و برای دیگر اهل‎‌بیت (ع) نیز چنین است. اما در این میان شاهدیم که عده‎ای جاهل در صدد ایجاد شک و شبه در این زمینه‎اند که به راستی کارشان به نتیجه نخواهد رسید، چراکه کسی دیگر است که امورات را به دست دارد و پیش می‎‌برد. درست است که تمام ائمه (ع)، صادق، کاظم، رضا، جواد و... هستند، اما براى هر یک از آن بزرگواران لقبی ویژه‎ از سوی خداوند تعیین شده و از آنجایی که خدا هیچ کاری را بیهوده و بی‎هدف انجام نمی‎‌‌‌دهد، بی‎تردید بر اساس برنامه‎‌ای الهی بوده است. ابونصر بزنطى می‎گوید: به امام جواد (ع) عرض کردم: قومى از مخالفان شما مى‎‎گویند: پدرت را مأمون، رضا لقب داد که به ولایتعهدى راضى شد، فرمود: به خدا قسم، دروغ گفته و گناهکار شده‎اند. پدرم را خداى تعالى «رضا» لقب داده است، زیرا که به خداوندى خدا در آسمانش و به رسالت رسول‎الله و ائمه در زمینش راضى بود. گفتم: مگر همه پدرانت چنین نبودند؟ فرمود: آرى. گفتم: پس چرا فقط پدرت به این لقب ملقب شدند؟ فرمود: چون مخالفان از دشمنانش مانند موافقان از دوستانش از وى راضى شدند و چنین چیزى براى پدرانش به وجود نیامد، لذا از میان همه به رضا ملقب شد. متن نورانی حدیث امام جواد (ع): «قَالَ‏ قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الثَّانِی ع إِنَّ قَوْماً مِنْ مُخَالِفِیکُمْ یَزْعُمُونَ أَنَّ أَبَاکَ ص إِنَّمَا سَمَّاهُ الْمَأْمُونُ الرِّضَا لَمَّا رَضِیَهُ لِوِلَایَةِ عَهْدِهِ فَقَالَ کَذَبُوا وَ اللَّهِ وَ فَجَرُوا بَلِ اللَّهُ تَعَالَى سَمَّاهُ الرِّضَا لِأَنَّهُ کَانَ ع رِضًى لِلَّهِ تَعَالَى ذِکْرُهُ فِی سَمَائِهِ وَ رِضًى لِرَسُولِهِ وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُ ع فِی أَرْضِهِ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ أَ لَمْ یَکُنْ کُلُّ وَاحِدٍ مِنْ آبَائِکَ الْمَاضِینَ ع رِضًى لِلَّهِ تَعَالَى وَ لِرَسُولِهِ وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُ فَقَالَ بَلَى فَقُلْتُ لَهُ فَلِمَ سُمَّى أَبَاکَ ع مِنْ بَیْنِهِمُ الرِّضَا قَالَ لِأَنَّهُ رَضِیَ بِهِ الْمُخَالِفُونَ مِنْ أَعْدَائِهِ کَمَا رَضِیَ الْمُوَافِقُونَ مِنْ أَوْلِیَائِهِ وَ لَمْ یَکُنْ ذَلِکَ لِأَحَدٍ مِنْ آبَائِهِ ع فَلِذَلِکَ سُمِّیَ مِنْ بَیْنِهِمُ الرِّضَا». (علل‎الشرایع: ج 2، ص 237، باب 172)